Η ομάδα μου, σου, του

Να αγιάσει το στόμα σου, Ευκλείδη Τσακαλώτε! Περιέγραψες όλο το πρόβλημα σε 12 λέξεις.

Γιατί η αντίπαλη ομάδα στο γήπεδο είναι μία: Η ομάδα του Μητσοτάκη. Όταν εσύ λοιπόν θέλεις να κατεβάσεις στο γήπεδο τρεις ομάδες απέναντί του, ξέρεις τι γίνεται! 41-18 γίνεται, κύριε Τσακαλώτε.

Κι όσο κι αν βάλεις για χούλιγκαν τον Φίλη να φωνάζει από την εξέδρα, άμα δεν παίζεις μέσα στο γήπεδο της πολιτικής, το σκορ δεν αλλάζει.

Το πρόβλημα του υπουργού οικονομικών που -υπό την ηγεσία Τσίπρα βέβαια- προσέφερε υπηρεσίες στη χώρα βγάζοντάς την από τα μνημόνια, ήταν πάντα αυτό: Δεν κατάλαβε ποτέ ότι ένα κόμμα είναι μία ομάδα και όχι τρεις, τέσσερις, πέντε, που πάνε να παίξουν μπούγιο κόντρα στον αντίπαλο.

Α! Κι ότι σε αυτό το παιχνίδι, κερδίζεις όταν βάλεις γκολ στα δίχτυα του αντιπάλου, όχι στα δικά σου.

Τώρα, γιατί συντάχθηκαν μαζί του τόσο αυτοκαταστροφικά η Έφη Αχτσιόγλου και ο Διονύσης Τεμπονέρας, αυτό είναι ένα θέμα για το οποίο μόνο υποθέσεις μπορεί να κάνει κανείς.

Η περίπτωση του Τεμπονέρα είναι πιο εύκολη. Έχει το όνομα, τον σεβασμό όλων λόγω του ονόματος, αλλά μηδενικό πολιτικό ένστικτο. Γιατί αν είχε πολιτικό ένστικτο, θα είχε θέσει υποψηφιότητα τον Ιούλιο, θα είχε καλυφθεί το αίτημα του «καινούργιου», δε θα υπήρχε χώρος για την εμφάνιση Κασσελάκη, και τώρα θα ήταν αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ. Το κατάλαβε εκ των υστέρων και προσπαθεί να κάνει τώρα ό,τι δεν έκανε τότε. Αλλά στο μεταξύ πάει έφυγε το τρένο, έφυγες κι εσύ.

Η περίπτωση Αχτσιόγλου είναι πιο σύνθετη και θα σας πω μία αλήθεια: Βαριέμαι θανάσιμα να την ψάξω. Οι Τζανακόπουλοι, οι Νάσοι και οι Μαραντζίδηδες τη ρούφηξαν σε τόσο λίγο χρόνο ή φταίει το δικό της το κεφάλι; Θέλει; Δε θέλει; Μπορεί; Δεν μπορεί; Είναι κουρασμένη;

Ξεκουράστηκε;

Ξεφορτίζεται όταν ο Πρόεδρος του κόμματος της προτείνει να αναλάβει όποιο ρόλο θέλει. Επαναφορτίζεται στο πιτς φιτίλι μόλις ανοίγει η πιθανότητα να τον φάει και να πάρει την καρέκλα του. Η Αχτσιόγλου έγινε ένα έργο που δε θέλεις να δεις. Γι’ αυτό σας λέω, βαρέθηκα. Και δυστυχώς, όχι μόνο στον ενικό. Βαρεθήκαμε.

Επιστρέφω στην πιο αξιόλογη φράση της χθεσινής ημέρας:

«Η ομάδα μου, η ομάδα της Έφης και η ομάδα του Διονύση».

Ο Ευκλείδης, η Έφη και ο Διονύσης – ομαδάρχες στην παιδική κατασκήνωση. Αμ δεν είναι έτσι τα κόμματα. Κι όταν έφυγε ο μπαμπάς Αλέξης φάνηκε ότι είστε κακομαθημένη κατασκήνωση, όχι κόμμα.

Το τι συνέβη στη χθεσινή Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ, δε θέλει πολύ μυαλό για να το καταλάβεις. Έναν περίπατο στα social media να κάνεις, θα δεις μία κυριαρχία Κασσελάκη 90% προς 10%.

Γιατί αυτός ο τύπος έκανε κάτι πάρα πολύ απλό: Όταν εσείς συνεδριάζατε πίσω από κλειστές πόρτες για το πώς θα μοιράσετε μεταξύ σας το κόμμα και σε τι ποσοστώσεις ανά ομάδα κουρελέ, εκείνος αλώνιζε ανά την Ελλάδα και οσφραινόταν τι θέλει ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ.

Κι αυτά που είδε, ήρθε και τα είπε.

Με κακή άρθρωση, με προφορά; Πάντως τα είπε.

Είπε όσα ήθελε να ακούσει ένας βαθιά πληγωμένος κόσμος και δεν είπατε ποτέ.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr