Η παράσταση «Βαλς Νο6» γίνεται η φωνή των καταπιεσμένων θηλυκοτήτων

Η Μαρία Κουβίδη, είναι δασκάλα θεάτρου, ηθοποιός και δραματοθεραπεύτρια. Την περασμένη Άνοιξη, ξεκλείδωσε την πόρτα του Μπάγκειον ανεβάζοντας την πρώτη της παράσταση, χορεύοντας μέσα σε ημέρες θεοσκότεινες, «Βαλς Νο6». Η παράσταση αυτή ανεβαίνει ξανά, σε μια αδιάκοπη προσπάθεια να βγει φωνή απ’ τη σιωπή που σπάνε καθημερινά οι γυναίκες και καταπιεσμένες θηλυκότητες.

Το έργο του Νέλσον Ροντρίγκεζ συντάραξε τόσο εκείνη, όσο και τον σκηνοθέτη Κωνσταντίνο Φάμη καταλήγοντας στην εξιστόρηση μιας ιστορίας που τη διαπερνά η παιδική κακοποίηση με ξεκάθαρα έμφυλα χαρακτηριστικά.

Ένας φανταστικά πλασμένος κόσμος, αποτελεί το μόνο καταφύγιο για την ηρωίδα του έργου, που τελικά καταρρέει την ώρα που πρέπει να αντιμετωπίσει την αλήθεια. Μέσα απ’ τον μονόλογο της Σόνιας ξεδιπλώνονται όλοι εκείνοι οι μηχανισμοί άμυνας, που πολλά απ’ τα θύματα ενεργοποιούν σε μια προσπάθεια απώθησης της πραγματικότητα, που επιμένει να επιστρέφει συνεχώς στο σώμα και στο μυαλό της. Ψήγματα εικόνων και κομμάτια μνήμης γεμάτη πόνο.

Όταν η Σόνια «ξυπνά» προσπαθεί να συνθέσει την ιστορία της, χωρίς ο θεατής να γνωρίζει πού βρίσκεται ούτε πόσος καιρός έχει περάσει. Μοιάζει με γερασμένο κορίτσι, που έμεινε για πάντα 15 χρονών. Ένας εγκλωβιστικός εσωτερικός διάλογος που διακόπτεται απ’ τον χρόνο που ξεκινά να κυλά όταν αποφασίσει να σπάσει τη σιωπή της, να θυμηθεί τι συνέβη και παλέψει τελικά για τη λύτρωση. Το τέλος του έργου, τη βρίσκει αντιμέτωπη με την αλήθεια, ανοίγοντας όλες τις πόρτες διάπλατα, φωνάζοντας όσα δεν χωράνε πλέον μέσα της.

Ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά αν το οικογενειακό περιβάλλον της Σόνιας δεν αρνούνταν να έρθουν αντιμέτωποι με αυτό που συνέβαινε στο σπίτι τους. Σε κάποιο σημείο του έργου, η Σόνια λέει: «ο μπαμπάς μου ξέρει ήδη» , χωρίς να συνεχίζει τη φράση της ενώ η μητέρα της παρουσιάζεται άβουλη και με μοναδική έννοια το «τι θα πει ο κόσμος». Το ευρύτερο περιβάλλον, ο περίγυρος, επιδίδεται σε αυτό που ξέρει να κάνει καλά και διαχρονικά. Ψίθυροι, κουτσομπολιά και σχόλια δημιουργώντας έναν ασφυκτικό κλοιό.

Η Σόνια, όπως κι όλα τα κακοποιημένα πλάσματα, είναι θύμα αυτού του περιβάλλοντος, της σιωπής, των στερεοτύπων, κουβαλώντας με ντροπή κι ενοχές όσα δεν της αναλογούν.

Πρόκειται για ένα εύστοχο σχόλιο αυτό του έργου σχετικά με το victim blaming που κανονικοποιείται απροκάλυπτα ακόμη στις πιο οφθαλμοφανείς περιπτώσεις.

Για δύο βράδια ακόμη, η Σόνια θα λέει την ιστορία της στο Μπάγκειον. Να την ακούσετε, γιατί δεν ήταν καθόλου εύκολο να την πει.

Βαλς Νο 6, Μονόλογος
Παραστάσεις: Δευτ., Τρ. 9 μ.μ.