Στην περιοχή της Ηλιούπολης υπήρχε επί Τουρκοκρατίας ένα Τσιφλίκι που φέρεται να ανήκε σε κάποιον Μουσταφά Καρά Αλή (κτήμα Καρά). Κατά την τελευταία περίοδο της Τουρκοκρατίας ως ιδιοκτήτες του «κτήματος Καρά» φέρονται ο Μουσά Αγάς ή Μουσαγάς, ο Μουσταφά Μεϊντάμπεσης και ο αδελφός του Μεχμέτ Λιουτουφής ή Λιουφτουλάχ. Όλοι αυτοί σύμφωνα με μαρτυρίες σκοτώθηκαν κατά την πολιορκία της Ακρόπολης της Αθήνας από τους Έλληνες επαναστάτες και οι κληρονόμοι τους πούλησαν το 1830 το τσιφλίκι στους Ν. Καπετανάκη και Γαετάνο Μοράλια. Η ακριβής θέση του τσιφλικιού δεν προσδιορίζεται με σαφήνεια ωστόσο σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις και μαρτυρίες βρισκόταν γύρω από την παλιά εκκλησία του Αγίου Νικολάου στην Ηλιούπολη.
Το «κτήμα Καρά» φέρεται να έχει έκταση «4 ζευγάρια γης» πράγμα που σημαίνει ότι δεν πρέπει να ξεπερνούσε τα 720 στρ., γιατί σύμφωνα και με την απόφαση 261/1981 του Αρείου Πάγου, το «ζευγάρι» αφορούσε καλλιεργούμενη έκταση 80 στρ. ομαλής και 100 στρ. ανωμάλου εκτάσεως.
Σύμφωνα με στοιχεία που προκύπτουν από δικαστικές αποφάσεις το «κτήμα Καρά» μεταβιβάσθηκε σε διάφορους δικαιούχους έλληνες και ξένους. Το 1918 ο Α. Νάστος μίσθωσε το «κτήμα Καρά» από το Μιλτ. Σκουφή που φέρεται τότε ως ιδιοκτήτης του, ενώ σύμφωνα με το μισθωτήριο συμβόλαιο αυτό ανέρχεται σε 12.775 στρ. Το συμβόλαιο αυτό χαρακτηρίσθηκε ως «τουλάχιστον ύποπτο και διάτρητο» από την απόφαση 23/1997 του Εισαγγελέα Εφετών Αθηνών κ. Γεώργιου Σανιδά, νυν Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου.
Το 1922 οι κληρονόμοι του Μιλτ. Σκουφή πούλησαν στον Αλέξιο Νάστο το «κτήμα Καρά» το οποίο φαίνεται στο συμβόλαιο να έχει έκταση 12.770 στρ. Από το 1923 έως το 1929 σύμφωνα με το δικηγόρο της οικογένειας Νάστου «…ο Αλ. Νάστος πουλά την ψιλή κυριότητα 300 περίπου στρ. αμπελιών στους εμφυτευτές του και 2.700 στρ. περίπου στην εταιρεία Δρανδάκης-Πάγκαλος. Το 1929 απεβίωσε ο Αλ. Νάστος και οι κληρονόμοι του φορολογήθηκαν για 9.473 στρ. του κτήματος που είχαν απομείνει».
Χωρίς κανένα ουσιαστικά κρατικό έλεγχο ο Αλ. Νάστος και οι κληρονόμοι του αφού κατατεμάχισαν μια τεράστια έκταση σε οικόπεδα την πούλαγαν ανενόχλητοι μέχρι το 1984.
Επί ημερών της πρώτης κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ (1981-1985) η κατάσταση αρχίζει να ξεκαθαρίζει. Τον Ιούνιο του 1982 με κατεπείγον έγγραφο του τότε Υπουργού Οικονομικών Μανώλη Δρεττάκη προς τη Διεύθυνση Δημοσίων Κτημάτων ζητείται η «άμεση καταγραφή ως δημοσίων κτημάτων όλων των μη οικοδομημένων οικοπέδων της περιοχής Ηλιουπόλεως, τα οποία καταπατούνται υπό των κληρονόμων Νάστου και, εν συνεχεία, η έκδοση διοικητικής αποβολής των ως άνω καταπατητών». Με απόφαση του Υπουργού Οικονομικών (3950/1246/9/9.1984), στην οποία αναφέρεται ότι τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα των κληρονόμων Νάστου έχουν εξαντληθεί καθόσον οι εκτάσεις που έχουν πουλήσει ξεπερνούν τα 5.000 στρ., αντί των 320 στρ. που ήταν η αρχική έκταση του «κτήματος Καρά».
Είχε προηγηθεί μία ιστορική απόφαση η 4910/1977 του Εφετείου Αθηνών, η οποία, μεταξύ άλλων ανέφερε ότι «…..εκ πλάνης των οργάνων του Δημοσίου, τα οποία εξ’ ασύγγνωστου αμελείας παρέλειψαν να εξετάσουν τους τίτλους του Α. Νάστου με αποτέλεσμα τεράστια ζημία του Δημοσίου αφού ο Α. Νάστος δια της μεθόδου της επεκτάσεως της αρχικής περιουσίας του των ‘4 ζευγαριών’, δηλαδή 320-520 κατ’ ανώτατο όριο στρεμμάτων, επέτυχε να σφετερισθεί χιλιάδες στρέμματα γης κάτωθεν των προπόδων της δυτικής πλευράς του Υμηττού, τα οποία κάλυψαν τον σημερινό οικισμό Ηλιουπόλεως……..».
Από το 1985 οι κληρονόμοι του Νάστου έχουν επιδοθεί σε συνεχείς δικαστικούς αγώνες εναντίον του Ελληνικού Δημοσίου, επιχειρώντας να μπλοκάρουν τις παραχωρήσεις οικοπέδων και ακινήτων από την Κτηματική Εταιρεία του Δημοσίου, ενώ παράλληλα επιδιώκουν «συμβιβασμό» με το Ελληνικό Δημόσιο, «παραιτούμενοι» δήθεν από τις διεκδικήσεις τους μέχρι την…….κορυφογραμμή του Υμηττού.
Από το 1985 οι κληρονόμοι του Α. Νάστου προσπαθούν δικαστικά να αποδείξουν ότι οι χειμερινές και θερινές βοσκές που αναφέρονται στο «Τσιφλίκι Καρά» όπως και οι δασικές εκτάσεις που υπήρχαν σ’ αυτό, ανήκουν ιδιοκτησιακά σ’ αυτούς. Όμως κάτι τέτοιο σαφώς δεν ισχύει, αφού οι «βοσκές» σήμαιναν απλά «νομές», δηλαδή χρήση εκτάσεων για βόσκηση μικρών και μεγάλων ζώων. Άλλωστε το Διάταγμα του 1934 με το οποίο ρυθμίστηκε το ζήτημα των λιβαδιών ανέφερε: «……..Όλα τα λιβάδια, στα διάφορα τσιφλίκια για την επικαρπία των οποίων δεν έχει να παρουσιάσει κάποιος έγγραφο (ταπί), δηλωθέν επί Τουρκικής εξουσίας, θεωρούνται ως δημόσια και η νομή μένει ως και τούδε εις το δημόσιον……». Και για το «τσιφλίκι Καρά» δεν υπήρξε ποτέ τέτοιο «ταπί».
Παρά τα ανωτέρω, υπάρχουν Δικαστήρια που σε επί μέρους δίκες εκδίδουν αποφάσεις πλήρως εναρμονισμένες με τις απαιτήσεις των κληρονόμων Νάστου θεωρώντας ότι το «ζευγάρι» ήταν 3.300 στρ. ή ακόμα ότι οι βοσκές και τα λιβάδια συμπεριλαμβάνονταν στην ιδιοκτησία του αρχικού «Τσιφλικιού Καρά».
