Η πιο μεγάλη βία είναι η απόλυση και η ανεργία 

«Για να καταστραφεί η ατομικότητα πρέπει να καταστραφεί ο αυθορμητισμός, η δύναμη του ανθρώπου να ξεκινήσει κάτι καινούργιο με δικούς τους πόρους. Ο απώτερος στόχος του ολοκληρωτισμού είναι να κάνει τα ανθρώπινα όντα περιττά ως ανθρώπινα όντα» έγραψε η Χάνα Αρεντ πριν από 70 χρόνια. Τι και αν ο Τόμσεν, ΕΕ, ΔΝΤ κι ο Γερούν (γερά) είπαν «συγγνώμη κάναμε λάθος», κατόπιν εορτής, οι ολετήρες επέστρεψαν να συνεχίσουν το έργο του ΔΝΤ, αυτοβούλως χωρίς το διεθνές νομισματικό Ταμείο. Σήμερα με την αρρωστημένη έπαρση του νικητή, το παιχνίδι πλέον παίζεται με ορούς βίαιης επιβολής της κανονικότητας που θα βοηθήσει στην παλιννόστηση και αδιαφιλονίκητη κυριαρχία της παλαιάς οικονομικής, πολίτικης και μιντιακής ελίτ

Ποιος ασχολείται με τον έναν από του 175.321 που έχασαν την εργασία τους (ρεκόρ 18ετίας) τον Οκτώβριο. Αυτός ο ένας κάπου θα περπατάει με κενό βλέμμα ανάμεσα μας και θα μετράει τα τελευταία cent στο super market. Φυσικά, ούτε σκέψη να πάρει δώρα τα Χριστούγεννα, να πληρώσει το χαράτσι, το σήμα του αυτοκινήτου. Ίσως να βοηθήσει κάποιος συγγενής ή φίλος να βγάλει το μήνα μέχρι το Ιανουάριο που θα πάρει τα 300 ευρώ από τον ΟΑΕΔ, ή τα 200 ευρώ του Κοινωνικού Επιδόματος, με τα οποία ο υπουργός ανάπτυξης μας είπε γελαστός ότι επιβιώνει.

Δε θα ακούσετε κανένα δημοσιογράφο να ωρύεται σε πρωινή «ενημερωτική» εκπομπή γι αυτόν, αντίθετα θα εκθειάζουν τον υπουργό που θα αυξήσει 2 ευρώ τις χαμηλές συντάξεις. Δε θα ακούσετε ποτέ κανέναν γαλάζιο ευρωβουλευτή να λέει «θα σας πάω αίμα που τον απολύσατε»

Η φιλανθρωπία των «επάνω» δεν έχει στόχο να βοηθήσει, αλλά να διαφθείρει και το δότη και τον λήπτη. Σκοπός της είναι να απαλύνει τις Ερινύες, τις τύψεις που δεν εξαγοράζονται με χρήμα, αυτών που απομυζούν την κοινωνία και να ακυρώσει το δικαίωμα της αγανάκτησης στους χειμαζόμενους που έχουν χάσει την δουλειά τους , το χωράφι, το μισιακό με τον ξάδελφο, το σπίτι, το αυτοκίνητο, τη μόρφωση και φαγητό των παιδιών τους. Να εξευτελίσει τον δεκτή.

Η πραγματική φίλ-ανθρωπία είναι προνόμιο των κάτω, αυτών που δεν τους περισσεύει αλλά δίνουν από το υστέρημα τους. Αυτό που λέγεται αλληλεγγύη και θα βρεις πολύ από αυτή και σε κάποιες αυτοδιαχειριζόμενες καταλήψεις στα Εξάρχεια, αλλά και σε όλη την Ελλάδα, όπως κοινωνικά φροντιστήρια, παντοπωλεία και φαρμακεία κατά την περίοδο της Κρίσης. Η αλληλεγγύη που δεν έχει σκοπό να αφομοιώσει τον άλλο, αλλά το εμείς να γίνει ο άλλος, γιατί και εμείς ίσως βρεθούμε ή είμαστε ήδη στη θέση του άλλου. «Το εγώ είναι ένας άλλος» του Ρεμπώ.

Η πιο μεγάλη βία είναι η απόλυση και η ανεργία

Το κυνικό ενδιαφέρον τους για το παιδί και τα 2.000 ευρώ ανά γέννα σταματάει με το τέλος του δελτίου των 8. Σου δίνει 2.000 να βγάλει την επικοινωνιακή «υποχρέωση», να σου κουνήσει το δάκτυλο για τις εκτρώσεις, αλλά μόλις κλείσουν τα φώτα, θα σου πάρει το μισθό, θα σου πάρει το σπίτι, θα κλείσει το σχολείο και το νοσοκομείο, και θα σε βάλει σαδιστικά να δουλεύεις Κυριακές για να μη δεις ποτέ το παιδί.

Γι αυτό ο υπουργός Ανάπτυξης βγαίνει στα πάνελ και διακηρύσσει ότι νίπτει τα χείρας του για όσες οικογένειες δε συνεργαστούν με τις Τράπεζες οι οποίες θα πεταχτούν στο δρόμο μετά τις 30 Απριλίου. Διότι λέει, έχει φτιάξει ιστότοπο στον οποίο μπορούν να κάνουν διακανονισμό. Τι κι αν η πλατφόρμα έχει τόσα εμπόδια που από τους 250.000 δανειολήπτες, εγκρίθηκαν μόλις 4;

Γι αυτό το υπουργείο Παιδείας «εξοικονομεί» κλείνοντας τμήματα Πανεπιστημίων, αναστέλλει προγράμματα  για τους αποφοίτους ΕΠΑΛ, εγκαταλείπει τα νησιά χωρίς εκπαιδευτικούς. Για να χαρίσει 120 εκ ευρώ στο υπουργείο Ανάπτυξης για καζίνο. Γι αυτό το υπουργείο οικονομικών πήρε 200 εκ από το κοινωνικό μέρισμα για να το δώσει στη ΔΕΗ, ώστε να πάρουν τα golden boy 500% αυξήσεις και νέες λιμουζίνες μεγαλύτερου κυβισμού από τον Πρωθυπουργό της Χώρας! Γι αυτό το υπουργείο εργασίας με νόμο έδωσε αύξηση 1.750 ευρω τον μηνά στα ρετιρέ των συνταξιούχων ανεβάζοντας το όριο από 3.000 ευρώ σε 4.750 ευρώ μηνιαία σύνταξη, αλλά ο δημοσιογράφος θα πανηγυρίζει για τα μερικά σεντ αύξηση στους χαμηλοσυνταξιούχους

Είναι ο ίδιος που θα οιμώζει (δικαίως) για τους πραγματικούς τσιμεντόλιθους που πέφτουν στο Κουκάκι, ως αντί-δραση, αλλά δεν βρίσκει μια ανάσα για τους νεοφιλελεύθερους τσιμεντόλιθους που επικρέμαται πάνω από τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τους μετανάστες κι όσους δεν είναι «δικοί μας»

«Ο φασισμός ήταν ακόμα παρών, αλλά κρυμμένος μέσα στο κουκούλι του. Προετοίμαζε την αλλαγή του για να εμφανιστεί ξανά με καινούργιο πρόσωπο, μη αναγνωρίσιμο, πιο αξιοσέβαστο, προσαρμοσμένος στις καινούργιες συνθήκες» έγραφε ο Πρίμο Λεβί.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr