Επί τρεις μέρες, αυτοί που θέλουν να σώσουν τη χώρα, προσπαθούν να βρουν μια κοινή κυβέρνηση και έναν κοινό τόπο. Αν έπρεπε να βρουν μέτρα σωτηρίας, πόσους αιώνες θα χρειάζονταν; Το πολιτικό σύστημα, για μια ακόμη φορά αναιρεί τον εαυτό του. Σκοντάφτει στα πρόσωπά του, τις επιλογές του, αυτούς που θα έπρεπε να εμπιστεύεται αλλά δεν το κάνει, γιατί αυτό ξέρει. Και έχει δίκιο.
Η σύγκρουση των τελευταίων ημερών δεν προέρχεται από την αδυναμία του πολιτικού προσωπικού μόνο αλλά από τις φιλοδοξίες και τις εσωκομματικές συγκρούσεις. Διάφορα κομμάτια της πολιτικής σκηνής, παίζουν το δικό τους έργο. Τραπεζίτες, παράγοντες, επιθυμίες επιχειρηματιών. Και όλα αυτά με το πρόσχημα της πίστης στην εθνική σωτηρία.
Η πίστη τους δεν σώζει κανένα, μόνο τον εαυτό τους. Κόμματα και παράγοντες, έχουν δακρύσει με την απόφαση του Όλι Ρεν να ζητήσει ταπεινωτικά τις υπογραφές των πέντε, σε ένα κομμάτι χαρτί. Μια απόφαση που σημειωτέον, ο Ευάγγελος Βενιζέλος διαλαλούσε στους διαδρόμους της Βουλής, πολύ πριν την ανακοινώσει ο Ρεν. Εξερράγη και πάλι ο Σαμαράς, γέμισε έκπληξη ο Παπανδρέου. Τα φυλλάδια, οι προγραμματικές δηλώσεις, οι ομιλίες και των δυο τους, είναι γεμάτα από υπογραφές που δεν έχουν τηρήσει. Όχι με τον Όλι Ρεν αλλά με το λαό τους. Αυτή είναι η μεγαλύτερη εθνική ταπείνωση. Αλλά αυτή η μη τήρηση της υπογραφής, που υπογράφει το συμβόλαιο της πολιτικής εξαπάτησης, δεν τους απασχολεί.
Αυτές τις μέρες μην πιστεύετε κανέναν. Τα Μέσα Ενημέρωσης, παίζουν ένα άσχημο παιχνίδι, καταγράφοντας «εθνικές» ανάγκες. Είναι οι ανάγκες τους. Κάποιοι από τους ιδιοκτήτες τους-πλούσιοι όπως πάντα στις φτωχές εταιρείες τους-έχουν για παράδειγμα ελληνικά ομόλογα. Τρέμουν ότι μπορεί αυτά να κουρευτούν όπως και τα υπόλοιπα. Θέλουν να επιλεγούν αυτοί, που θα εγγυηθούν τη σωτηρία τους. Οι υπόλοιποι, έχουν βγάλει τα λεφτά τους στο εξωτερικό. Περιμένουν με αγωνία μια πτωχευμένη Ελλάδα, όχι μια εθνικά υπερήφανη, που θα την αγοράσουν σε καλές τιμές. Μην πιστεύετε κανέναν. Δεν αγαπούν την Ελλάδα. Θέλουν απλώς να την κυβερνήσουν.
