«Η πτώση της τσουρουτοδυναστειούλας θα είναι ηχηρή»

Λοιπόν, στεκούλα και ΥΠΠΟ το µηδέν, µαζέψου και µάζωξον, κυρα-στέκα µου αγαπηµένη και δυσοιωνούλα. Μάζεψε και τα εθνικά αρχαιολογικά και τα διαβούλια και τον µπαρµπα-Κορρέ και τους Ακτορες τους εισπράχτορες. Να σταµατήσει αυτό το τσορτσοπανιό της γελοιότητας και του ξηλώµατος. Που πανευρωπαϊκά κράξιµο λαµβάνεις από τους ειδήµονας τους αρχαιοψάχτες, εδώ που τα λέµε, και που βαλθήκατε να ξεπουλήσετε και σύµπασα τη χώρα, εδώ που τα λέµε… Αλλά τεσπά µη χρεώσετε κι εµάς τα ζωντανά που ακόµα αναπνέουµε.

— Να τ’ αφήσω, µαντάµ; λένε οι κρεοπώλαι.

— Άσ’ το όπως είναι µε το κόκαλο, εδώ που τα λέµε.

Και θαρρείτε ότι θα µας πάρει όλους από κάτω η πανδηµία να το µουγγώσουµε; Άστε το κάτω το µαγαζί βρε. Άστε το κάτω που να µη σώσετε. ∆εν σας ανήκει. Και πάψτε το έγκληµα, µανάρι µου. Γιατί θα σηκωθεί ο κόσµος και δε θα σας σώνει καµιά µασκούλα, καηµέντζα µου. Άντε γιατί ξέρετε πόσα υποστρώµατα πεθαµένοι από κάτω είναι έτοιµοι; Να σηκωθούν να σας πάρουν µε τα σκουπόξυλα; Πολλοί, κουκλίτσα µου στέκα µου, πάρα πολλοί µατωµένοι, ξεσκισµένοι, απονενοηµένοι. Κι αυτοί έχουν πεθάνει. ∆εν έχουν φόβο. Θα σε πάρουν στο κατόπι όλη την Εγνατίας 406, τράβα, ταξιτζή µου, πριν να φέξει. Μη βάλεις χεράκι στ’ αρχαία και φέρεις τους γερανούς γιατί θα ενωθούν οι σκελετοί να βγούνε από τις κατακόµβες. Κι ο Άι-∆ηµήτρης και ο Νέστωρ. Και τον Χριστιανόπουλο τον ποιητή τον προσφάτως αποβιώσαντα βλέπω, ν’ αγιάσει το χώµα που τον σκέπασε. Και τη µάνα του εργάτη απ’ τον «Επιτάφιο» βλέπω. Και τον Μεγαλέξανδρο και τη µάνα του κι όλο του το σόι. Και θα σηκωθούν, βρε κούκλα µου, που λέει ο λόγος, σφαγµένοι Έλληνες πασών των γενεών και θα σε κυνηγάνε. Εφιάλτης θα σου γίνουνε. ∆εν πα’ να µαντρώσεις τους ζωντανούς, έρχονται οι νεκροί… Σταµατήστε το έγκληµα τώρα. Κάτω τα ξερά σας από τ’ αρχαία της Βενιζέλου. Σταµάτα, στεκούλα, γιατί θα βαρέσω εγερτήριο. Και θα φάει η µυΐγα σίδερο. Στοπ ιτ. Να µε συγχωρείτε, σύντροφοι, για τη γλώσσα, αλλά αρκετά. Ξύπνησε η Κάθριν η Σαλονικιά η θεάρα µέσα και κάνει το σπίτι χούµα κουτάλια (άνω κάτω), που λέµε και στην Κρήτη.

Προχωράνε οι µέρες. Με τα συγκλονιστικά ίχνη µιας µαταιότητας για το γένος των ανθρώπων. Κι αντί να γινόµαστε σοφότεροι, γινόµαστε έρµαια µιας πτώσης. Όχι, απάνω, αντίσταση µέχρι τέλους. Έτσι προχώρησαν όλα. Και την υγειά µας πάνω απ’ όλα. #έξη_νοεµβρίου_είναι_το_ντεντ_λάιν_ Αντιδρούµε. Αυτά για τη Σαλονίκη που δεν διορθώνεται. Γενικά µην περιµένουµε χαΐρι.

Για τα δικά µας τα καλλιτεχνικά. Τα λέω από πέρσι. Ελπίζανε αρκετοί συνάδελφοι σε φρούδες υποσχέσεις. Ούτε Ε∆ΕΜ θα είχαµε αν δεν τα ’χαµε χοντροσπάσει µέσα στην έδρα. ∆εν θέλουνε την τέχνη. Ούτε τους χώρους συναλλαγής ιδεών. Είναι σαφές και ολοφάνερο. Αυτά στη σύµπασα ιστορία δεν περάσανε ποτέ έτσι ανώδυνα. Η πτώση της τσουρουτοδυναστειούλας θα ’ναι ηχηρή και ανεπιστρεπτί. Και θα είναι από το ίδιο τους το κόµµα. Μια και τ’ απέναντι το πάνε για τυροπιτάδικα στην καλύτερη περίπτωση. Τα φιλιά µου.

ΥΓ.: Για την Ακρόπολη τα ’χω πει εδώ και χρόνια. Ότι θα γίνει ντισκοτέκ. Ο Χρήστος Λαµπράκης ήταν ο τελευταίος µαικήνας που εµπόδιζε αυτά τα πλιάτσικα. Άλλωστε απ’ ό,τι ακούω έλκει από ΥΠΠΟ Τρυπάνη και ολοκληρώθηκε το δράµα επί Σηµίτη. Άρα η κυρία ΥΠΠΟ το µηδέν το θέµα το ξέρει καλά.