Η Ηλιάνα Μαυρομάτη έδωσε συνέντευξη στο Madame Figaro και στην δημοσιογράφο Ελένη Καραγιάννη.
Aπόσπασμα της συνέντευξης:
Ένιωθες ανέκαθεν ότι η υποκριτική ήταν μονόδρομος για σένα λόγω των γονιών σου ή υπήρχαν εποχές που ήθελες να κάνεις άλλα πράγματα;
Ήθελα κυρίως να κάνω άλλα πράγματα. Εξάλλου, όταν έφτασε η ώρα να σπουδάσω, το αντικείμενο που επέλεξα ήταν η φυσική. Έφυγα, λοιπόν, για σπουδές στην Αγγλία, απ’ όπου επέστρεψα άρον άρον για να ασχοληθώ με το θέατρο.
Τι ήταν αυτό που σε έκανε να αποφασίσεις ότι είχες επιλέξει έναν δρόμο που δεν ήταν ο σωστός για σένα;
Το συνειδητοποίησα όταν άρχισα να ψάχνω αν υπήρχαν θεατρικές ομάδες στο πανεπιστήμιο. Δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου να ασχολούμαι μακροπρόθεσμα με την έρευνα και να βιοπορίζομαι από αυτό. Κατάλαβα τότε ότι προσπαθούσα να απωθήσω την αγάπη μου για την υποκριτική επειδή φοβόμουν μήπως δεν ήταν επιλογή μου, αλλά κάτι που μου είχε κατά κάποιον τρόπο επιβληθεί επειδή και οι δύο γονείς μου ήταν ηθοποιοί.
Ο κόσμος της νύχτας, στον οποίο κινείται το «Αυτή η νύχτα μένει», είναι στο μυαλό μας διεφθαρμένος και επικίνδυνος. Όπως αποδείχτηκε, και ο κόσμος του θεάτρου δεν είναι αγγελικά πλασμένος. Σε ξάφνιασαν οι αποκαλύψεις για παρενοχλήσεις και κακοποιήσεις που είδαν το φως της δημοσιότητας;
Σε όλους τους κλάδους υπάρχει κακοποίηση, εκμετάλλευση, καταπίεση και κατάχρηση εξουσίας, όμως κάποια ακραία περιστατικά, ναι, με ξάφνιασαν. Ειδικά τα σεξουαλικά εγκλήματα που αποκαλύφθηκαν ήταν κάτι που δεν το περίμενα. Ευτυχώς, δεν είχα ποτέ τέτοιες εμπειρίες, δεν είχα φτάσει ποτέ στο σημείο να πρέπει να αμυνθώ για τη σωματική μου ακεραιότητα.
Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίζει η γενιά σου μέσα σε αυτές τις συνθήκες;
Το να μπορέσει να διατηρήσει ένα όραμα. Να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα και τα χαστούκια που της έρχονται κάθε τόσο χωρίς να τα θεωρεί προσωπική αποτυχία και να διατηρήσει το σθένος ώστε να βρίσκει προοπτική για το μέλλον.
Αυτό που βλέπω από πολλούς ανθρώπους της γενιάς μου είναι πως χρεώνουν το γεγονός ότι δεν μπορούν να ορθοποδήσουν ανάμεσα σε όλες αυτές τις κρίσεις, που διαδέχονται η μία την άλλη, στον εαυτό τους, το βιώνουν σαν να είναι δική τους αποτυχία. Είναι πολύ σκληρό αυτό. Από την άλλη, έχει ένα ενδιαφέρον η κατάσταση που ζούμε γιατί δε μας επιτρέπει να χαλαρώσουμε.
