Η παραγγελία είναι στην οδό τάδε, αριθμός 46. Κάτι μου θυμίζει. Αλλά δεν είμαι σίγουρος. (Για δύο λόγους μια διεύθυνση σου θυμίζει κάτι. Είτε για καλό, είτε για κακό.) Δεν μπορώ να θυμηθώ. Πλησιάζω και μου ‘ρχεται. Ήταν για κακό. Ήταν μια νύχτα που έβρεχε επί ώρες από το πρωί. Ήταν γύρω στη 1πμ και συμπλήρωνα ήδη 13 ώρες δουλειάς. Βρεγμένος απ’ έξω, από πάνω ως κάτω λόγω βροχής και από μέσα λόγω ιδρώτα. Παλιά πολυκατοικία, χωρίς ασανσέρ. Ο πελάτης στον 4ο όροφο και καβαλάω πίτσες και αναψυκτικά.
Ανεβαίνω και ανεβαίνω ώσπου φτάνω. Στην πόρτα μια πιτσιρίκα γύρω στα 20 με 25. Δεν είχε κάνει ούτε βήμα έξω από το σπίτι. Δεν κατέβηκε ούτε ένα σκαλοπάτι. Δεν είναι η πρώτη φορά, αλλά σε εκνευρίζει η αδιαφορία. Εχω θυμηθεί λοιπόν το περιστατικό και ήδη γ@οστ@υρίζω και καταριέμαι την τύχη μου πριν ακόμα κατέβω από το μηχανάκι. Μπαίνω. Κάθε σκαλί και βρισιά για το κακομαθημένο πιτσιρίκι που θα αντικρίσω.
Στον τρίτο συναντάω έναν νεαρό πατέρα με ένα κοριτσάκι στην αγκαλιά κι ένα μεγαλύτερο πιασμένο από το χέρι. Κάνω χώρο να περάσουν. “Όχι”, μου λέει. Για μας είναι η παραγγελία. Η μικρή πήρε τις πίτσες και μου ‘δωσε τα λεφτά, ενώ η άλλη, στην αγκαλιά του νεαρού μπαμπά, είναι ενθουσιασμένη.Αυτοί ανηφόρισαν στον 5ο κι εγώ κατέβηκα. Και δεν μπόρεσα να αποφύγω τη σύγκριση.
Ο μπαμπάς με τα δυο παιδιά, θα μπορούσε κάλλιστα να περιμένει πάνω γιατί, πού θα τα άφηνε; Και θα είχε και δίκιο. Αλλά κατέβηκε με τα δυο παιδιά δυο ορόφους και ξανανέβηκε.
Η πιτσιρίκα δεν έκανε ούτε βήμα έξω από την πόρτα. Και έβρεχε κιόλας όλη μέρα.
Νομίζω ότι τα δυο μωρά παίρνουν ήδη πολύ καλά παραδείγματα από τον μπαμπά τους.
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
