Ημερολόγιον Ντελίβερι: Μαζί κινδυνεύουμε

Αυτό που παρατηρείται στις μέρες μας, τις μέρες του κορονοϊού που ζούμε όλοι, είναι ότι οι δρόμοι άδειασαν από αυτοκίνητα. Οποίον και μπορεί να χαρακτηριστεί ως η χαρά του ντελιβερά.

Τις παλιές καλές μέρες που όλοι μπορούσαμε να τρέχουμε ξένοιαστοι με ξέπλεκες πλεξούδες στα λιβάδια, οι δρόμοι ήταν γεμάτοι από αυτοκίνητα. Για να προλάβεις να πας στην παραγγελία και να γυρίσεις, έπρεπε να επιδοθείς στις σε ένα διαρκές ζιγκ-ζαγκ ανάμεσα από αυτοκίνητα, να κάνεις συνεχείς ελιγμούς, να προσπαθείς θα κινηθείς ανάμεσα στα μποτιλιαρισμένα αυτοκίνητα, να κόψεις δρόμο από μονόδρομους πεζόδρομους, να ανέβεις και να κατέβεις πεζοδρόμια ανάμεσα από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Ένας διαρκής αγώνας και συνεχή προβλήματα στη γρήγορη κίνηση, τα οποία έπρεπε να λύσεις εδώ και τώρα και να συνεχίσεις. Να πας γρήγορα, να γυρίσεις γρήγορα και να ξαναφύγεις γρήγορα.

Τώρα όμως αυτό δεν ισχύει. Τώρα όλοι οι δρόμοι είναι ανοιχτοί. Οι δρόμοι είναι άδειοι. Λες και είναι Δεκαπενταύγουστος. Σταματάς και δένεις τα κορδόνια σου στη μέση της Μεγάλου Αλεξάνδρου. Βέβαια οι δρόμοι δεν ήταν εντελώς άδειοι. Το ότι δεν είχε την κανονική κίνηση, έδινε την ευκαιρία σε αρκετούς να κάνουν αγώνες δρόμου στους άδειους δρόμους της πόλης.

 Και αυτό ήταν πολύ επικίνδυνο, γιατί όπως λέει ένα αρχαίο ρητό των μοτοσυκλετιστών, οι άδειοι οι δρόμοι σκοτώνουν. Δηλαδή, όπως κάποιος θεωρεί ότι ο δρόμος είναι άδειος και μπορεί να τρέξει, το ίδιο θεωρεί και κάποιος άλλος οδηγός και περνάει το κόκκινο χωρίς να σταματήσει. Ή κάποιος πεζός που σου λέει, άδειοι οι δρόμοι, γιατί να κάθομαι να περιμένω στο φανάρι. Και γιατί να κοιτάξω αν έρχεται αυτοκίνητο, αφού υπάρχει απαγόρευση κυκλοφορίας; Αλλά έρχεται. Και μάλιστα πολύ γρήγορα.

Αυτό βέβαια ίσχυε όταν ο καιρός δεν ήταν καλός. Όταν ο κόσμος ήταν αναγκασμένος να είναι κλεισμένος μέσα.

Με το που πιάσαν οι ζέστες, ο κόσμος ξεχύθηκε στους άδειους δρόμους. Οικογένειες με παιδάκια κάνουν τη βόλτα τους, πιτσιρικάδες παίζουν με τα ηλεκτρικά τους πατίνια, ποδηλάτες αθλούνται, νέοι και νέες αθλούνται, μεσήλικες και ηλικιωμένοι αθλούνται, βασικά, νέοι, γέροι και παιδιά αθλούνται. Δηλαδή, Ποιος να το φανταζόταν ότι είχαμε τόσο υψηλή αθλητική παιδεία; Κανονικά σε κάθε Ολυμπιάδα εμείς θα πρέπει να σαρώνουνμε τα χρυσά. Κάτι αργυρά και χάλκινα δε θα ‘πρεπε ούτε να γυρίσουμε να κοιτάξουμε. Θα έπρεπε να τα είχαμε στο φτύσιμο. Έλληνας αθλητής που έπαιρνε αργυρό η χάλκινο μετάλλιο, θα έπρεπε να αποκλείεται εφ’όρου ζωής από κάθε αθλητική δραστηριότητα και να ρίχνεται στον Καιάδα του αθλητισμού και να μπαίνει στο αθλητικό χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Εμείς κανονικά δεν θα έπρεπε να κυκλοφορούμε με αυτοκίνητα και μηχανάκια. Θα έπρεπε να κάνουμε όλες τις δουλειές μας με τα πόδια. Είτε περπατώντας είτε τρέχοντας. Κανονικά θα έπρεπε να μην υπάρχουν καρδιοπάθειες στην Ελλάδα. Ούτε καν πρόβλημα παχυσαρκίας. Εμείς θα έπρεπε να βγαίνουμε στις παραλίες κορμάρες με τέτοια επίπεδα αθλητισμού που έχουμε. Κανονικά στην Ελλάδα δεν θα έπρεπε να λειτουργούν γυμναστήρια. Θα ήταν άχρηστα. Γιατί όλοι τρέχουμε και γυμναζόμαστε. Πώς να το πούμε βρε παιδί μου; Είναι στην κουλτούρα μας. Στον πολιτισμό μας. Σαν τον εμφύλιο πόλεμο ένα πράγμα. 

Ως άξιοι απόγονοι των αρχαίων προγόνων μας. Όλη μέρα έκαναν γυμναστική και περιμέναν πότε θα φτιάξει ο καιρός για να αρχίσουν να σκοτώνονται μεταξύ τους οι πόλεις-κράτη.

Για να μη μιλήσω βέβαια για τα φιλοζωικά μας αισθήματα. Απορώ γιατί υπάρχει πρόβλημα με αδέσποτα σκυλιά και γατιά στην Ελλάδα. Αφού απ’ότι βλέπω, όλοι έχουν και ένα και δύο και τρία και τέσσερα σκυλιά, για να παραφράσω και το γνωστό άσμα της Μελίνας Μερκούρη. Τι να πω ρε παιδί μου;

 Πολύ τα αγαπάμε τα σκυλιά σε αυτή τη χώρα. Τα έχουμε ξεκατινιάσει στη βόλτα. Τόσο πολύ, πού ενώ στην αρχή του κορονοϊού, τα έβλεπες τα σκυλάκια να τρέχουν, να παίζουν και να χαίρονται τη βόλτα τους, τώρα τα βλέπεις και σχεδόν τα λυπάσαι. Έχουν λιώσει στο περπάτημα τα καημένα. Αυτοί που έχουν σκυλιά, σχεδόν τα σέρνουν στο δρόμο. Δεν αντέχουν άλλη βόλτα τα καημένα. Τα βλέπεις και νομίζεις ότι θέλουμε πια να κάτσουν σπίτι και να βλέπουν τηλεόραση όλη μέρα. 

Αν υπήρχε σκύλος Κούρκουλος, θα φώναζε σπαρακτικά με δάκρυα στα μάτια “Το κάνετε μωρέ! ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΒΟΛΤΑΑΑΑ!”.
Κι αυτά δε συμβαίνουν μόνο στην παραλία της Θεσσαλονίκης όπου δεν κυκλοφορούν αυτοκίνητα. Αλλά πάνω στους δρόμους. Και μέσα στη μέση του δρόμου. Σε όλο το δρόμο. Σε κάθε ελεύθερο εκατοστό του δρόμου. Και έχουν γίνει κάποιοι δρόμοι, όπως η παραλιακή οδός της Καλαμαριάς ας πούμε, η βόλτα του χωριού. Λες και έκλεισε ο δρόμος και όλοι βγαίνουν βόλτα μες στην καλή χαρά. 

Και κυκλοφορούν και συμπεριφέρονται σαν να μην έχουν εφευρεθεί ακόμα τα αυτοκίνητα. Σα να είναι τα αυτοκίνητα κάτι που είδαμε σε ταινία επιστημονικής φαντασίας ένα πράγμα. Σαν τον Πόλεμο των Άστρων. Μόνο που η ταινία λέγεται “Ο Πόλεμος των Δρόμων”. Μαμάδες, μπαμπάδες, παππούδες, γιαγιάδες σπρώχνουν τα καρότσια με τα παιδάκια τους μέσα στη μέση του δρόμου. Παιδάκια και μεγαλύτεροι κάνουν ποδήλατο μέσα στη μέση του δρόμου, περπατάνε και κάνουν αμέριμνοι ποδήλατο στο αντίθετο ρεύμα κι εσύ τους βλέπεις φάτσα-κάρτα μπροστά σου ξαφνικά και πλακώνεσαι στα φρένα, μην πέσεις πάνω σε οποιονδήποτε και καταλήξετε μαζί σε κάνα νοσοκομείο στην καλύτερη περίπτωση. 

Και στη διαδρομή σου, πετυχαίνεις κάπου σε ένα απόμερο στενό, όπου δεν κυκλοφορεί ούτε χαλίκι, μέσα στην ερημιά δηλαδή, κάποιους αστυνομικούς να κάνουν έλεγχο σε όποιον περάσει κάθε ώρα για να δούμε αν έχουν στείλει το κατάλληλο sms και να μπορούν να κυκλοφορούν έξω. Ό,τι να’ναι δηλαδή.

Με λίγα λόγια, δεν κινδυνεύουμε πλέον από τα αυτοκίνητα, αλλά κινδυνεύουμε από τους πεζούς. Και κινδυνεύουν και αυτοί μαζί μας.

Μαζί κινδυνεύουμε. Σύμφωνα και με την ιστορική φιλοσοφική ρήση, “Μαζί τα φάγαμε”.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr