Γράφει ο ηθοποιός:
Περί του Ηθοποιού, περί Θεάτρου αλλά και (μελό-)Δράματος…
Οι Έλληνες ηθοποιοί είμαστε αυτοδίδακτοι.
Δυστυχώς ή/ΚΑΙ Ευτυχώς.
Το όλον θέμα έχει να κάνει με το πως βλέπουν οι συντεχνίες των πανεπιστημιακών και οι ομοϊδεάτες τους, οι πολιτικάντηδες (πολιτικάντισσες) που έχουν κατσικωθεί στα υπουργεία Πολιτισμού και Παιδείας/Θρησκευμάτων(χαχα), την κρατικοδίαιτη συντήρηση, της (ως επί τω πλείστον) άχρηστης και οικονομικά επιβαρυντικής για την κοινωνία, καριέρας τους.
Οι άνθρωποι αυτοί, που ουδεμία σχέση έχουν με τη θεατρική πράξη, δικαίως φθονούν και απεχθάνονται τους ηθοποιούς. Είναι γνωστή η ιστορία της αλεπούς με τα κρεμαστάρια.
Για τα κρατικά λεφτά, για «κάτιτις» διορισμούς στο δημόσιο που πουλάνε στους φοιτητές τους, πλάκωσαν στο λόμπινγκ την Κεραμέως, τη Μενδώνη (που για άλλη μια φορά αποδεικνύεται καταστροφική και άσχετη) και όποιον άλλον χρειάστηκε. Και πέτυχαν «νίκη λαμπρή» που θα μείνει μεν ρετσινιά αλλά θα διαχέεται στη «συλλογική ανεύθυνο-θολούρα» του κλάδου τους.
Εμείς, απο την άλλη, άξιοι της τύχης μας, έχοντας χάσει όλες τις ευκαιρίες να κατασκευάσουμε αξιοκρατικούς (ΜΗ-Κρατικούς) πυρήνες θεατρικής παιδείας, θα παρακολουθούμε ανήμποροι και μοιραίοι το πολιτικό καβγαδάκι που θα σβήσει και θα χαθεί εκεί που πάνε όλα τα πολιτικά καβγαδάκια: στο τίποτα.
*[Χαριτωμένη σύνοψη σε 46 λέξεις: οι «παλιοί», όταν «δοκιμάζαμε» να γίνουμε ηθοποιοί, νιώθαμε λίγο/κάπως ιδιόρρυθμοι και ηρωικοί εξωσυστημικοί αλητάμπουρες. Κάποιοι (ξέρω ονόματα και διευθύνσεις), κάηκαν στην πορεία. Οι υπόλοιποι, χρόνο με το χρόνο, παρακολουθούσαμε ανήμποροι να καταλαμβάνουν το πόστα και και τις πολεμίστρες του κάστρου οι απουσιολόγοι του παλιού Εξαταξίου]
**[Στη φωτογραφία αληταμπουροχίππις έτοιμος να φτύσει στα μούτρα το κατεστημένο. Δεν πήγε τελειως ασκημα αυτο…]
