Και τώρα τι κάνουμε με τόσα μέλη;

Στάλιν, Άσαντ, ο ΣΥΡΙΖΑ τρίτο κόμμα, πήχης και σεΐχης, άρες μάρες απολαυστικές για όσους πήραμε μέρος στην Κυριακή της δημοκρατίας. Και για όσους την παρακολούθησαν με συμπάθεια. Διότι κι εμείς ξέρουμε, και όσοι κουτρουβαλούν σε τραβηγμένες από τα μαλλιά ανοησίες ξέρουν, ότι τίποτε δεν είναι το ίδιο μετά την προχθεσινή υπεύθυνη δήλωση που προέκυψε από τις κάλπες του ΣΥΡΙΖΑ. Δηλούμε υπευθύνως και εν γνώσει των συνεπειών ότι θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τελειώνουμε με το Μαξίμου Α.Ε. και να εγκαταστήσουμε προοδευτική εξουσία λαϊκής βάσης.

Καλά, κάτι τέτοια τα περιγελάμε, θα πεις, με αριστερή αυτοπεποίθηση. Και το πιο απολαυστικό απ’ όλα, ότι ο Τσίπρας πάλιωσε και κούρασε, μας πάει από την απόλαυση στο ξεκάρδισμα. Έξω καρδιά και πλατύς γέλως. Εκεί όμως πού τα πράγματα σοβαρεύουν είναι όταν σκεφτεί κανείς -και προφανώς ήδη το σκέφτονται όλοι- τι θα κάνει ο «παλιός» ΣΥΡΙΖΑ με τις δεκάδες χιλιάδες των νέων μελών. Έγινε η αρχή κι ας πούμε ότι είναι το ήμισυ του παντός. Αλλά το άλλο ήμισυ μόνο εύκολο δεν είναι. Εκατόν τόσες χιλιάδες άνθρωποι είναι πλημμύρα από προσδοκίες. Θα μας πνίξουν, φοβούνται ορισμένοι. Αν δεν…

Αν δεν… τι; Αν δεν οργανώσουμε την υποδοχή τους, έτσι που να μπορέσουμε να τους ενσωματώσουμε, είναι η άποψη που διακινείται. Και πού να τους ενσωματώσουμε; Αυτή η ερώτηση σας φαίνεται αιρετική; Να τους κουβαλήσουμε στα γραφεία, στις συνεδριάσεις που πολλούς τους τρομάζουν, στα ιερογλυφικά μας που οι περισσότεροι δεν καταλαβαίνουν και δεν έχουν σκοπό να καταλάβουν; Να τους αλλάξουμε δηλαδή -τον αδόξαστο…- έτσι που να ταιριάζουν στο «δικό μας» κόμμα και πρότυπο; Μήπως καλύτερα να ζητήσουμε το απλούστερο γι’ αυτούς; Να λειτουργούν πολιτικά στον χώρο τους;

Να έχουμε δηλαδή μια συστηματική αλλά όχι γραφειοκρατική επαφή μαζί τους, ζωντανή ή διαδικτυακή, και να τους βοηθήσουμε να δρουν πολιτικά στη δουλειά, στη σχολή, στη γειτονιά, στις κοινωνικές οργανώσεις; Να ενσωματώσουμε τη δική μας λειτουργία στη δική τους και όχι αντίστροφα; Να μην εξατμίσουμε αυτή τη βροχή νέων μελών, ούτε να κρατάμε ομπρέλα, αλλά να την αφήσουμε να ποτίσει τις εκτάσεις μας; Δεν είναι πιο απλό και πιο αποδοτικό;

Πηγή: Αυγή

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr