«Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελάει, πατέρα; Γιατί λάμπει έτσι η μέρα;». Γιατί η ΝΔ συνέχισε το έργο που σταμάτησε το 2015: Έφερε νέο μνημόνιο.
Ως μη όφειλε (sic). Αλλά είναι ακριβώς αυτό που υποψιαζόμασταν ήδη από το προεκλογικό τους πρόγραμμα: Οι άνθρωποι είναι ο νέος νεοφιλελευθερισμός, ή, πιο σωστά, ο παρωχημένος νεοφιλελευθερισμός της Θάτσερ, που τώρα επανέρχεται με βία.
Το νομοσχέδιο για τα εργασιακά είναι βήμα δεύτερο: Το πρώτο ήταν η Παιδεία, αλλά λιγότερο φανταχτερά. Τώρα, ήρθε η σειρά της Εργασίας. Κατάργηση 8ωρου, πλήρης απελευθέρωση απολύσεων, μισθοί πείνας. Κανένας έλεγχος προς τους εργοδότες, επίσης. Αλλά στο είναι στα ψιλά γράμματα.
Ο Άδωνις Γεωργιάδης το είχε πει το 2012, αν δεν είχαμε μνημόνιο θα έπρεπε να εφαρμόσουμε ένα. Όπερ και εγένετο. Σε συνδυασμό με την απογοητευτική χθεσινή διαδήλωση, η ήττα μας υπήρξε συντριπτική.
Η Νέα Εργασία δεν μας ανήκει, δεν υπάρχουν σωματεία,δεν υπάρχουν καταγγελίες, ελευθερίες, ούτε κι εκείνο το ρομαντικό “δικαίωμα στην τεμπελιά”, που έγραφε ο Λαφάργκ πριν ενάμιση αιώνα. Αλλά, από την άλλη πλευρά, χθες δεν υπήρξε από μέρους μας ούτε σπίθα.
Είμαστε ακόμη μουδιασμένοι; Φταίει η πανδημία, ο εσωτερικευμένος φόβος, η συλλογική μελαγχολία; Όλα φταίνε. Και το σοκ και όλα. Αλλά χθες το κίνημα δεν άναψε την φωτιά, την ίδια φωτιά που έριχνε της μνημονικές κυβερνήσεις τη μία μετά την άλλη, με εκατοντάδες χιλιάδες στους δρόμους όλης της χώρας.
Σε 11 μέρες είναι ταχεία χρόνια από την κορύφωση της εξέγερσης των πλατειών, όταν η διήμερη γενική απεργία της 28-29 Ιούνη του 2011 κατεστάλη βίαια, αλλά κατάφερε να καταστείλει και τη φόρα της κυβέρνησης εκείνης. Λιγότερο από ένα χρόνο αργότερα, θα είχαμε εκλογές και η Αριστερά θα γινόταν αξιωματική αντιπολίτευση.
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
