Η ταινία ξεκινά με ότι πιο δυνατό πιστεύεις ότι θα δεις στο επόμενο δίωρο. Την εικόνα ενός σχεδόν 12χρονου αγοριού (κανείς δεν ξέρει ποια είναι η πραγματική ηλικία του- ούτε καν οι γονείς του) στην δικαστική αίθουσα όπου αντιμετωπίζει την ποινή της 5χρονης φυλάκισης επειδή μαχαίρωσε έναν άντρα. Η εξέλιξη όμως είναι ακόμη πιο σοκαριστική.
Η λιβανέζα σκηνοθέτιδα που είχε φτιάξει άλλες δύο ταινίες στο παρελθόν (με το γλυκό «Caramel» να γνωρίζει συμπαθητική διεθνή καριέρα) πιάνει την ιστορία του μικρού ήρωα της από την αρχή και την μετατρέπει σε μια συρραφή συγκλονιστικών σκηνών για τους ανθρώπους του περιθωρίου. Ο ρεαλισμός της γραφής, το σωστό τάιμινγκ όπου η απόγνωση μετατρέπεται σε θυμό και η ποιητικές παρεμβολές-ανάσες όπου η εξαθλιωμένη ζωή αποκτά λίγο χρώμα και χιούμορ στα αθώα παιδικά βλέμματα, δίνουν το πρόσφορο έδαφος για να παρακολουθήσουμε την οδύσσεια του αγοριού, που επιπλέον υπηρετείται από στιβαρές, αυθεντικές ερμηνείες από τους ερασιτέχνες ηθοποιούς. Κι ενώ όλα οδηγούν στο συμπέρασμα ότι εδώ βρισκόμαστε στη μεγάλη ευκαιρία της Λαμπακί να φτιάξει την «ταινία της καριέρας της» εκείνη χάνει την ύστατη ώρα την ψυχραιμία της.
Πολλές σκηνές αντί να αποφορτίζονται όσο οδηγούμαστε στο φινάλε, πράττουν ακριβώς το αντίθετο. Ο εκβιασμός του συναισθήματος και της μελό διάστασης δίνεται με χίλιους-δυο τρόπους. Από την μανιχαϊστική συμπεριφορά της κάμερας που διογκώνει κάθε υπόνοια καταστροφής και τραγωδίας, μέχρι την απελπιστική τροπή που θα πάρει η μόνη σχέση (εκείνη με τη παράνομη μετανάστρια από την Αιθιοπία) που χαρίζει λίγη ζεστασιά και τρυφερότητα στο χαμίνι της Βηρυτού.
Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ Καννών 2018 και υποψήφια για Χρυσή Σφαίρα και Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας, το «Καπερναούμ» της λιβανής Ναντίν Λαμπακί είναι βέβαιο πως θα συγκινήσει τα πλήθη, ίσως και με μια δόση υπερβολής.
