Σο τελευταίο σημείο του άρθρου με τον μεσότιτλο: «Γιατί συγγνώμη;» ο κ. Κασιμάτης διερωτήθηκε για ποιο λόγο να ζητούσε συγγνώμη ο Ομπάμα όταν επισκέφτηκε τη Χιροσίμα, χαρακτηρίζοντας το γεγονός -ότι κάποιοι περίμεναν να το κάνει- ως κάτι περίεργο.
Όλο το απόσπασμα:
Πολύ περίεργο ότι κάποιοι περίμεναν από τον Ομπάμα να ζητήσει συγγνώμη για την ατομική βόμβα, με αφορμή την επίσκεψή του στη Χιροσίμα. Συγγνώμη για το συγκεκριμένο ιστορικό γεγονός μόνον τρεις κατηγορίες ανθρώπων μπορούν να απαιτούν. Οι ανιστόρητοι, όσοι θα ήθελαν να μην είχε ηττηθεί η αυτοκρατορική Ιαπωνία και, τέλος, όσοι θα ήθελαν μεν να ηττηθεί η Ιαπωνία, αλλά μόνον αφού εκατοντάδες χιλιάδες Αμερικανοί στρατιώτες θα είχαν σκοτωθεί για να καταλάβουν τη χώρα πολεμώντας σπιθαμή προς σπιθαμή. Από αυτούς να ζητήσει συγγνώμη η Αμερική; Ε όχι δα…
Μέσα από το ακατανόητο σκεπτικό του, ο αρθρογράφος φαίνεται πως διαχωρίζει τους νεκρούς ανάλογα με την εθνικότητά τους. Δηλαδή, οι 70.000 νεκροί που πέθαναν ακαριαία από τη ρίψη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα, συνυπολογίζοντας τις συνέπειες της υψηλής ακτινοβολίας που εκτόξευσε τον αριθμό στα 166.000 θύματα, φαντάζουν αμελητέα ποσότητα στα μάτια του αρθρογράφου μπροστά στους Αμερικανούς στρατιώτες που θα έχαναν τη ζωή τους σε τυχόν χερσαία επέμβαση.
Ο κ. Κασιμάτης μπορεί να μην είναι ανιστόρητος -όπως ο ίδιος χαρακτηρίζει όσους περίμεναν τη συγγνώμη του Ομπάμα- αλλά σίγουρα δεν χαρακτηρίζεται και… ουμανιστής. Εκτός αν θεωρήσουμε πως ο ανθρωπισμός εκλαμβάνεται κατά το δοκούν και ανάγεται στη σφαίρα αντίληψης που ακούει στη φράση: «Δύο μέτρα και δύο σταθμά».
Ε όχι δα… που λέει και ο ίδιος.
Facebook
Twitter
Tα σχόλια στο site έχουν απενεργοποιηθεί. Μπορείτε να σχολιάζετε μέσα από την επίσημη σελίδα στο Facebook
Σχόλια
Επικοινωνία
