Κάτι συνέβη εκείνο το βράδυ του καλοκαιριού

Κάπως έτσι λοιπόν, έσκασαν τα πρώτα χαμόγελα από την παρέα, «κουτσομαζεύτηκαν» δυο αμάξια που ήταν απαραίτητα για να μας στριμώξουν όλους μέσα και ξεκινήσαμε για την πρώτη «μίνι» εξόρμηση του καλοκαιριού.

Φτάνουμε εξοχικό, κατεβάζουμε «μπαγάζια» και ξεκινάμε για παραλία. Με ρακέτες, τάβλι, βόλεϊ και «λιώσιμο» στην παραλία πέρασαν κάμποσες ωρίτσες. Μαζευτήκαμε όλοι και γυρίσαμε σπίτι για να «πετάξουμε» το αλάτι από πάνω μας. Τρεις ώρες μετά (και πάλι καλά) όλη η παρέα είχε «μπανιαριστεί» και ήταν έτοιμη για βόλτα. «Ρε παιδιά, μήπως θέλετε να κάτσουμε μέσα να παίξουμε κανά επιτραπέζιο;», ακούστηκε μια φωνή και η πλειοψηφία από εμάς συμφώνησε αφού κατά βάθος… ψιλοβαριόμασταν να βγούμε λόγω κούρασης.

«Τί να παίξουμε; Έφερε κανένας κανά επιτραπέζιο;». Αφού κοιταχτήκαμε όλοι, συνειδητοποιήσαμε ότι κανείς μας δεν είχε φέρει κάποιο επιτραπέζιο παιχνίδι. «Μήπως έχεις εδώ κανένα ρε Σοφία;», ρωτάμε την κοπέλα που είχε το εξοχικό. «Νομίζω ναι». Αφού έκανε άνω κάτω τις ντουλάπες κατάφερε να βρει ένα. Ήταν ένα σκονισμένο Παλέρμο.

Η νύχτα πέφτει στο Παλέρμο

Οι περισσότεροι δεν ξέραμε πώς να το παίξουμε. Οι δυο «έμπειροι» της παρέας μας εξήγησαν τους κανόνες. Πιάσαμε τις θέσεις στο τραπέζι και μοιράστηκαν τα φύλλα. Ο γύρος ξεκίνησε και μαζί του οι… φωνές και τα γέλια. «Νομίζω δολοφόνος είναι η… Μαρία. Με κοιτάει κάπως περίεργα. Άσε που ένιωσα πως κουνήθηκε η καρέκλα δίπλα μου όταν είπε ο Τάκης οι δολοφόνοι να ανοίξουν τα μάτια».

«Ο Νίκος λέει ψέματα. Δεν κούνησα ποτέ καρέκλα. Και δεν τον κοίταξα περίεργα. Αυτός είναι περίεργος».

Οι «στιχομυθίες» που ειπώθηκαν εκείνο το βράδυ ήταν απίστευτες. «Ρε παιδιά… Ρε παιδιά… μη με σκοτώσετε εμένα. Είμαι πολίτης. Είναι πλεκτάνη. Ο Σωτήρης είναι ο δολοφόνος παιδιά. Με έχει στοχοποιήσει». «Προφανώς καταλαβαίνετε ότι η Ελένη λέει ψέματα. Δεν είναι αυτή που υποστηρίζει πως είναι».

Τα γέλια της παρέας εναλλάσσονται από αγωνία για το ποιος θα «πέσει» πρώτος. Η ψηφοφορία γίνεται. Ο πρώτος παίκτης αποχωρεί από το παιχνίδι. Η νύχτα πέφτει στο Παλέρμο και «σκοτώνεται» και ο δεύτερος.

Κάπως έτσι εξελίχθηκε όλο το παιχνίδι. Με φωνές, γέλια, χαμόγελα και… πλεκτάνες. Στο τέλος, οι δολοφόνοι αποκαλύφτηκαν. «Έλα ρε. Εσύ ήσουν;». «Κοίτα να δεις πώς μας δούλεψε». Το τί μπορεί να σκαρφιστεί κάποιος στο Παλέρμο ξεπερνά τη φαντασία. Το ένα παιχνίδι διαδεχόταν το άλλο και φτάσαμε με αυτόν τον τρόπο στα ξημερώματα της επόμενης μέρας. Το τελευταίο παιχνίδι ολοκληρώθηκε. Κουρασμένοι όπως ήμασταν πέσαμε για ύπνο μ΄ ένα χαμόγελο στα χείλη. Δεν είχαμε καταλάβει όμως τί ακριβώς είχε γίνει εκείνο το βράδυ.

Το επόμενο πρωί (μεσημέρι ήταν δηλαδή) ξυπνήσαμε και αφού πήγαμε παραλία γυρίσαμε σπίτι και… «στήσαμε» ακόμη ένα… Παλέρμο.

Τα επόμενα καλοκαίρια το Παλέρμο έγινε κάτι σαν «ιεροτελεστία». Σε κάθε διακοπές ήταν το “must” που έπρεπε να έχουμε μαζί.

Τα χρόνια πέρασαν και ήρθε η αποφοίτηση. Τα γέλια, οι φωνές και τα «πειράγματα» έδωσαν τις θέσεις τους σε δουλειές και στην καθημερινότητα. Ήταν ανάγκη φαίνεται, να περάσουν αρκετά χρόνια, να «χαθούμε» για να καταλάβαμε πώς ένα παιχνίδι είχε κατορθώσει να μας φέρει τόσο κοντά. Έπρεπε να μας λείψει όλο αυτό το σκηνικό για να το εκτιμήσουμε. Για να εκτιμήσουμε την παρέα μας. Τα χαμόγελά μας και τη ξεγνοιασιά μας.

Ο Oliver W. Holmes, ένας γνωστός αμερικανός συγγραφέας, συνήθιζε να λέει πως οι «άνθρωποι δεν σταματούν να παίζουνε επειδή γερνάνε. Γερνάνε επειδή σταματούν να παίζουνε». Αυτά λοιπόν τα καλοκαίρια, με Παλέρμο και φωνές είναι στο χέρι μας να τα «ξαναζωντανέψουμε».