Η κυρία ανταποκρίνεται πλήρως στο μοντέλο που θεωρεί πως της παρέχει αδιαμφισβήτητη ανωτερότητα. Φρεσκοβαμένο μαλλί. Νεανίζων γοβάκι. Αλυσίδα στο πόδι και στο χέρι το περιοδικό απ το οποίο δανείστηκε όλη την φιλοσοφία της και τη στάση ζωής της.
Δεν έχει σημασία αν προέρχεται από τα Βόρεια Προάστια, ή κινά κάθε πρωί από το Αιγάλεω για να συναντήσει μια φαντασίωσή της για το ποιά είναι και τι δικαιούται. Σηκώνει το πόδι και κλωτσά ένα παιδί στη μέση του δρόμου. Μα πιο πολύ, το κάνει να νοιώσει τρόμο. Δίπλα οι περαστικοί περνούν μιλώντας στο κινητό. Στο βάθος το τρενάκι του Δήμου, με όλα τα σήματα της διαφημιστικής χορηγίας, υπόσχεται ταξίδια αναψυχής. Ίσως σε λίγο, μόνο για Έλληνες ή λευκούς, όπως τα παλιά λεωφορεία στη Νότια Αφρική του απαρτχάιντ. Μια κοινωνία που ξεδιπλώνεται στη φωτογραφία του Δημήτρη Μεσσήνη,που μοίρασε το πρακτορείο Associated Press.
Η φωτογραφία μιλά από μόνη της.
