Το κόκκινο αστέρι

Στην πραγματικότητα όμως, το κόκκινο αστέρι είναι αυτό που από τα χρόνια της εθνικής αντίστασης δεν έσβησε ποτέ, παρέμεινε ένας ζωντανός στέρεος φάρος που φώτιζε τις ράγες πάνω στις οποίες έπρεπε να βρει τον προσανατολισμό του το “κόκκινο τρένο”, ώστε να μη χάσει ποτέ το μονοπάτι της προόδου, έχοντας πάντοτε ως τελικό προορισμό την κοινωνική απελευθέρωση, το οριστικό στέριωμα μιας κοινωνίας δίκαιης, μιας κοινωνίας που θα βασίλευε το φως της αξιοπρέπειας και όχι το σκοτάδι της εκμετάλλευσης.

Το κόκκινο λοιπόν άστρο, δε σίγησε ποτέ, δεν έπαψε ποτέ να φωτίζει το δρόμο της προόδου και τους σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας. Απλά για πολλά χρόνια παραμερίστηκε, πολλές φορές δέχθηκε τη βάναυση ασέλγεια της καπιταλιστικής παντοδυναμίας. Παρόλα όμως τα δεινά καμία ιστορική συγκυρία δεν κατάφερε να το λυγίσει, να το εκτοπίσει και να το ξεριζώσει από τις καρδιές που για χρόνια είχε βαθιά ριζωθεί.Ήταν έξαλλου αδύνατο, αφού για δεκαετίες το άστρο φωτοσυνέθετε τη λαμπερότητά του, από το αίμα χιλιάδων αριστερών αγωνιστών ηρώων όπου ξεψύχησαν επί γης προκειμένου να λευτερωθεί ο κόσμος από τα δεσμά της καταπίεσης, προκειμένου να ανατείλει ο ήλιος της ευτυχίας και της αξιοπρέπειας. 

Το κόκκινο άστρο απαγορεύτηκε για πολλά χρόνια (μέχρι και σήμερα απαγορεύεται σε ορισμένες χώρες) ως σύμβολο επαναστατικότητας και ριζοσπαστικοποίησης, αφού αποτελούσε πράγμα επικίνδυνο για τις αστικές βεβαιότητες του κεφαλαίου. Σε άλλους καιρούς μάλιστα, σε μια προσπάθεια κανιβαλισμού – αλλοίωσης της ιστορικής πολιτικής μνήμης, επιχειρήθηκε να καπηλευτεί το κόκκινο αστέρι από επιχειρηματικούς καπιταλιστικούς κολοσσούς, όπως έγινε με τη γερμανική βιομηχανία Heineken. Ωστόσο, η προσπάθεια ποινικοποίησης του κόκκινου αστεριού ήταν τόσο χυδαία όσο και η προσπάθεια αποποινικοποίησής τού σε ένα απλό ασυμβόλιστο γεωμετρικό πεντάγωνο.Καμία όμως προσπάθεια δεν κατάφερε να αιχμαλωτίσει τους φλογερούς εραστές του κόκκινου λαμπερού αστέρα, κάνεις δεν κατάφερε να βάλλει χαλινάρι στην επανάσταση, στον αγώνα και στη λαϊκή διεκδίκηση.

Κάποτε όταν είδαμε το κόκκινο αστέρι να πέφτει, λυπηθήκαμε, απογοητευτήκαμε κι όμως προλάβαμε να κάνουμε όλοι μιαν ευχήν. Να αναστηθεί κάποτε! Να μην εγκαταλείψει ποτέ τους ανήμπορους κ’ τους αδικημένους στο σκοτάδι της καταπίεσης και στη ρεμούλα του κοινωνικού αυτοματισμού! Ήταν μιαν ευχή θυσία, ως μιαν αισιόδοξη υπόσχεση πως δε θα γίνουμε εμείς και τα παιδιά μας, οι γονείς μας κ’ οι παππούδες μας, παράπλευρες απώλειες ενός συστήματος που τεμαχίζει κάθε προοδευτική συνείδηση, που φυλακίζει και εν δυνάμει δολοφονεί κάθε ελεύθερη ακηδεμόνευτη απ’την κεντρική εξουσία ύπαρξη.

Εν τέλει η ευχή μας πραγματώθηκε. Το κόκκινο άστρο πήρε και πάλι τη θέση του στον πολιτικό ορίζοντα του ουρανού, αποτελεί και πάλι σύμβολο αντάμωσης όλων των ριζοσπαστικών, προοδευτικών και ελεύθερων ανθρώπων!

Παραμένει το σήμα κατατεθέν, το αλφάδι για τις νέες ειρηνικές επαναστάσεις του μέλλοντος!

Όπως και να έχει οφείλουμε να το ακολουθήσουμε, να περπατήσουμε το μονοπάτι που φεγγοβολάει το αμόλευτο φως του, και ίσως μιαν ημέρα αξιωθούμε να αντικρίσουμε την άβυσσο, όπου  όπως έλεγε και ο Θάνος, ο ποιητής θα ψαρεύει και ο ψαράς θα γράφει ποιήματα!

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr