Κόλαφος για τον πρώην υπουργό Δικαιοσύνης Χαράλαμπο Αθανασίου η απόφαση του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Αθηνών

Κόλαφο αποτελεί για τον πρώην υπουργό Δικαιοσύνης Χαράλαμπο Αθανασίου η απόφαση του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Αθηνών που απορρίπτει την προσφυγή του Σωτήρη Εμμανουήλ προκειμένου να αθωωθεί.

Πρόκειται για τον πρώην πρόεδρο των ναυπηγείων Σκαραμαγκά οποίος τον Δεκέμβριο του 1999 υπέγραφε τις σκανδαλώδεις συμβάσεις για τα υποβρύχια μαζί με τον καταδικασμένο πρώην διευθυντή εξοπλισμών του υπουργείου Άμυνας Γιάννη Σμπώκο, παρουσία και του Άκη Τσοχατζόπουλου και ο οποίος εκμεταλλεύτηκε για να αφεθεί ελεύθερος την προσωρινή αντικατάσταση διάταξης άρθρου του Ποινικού Κώδικα, την οποία είχε προωθήσει τον Απρίλιο του 2014 ο Χαράλαμπος Αθανασίου για μόλις 13 ημέρες μιας και μετά την απέσυρε ισχυριζόμενος ότι έγινε λάθος.

Η συγκεκριμένη διάταξη προέβλεπε ότι στελέχη και υπάλληλοι δημόσιων ή ιδιωτικών επιχειρήσεων που επιχορηγούνται από το Δημόσιο, όπως τα Ναυπηγεία του Σκαραμαγκά, η ΔΕΗ, αλλά και Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις και άλλοι οργανισμοί, σε περίπτωση σοβαρών αδικημάτων, όπως η δωροληψία ή η διασπάθιση δημοσίου χρήματος, τιμωρούνται όπως οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι οποίοι κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους διαπράττουν απιστία, υπεξαίρεση, ψευδή βεβαίωση, κατάχρηση εξουσίας, παράβαση καθήκοντος και δωροδοκία. Ο Αθανασίου καταργώντας αυτή την διάταξη με νόμο μερικών ημερών, αν και στην συνέχεια την απέσυρε προφασιζόμενος το λάθος, έδωσε την δυνατότητα σε όσους ήταν υπόδικοι μέχρι εκείνη την στιμή ως καταχραστές του δημοσίου, να εξασφαλίσουν το ακαταδίωκτο, αφού στην περίπτωσή τους θα εφαρμοζόταν ο ευνοϊκότερος για αυτούς νόμος, δηλαδή ο νόμος των 13 ημερών του Αθανασίου.

Ο Σωτήρης Εμμανουήλ αμέσως μετά την εφαρμογή του νόμου επιχείρησε να κάνει χρήση αυτής της ευννοικής ρύθμισης Αθανασίου ώστε να αφεθεί ελεύθερος και να αμνηστευθεί.

Το δικαστήριο όμως έκρινε ότι ο νομος Αθανασίου ήταν αντισυνταγματικός και αποτελούσε κρυπτοαμνηστία δηλαδή μεθόδευση για να αφεθούν ελεύθεροι καταχραστές του δημοσίου

Η απόφαση αυτή του συμβουλίου αποτελεί δεδικασμένο προκειμένου να ακυρωθούν διάφορες αμνηστεύσεις που ψηφίστηκαν με νόμους και αθώωναν στελέχη του ΤΑΙΠΕΔ, τραπεζικούς υπαλλήλους που έδιναν δάνεια κλπ κλπ.

Η απόφαση του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Αθηνών που υπογράφουν ο πρόεδρος Ε. Γεωργίλης, ο εισαγγελέας Μ. Αυγήτα και τα μέλη Ε. Παπαγιαννοπούλου και Δ. Μόρφη στην κυριολεξία εκθέτει τον πρώην υπουργό Χαράλαμπο Αθανασίου και αποτελεί καταπέλτη όταν εκτός από την αντισυνταγματικότητα τονίζει πως ο νόμος αυτός είναι και ασυμβίβαστος και προς την αρχή της διάκρισης των λειτουργιών ενώ επισημαίνει και ότι αμνηστεύτηκαν κακουργήματα και όχι ήσσονος σημασίας πράξεις  

Σε σχέση με το αντισυνταγματικό της τροπολογίας λέει χαρακτηριστικά:
«Διότι, σύμφωνα και με όσα αναφέρονται στη μείζονα σκέψη, η υποπαράγραφος του άρθρου πρώτου του Ν 4254/7.4.2014, με την οποία απαλείφθηκε λόγω παραδρομής η μέχρι τότε υφιστάμενη …., σε συνδυασμό με την επαναφορά της σε ισχύ με το Ν 4262/10.5.2014, κρίνεται ότι εισάγει διάταξη αντίθετη με τα άρθρα 47 παρ. 3 και 4 και 26 του Συντάγματος και ως τέτοια το Συμβούλιο αυτό έχει υποχρέωση, να μην την εφαρμόσει.»

 

Όσον αφορά την αμνήστευση εγκλημάτων σημειώνει πως: «Ειδικότερα, με την υποπαράγραφο αυτή εισήχθη νόμος που κατ’ αποτέλεσμα αμνήστευσε όλα τα εγκλήματα (μεταξύ των οποίων κακουργήματα και όχι ήσσονος σημασίας πράξεις), τα οποία τέλεσαν υπάλληλοι, κατά την έννοια του άρθρου 263Α περ. δ΄ ΠΚ (όσοι υπηρετούν μόνιμα ή πρόσκαιρα και με οποιαδήποτε ιδιότητα ή σχέση σε νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου στα οποία κατά τις κείμενες διατάξεις μπορούν να διατεθούν από το Δημόσιο, από νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου ή από τις πιο πάνω τράπεζες επιχορηγήσεις ή χρηματοδοτήσεις), πράξεις που δεν αφορούν σε πολιτικά εγκλήματα.»

 

Τέλος όσων αφορά το ασυμβίβαστο με την διάκριση των λειτουργιών επισημαίνει:
«Είναι επομένως ο νόμος αυτός αντισυνταγματικός και ως ασυμβίβαστος και προς την αρχή της διάκρισης των λειτουργιών. Σημειωτέον ότι με την κρίση του αυτή (να μην εφαρμόσει τον πιο πάνω νόμο) το Συμβούλιο λειτουργεί στα πλαίσια του διάχυτου ελέγχου της συνταγματικότητας των νόμων από τα δικαστήρια, που πραγματοποιείται με βάση το περιεχόμενό του (νόμου) και μόνον και με αποκλειστικά νομικά κριτήρια, χωρίς να υποκαθιστά στο ρόλο του τον νομοθέτη, επεμβαίνοντας στην επιλογή του σκοπού που επιδιώκει με την ψήφιση ενός νόμου και των μέσων που για τον σκοπό αυτό θεσπίζει και ελέγχοντας τη νομοθετική επιλογή με κριτήρια πολιτικά Η αποδοχή της αντίθετης εκδοχής θα είχε ως αποτέλεσμα να καταστούν ανέγκλητες όχι μόνο οι πράξεις που βρίσκονται στο στάδιο της προδικασίας, όπως η προκείμενη αλλά και, κατ’ άρθρο 2 παρ.»