Σε καιρούς που η δημοκρατία στην Ελλάδα ιδιωτικοποιήθηκε από το golden-boy πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, είναι μετρημένοι στα δάχτυλα οι δημοσιογράφοι που δεν μπήκαν σε διατεταγμένη υπηρεσία έναντι πινάκιου εξουσίας. Ελάχιστοι είναι αυτοί που αναβάθμισαν ή εκπλήρωσαν το δημοσιογραφικό τους καθήκον, χτυπώντας μάλιστα double score ήθους, διότι στα δύσκολα ο άνθρωπος αποκαλύπτεται.
Εν προκειμένω, επιλέγω να αναφερθώ στον Κώστα Βαξεβάνη -που με πολλούς τρόπους επιδίωξαν να τον σύρουν ως θηρίο στο κλουβί-, τίμησε τους ποιητές. Από το «μεγάλο Όχι» του Καβάφη ως την «αρετή και την τόλμη» του Κάλβου. Από «τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη» του Ρίτσου ως το «μην ρωτάς άμα το ζω, αδερφούλη το ζω» του ΛΕΞ.
Σε μια εποχή που δεν επιτρέπει να υπάρχουν «αντιφρονούντες» δημοσιογράφοι στο πολιτικό ρεπορτάζ, που ακόμα κι όσοι συστήνονται ως γνήσιοι δημοκράτες λειαίνουν τις αιχμηρές γωνίες τους μπας και βρει λίγο ο κώλος της μαϊμούς, είναι επόμενο όσοι και όσες ξεχωρίζουν να υφίστανται τη μοίρα των αλεξικέραυνων.
Ο Βαξεβάνης και η ομάδα του, στεκόμενοι από τη σωστή πλευρά της δημοσιογραφίας συγκέντρωσαν τους περισσότερους κεραυνούς θυμού, οργής και επίθεσης του Ολύμπιου Μητσοτάκη. Βλέπετε, με αυτό το come back της ΕΡΕ η αρετή έχει ξανά πολύ ακριβό τίμημα. Παρά ταύτα δεν κιότεψε στιγμή να ανακαλύπτει (και ουχί να ευφευρίσκει ή να κατασκευάζει) πληροφορίες, για τα καυτά ζητήματα της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής ζωής της χώρας, και να τα παρουσιάζει με ένα άξιο λόγου εύρος αναλυτικής σκέψης. Τα editorial του είναι υποδειγματικές χειρουργικές επεμβάσεις στα καθημερινά εγχώρια σκάνδαλα.
Βεβαίως και είναι εμμονικός σε πολλά ζητήματα. Αλλά για εμένα είναι πταίσμα αν λόγου χάρη δεν μπορεί να διακρίνει τον αφράτο σαν καρβέλι ναρκισσισμό του Πολάκη. Μου αρκεί και μου περισσεύει που υποθηκεύει την ίδια του την ύπαρξη προκειμένου να αναδείξει την υπονόμευση του κράτους δικαίου που ζούμε. Μια υπονόμευση κανονικοποιημένη επίσημα από την κυβέρνηση Μητσοτάκη και απαλλαγμένη από κάθε διάθεση να κρύψει την αντιδημοκρατική της δράση. Ισχυρίζομαι εν ολίγοις ότι οι δικές του εμμονές για το δίκιο, τα δικά του ντοκουμέντα είναι που άναψαν τη φωτιά για να καεί το πελεκούδι των δύο σκανδάλων Novartis. Και όχι μόνο.
Ας εννοήσουμε επιτέλους ότι ο πόλεμος για ανεξάρτητη ερευνητική δημοσιογραφία δεν γίνεται με λευκά κολάρα αλλά με μπαρουτοκαπνισμένες λέξεις που φλέγονται για να φωτίσουν την αλήθεια και μόνο την αλήθεια.
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
