Κραγιόν

Ο φόβος, αυτός ο μηχανισμός, αυτή η ασπίδα προστασίας, το δώρο της μάνας Φύσης που προειδοποιεί για τον κίνδυνο, που στήνει καρτέρι στη ζωή, άρρηκτα συνδεδεμένος με το ένστικτο της επιβίωσης. Ο φόβος ο σύμμαχος, ο φόβος ο τύραννος. Αυτός που μπορεί να εισχωρήσει σε χώρους που  κανένας ανθρωποφύλακας δεν μπορεί να παραβιάσει. Στο μοναδικό μας άσυλο. Στο νου. 

Λοιμώδης ασθένεια ο φόβος να εξαπλώνεται σαν πανούκλα στις πλατείες, στους δρόμους, στις δουλειές, στα σπίτια, ακόμη και στα κρεβάτια μας. 

Αυτόν λοιπόν να κρατήσω σαν ανάμνηση, σαν σήμα κατατεθέν της φετινής χρονιάς. Κι ίσως κρατήσω τα σημάδια του κραγιόν στο εσωτερικό της μάσκας που πετάς φτάνοντας σπίτι σου, αυτής που πετάς πριν καν βγάλεις τα παπούτσια σου.

Κι είναι αυτό το κραγιόν, που δεν το βλέπει κανείς, ούτε καν εσύ αν τύχει να δεις την εικόνα σου στις οθόνες της ζωής μας, σε ένα τζάμι, σε ένα καθρέφτη, αλλά ξέρεις ότι είναι εκεί. Υπενθύμιση μιας άλλης ζωής. Η άμυνα σου στο έρεβος του φόβου. Ή ίσως και η επίθεση, η μικρή ανεπαίσθητη επίθεση σε αυτόν τον τύραννο. 

Ο φόβος, μια φαρμακευτική αγωγή που χρησιμοποιούν οι κάθε λογιώ εξουσίες, από τις διαπροσωπικές σχέσεις όταν κάποιος χειραγωγεί, από τις επαγγελματικές σχέσεις όταν ο ισχυρός εκβιάζει, από τις θρησκείες, τις κυβερνήσεις, τις κοινωνίες. Αυτό το εξαιρετικά εθιστικό, παραλυτικό, ναρκωτικό. Κι αν η δραστική ουσία αυτού του ναρκωτικού είναι ο φόβος, το έκδοχο είναι πάντα η ενοχή. 

Στις μέρες μας, στα μέρη μας, ο φόβος συνταγογραφείται με τα καντάρια από τους Συγκλητικούς και τους Βαρβάρους, η ενοχή διανέμεται αβέρτα  από τους μπράβους της επικοινωνίας, από τους φαρμακοτρίφτες στο γυαλί της ζωής μας, όλους αυτούς που έριξαν πάνω από τις νάιλον πορφύρες τους μια ψευτο-ιατρική μπλούζα. Μπάτσοι με γκλομπς και μπάτσοι του νου, αυτόκλητοι συνέταιροι της ζωής μας κατασπαράσσουν  τη λογική, την γνώση, τη ζωή, τον αγώνα, την ελευθερία. Από το έφταιγες που αγόραζες τυρόπιτα χωρίς απόδειξη, στο φταις που μπήκες στο λεωφορείο. Οι ίδιοι άνθρωποι. Οι ίδιες συνταγές.  Δια πάσα νόσο. 

Τι να κρατήσω από αυτή τη χρονιά? Την συνθηκολόγηση. Την ευκολία της παράδοσης άνευ όρων. Το πόσο εύκολα εγκαταλείπει  ο άνθρωπος, ο πολίτης, η κοινωνία την όποια ελάχιστη στοιχειώδη ελευθερία του. Για την… ασφάλεια. 

Στο τέλος μιας χρονιάς που έχουμε ανάγκη να πιστέψουμε ότι θα είναι διαφορετική από την επομένη, να καταχωνιάζεις στο κουτί των «θησαυρών» της μνήμης,  αυτή τη λερωμένη από κραγιόν χάρτινη μάσκα, για να ξαναβρείς  το τελειωμένο κουτί από το  maalox που κουβαλούσες στην τσάντα σου για να προστατευτείς από τα δακρυγόνα 10 χρόνια πριν.

Μαγικές, εύπεπτες λύσεις, από τις «ιατρικές» συνταγές του ΔΝΤ στην efficacy-γιατί ποιος από τους καθεστωτικούς δημοσιογραφίσκους της πυρκαγιάς να μιλήσει για effectiveness-  του εμβολίου. Οι ίδιοι άνθρωποι, χρόνια τώρα να πουλούν φόβο και ενοχή, να διαλαλούν λιτότητα, φτωχεια, ψευδοεπιστημη  για να ξορκίσουν λύσεις και να συγκαλύψουν τεράστιες ευθύνες. 

Γιατί πιο επικίνδυνοι κι από τον κάθε λογής ιό, είναι οι  ιεροεξεταστές. Και πια βρώμισε ο τόπος από δαύτους. Μποχάνε. Τη μυρωδιά του φόβου μας.