Η χρυσή περίοδος της ιδιωτικής τηλεόρασης στην Ελλάδα ακολούθησε την αλάνθαστη συνταγή της αρχαίας Ρώμης, αλλά και του Μπερλουσκονισμού: Άρτον και θεάματα, με τον άρτο να εντοπίζεται στα εντυπωσιακά δώρα που προσέφερε το κάθε τηλεοπτικό show στο κοινό του και τα «θεάματα» να εντοπίζονται στην έκθεση ζυγισμένων μερίδων γυναικείας σάρκας, αυστηρά προσδιορισμένης από την οξυζεναρισμένη ξανθιά απόχρωση της κεφαλής.
Σχεδόν αυτονόητα, βασίλισσα της ιδιωτικής τηλεόρασης τότε χρίστηκε η «ελληνίδα Ραφαέλα Καρρά», η Ρούλα Κορομηλά, που αργότερα στην καριέρα της βίωσε με έντονο τρόπο τον απαράβατο τηλεοπτικό κανόνα, «σκοτώνουν τ’ άλογα, όταν γεράσουν».
Σχεδόν είκοσι χρόνια μετά, η τρόικα εσωτερικού αποφασίζει να επιστρατεύσει την ίδια ακριβώς συνταγή. Και επειδή «άρτος» δεν υφίσταται, αφού οι ίδιοι οι κυβερνώντες τον έχουν ήδη κλέψει από το τραπέζι του «κοινού», αποφάσισαν μοιραία να αφοσιωθούν στο «θέαμα».
Μόνο που οι εποχές έχουν αλλάξει. Τα μπάτζετ των ιδιωτικών σταθμών έχουν στενέψει τόσο, ώστε να μην «αντέχουν» την παραγωγή φαραωνικών κυριακάτικων ή/και καθημερινών shows, οι ξανθιές παρουσιάστριες νέας κοπής έχουν συμβιβαστεί με χαμηλότερα κασέ και οι χορηγοί δεν έχουν πλέον καμία διάθεση να προσφέρουν αβίαστα ταξίδια στις Μαλδίβες, αυτοκίνητα ή προκάτ κατοικίες.
Μοιραία λοιπόν το «θέαμα» έπρεπε να αποκτήσει νέα διάσταση. Η εισβολή της Χρυσής Αυγής στο πολιτικό σκηνικό, χάρις στην υιοθέτηση και τη νομιμοποίηση της ξενοφοβικής ατζέντας πρωτίστως από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, προσέφερε μια οικονομικά συμφέρουσα και ιδεολογικά ταιριαστή λύση στα πρωτοπαλίκαρα του σημερινού πρωθυπουργού: τους θαμώνες του Δικτύου 21, τους τσεκουράτους ακτιβιστές, τα πρώην στελέχη της ΕΠΕΝ, της ΕΝΕΚ και του Ελληνικού Μετώπου, τους δωδεκαθεϊστές και συνομωσιολόγους βιβλιοπώλες της trash tv και το λοιπό λαμπρό στελεχιακό δυναμικό της μεταδικτατορικής ακροδεξιάς.
Η εποχή, εξάλλου, υπαγόρευε την αλλαγή αισθητικής. Στη μόδα πλέον, όπως γράφτηκε και σε βιτρίνα της Ερμού, είναι το “hungry chic”. Εξ ου και τα καλλιστεία του ΑΝΤ1 αντικαταστάθηκαν από τις ολόσωμες φωτογραφίες των εξαθλιωμένων οροθετικών ιερόδουλων. Εξ ου και οι τηλεμαραθώνιοι για τα «παιδιά της Αιθιοπίας» αντικαταστάθηκαν από ένα πιάτο φαϊ για τα ποτάμια των εν Ελλάδι αστέγων, σερβιρισμένο από τα χεράκια της δημιουργού του Μάικ του Φασολάκη ή της πρέσβειρας καλής θελήσεως της Μοτορόιλ.
Η νέου τύπου τηλεοπτική αναβίωση του μπερλουσκονισμού χρειαζόταν, όμως, κι ένα «πρόσωπο». Κι όταν υπάρχει δοκιμασμένη συνταγή, δεν την αλλάζεις. Εξ ου και ως νέος κονφερασιέ της επιχείρησης αποστείρωσης της Αθήνας, επελέγη ο συμπαρουσιαστής της Ρούλας στο «Μπραβίσιμο», ο κ. Κεδίκογλου.
Τι κι αν το χάιδεμα αστραφτερών ψυγείων μετατράπηκε σε χάιδεμα των Κασιδιάρηδων; Τι κι αν το –πανάκριβο- χολιγουντιανό χαμόγελο αντικαταστάθηκε από τη μετα-τροϊκανή βλοσυρότητα; Όσο κρατάνε τα νούμερα, τόσο το show θα συνεχίζεται, όχι απλώς με αμείωτη ένταση, αλλά με κλιμάκωση του σασπένς και της αγωνίας του κοινού.
Οι σέξυ ακροβάτριες από την πρώην ΕΣΣΔ αντικαταστάθηκαν από βιρτουόζους σκοτεινούς εκτελεστές, που καταφέρνουν να πυροβολήσουν με ψηλοκρεμαστά φάλτσα, ώστε μια σφαίρα να βρεθεί στην ταράτσα της Συγγρού. Από το σοφτ πορνό στο θρίλερ. Το επιτάσσει άλλωστε και η γκροτέσκ μνημονιακή πραγματικότητα της περιόδου.
Γιάννης Μπουρνούς
