À la recherche du temps perdu…

À la recherche du temps perdu… Σχετικά με τις «δημοφιλείς» σειρές της Γείτονoς και την αιωνία ελληνική πλάνη

….Πάντα μου άρεσε να «περιδιαβάζω» τις εποχές.
Λες και η τωρινή, η τρέχουσα δεν αρκούσε και κάτι έλειπε. Με συνάρπαζαν τα «αθεϊκά» του Βόλου το ίδιο με τις προτάσεις του Γεώργιου Γεμιστού «Πλήθωνα» για την αγροτική οικονομία και τις μελαγχολικές εκμυστηρεύσεις της Ελισάβετ Μαρτινέγκου, «Πίσω από τις κλειστές τζελουζίες». Ή ίσως να συμβαίνει αυτό που μου είπε σε μια συνέντευξη ο Μάριος Σπηλιόπουλος. «Κάνουμε όλοι έναν απολογισμό απωλειών….το έργο μας είναι απολογισμός απωλειών». Σοφό. Συνηθίζουμε στη χώρα μας να μιλάμε για όσα χάθηκαν όταν έχουν πια αυτά οριστικά χαθεί. Μιλάμε για την «τρέχουσα μαζική κουλτούρα» λες και η πορεία είναι μη αναστρέψιμη και τίποτα δεν μπορεί να την αλλάξει…
Πανάκεια, εφησυχασμός; Θα το δείξουν οι καιροί:

Επιτομή των κατά τις απογευματινές ώρες κυρίως προβαλλομένων από τη ελληνική ιδιωτική τηλεόραση
«δημοφιλών» τηλεοπτικών τουρκικών σειρών και χαρακτηριστικό παράδειγμα προς μελέτη:
Τόπος: Κωνσταντινούπολη.
Εποχή: Σύγχρονη.
Το σκηνικό πάντα το ίδιο με παραλλαγές. Πλούσια οικογένεια του «γαμπρού», βεβαίως επιτυχημένου κατά τα δυτικά πρότυπα. Περιέργως η επιτυχημένη οικογένεια φυλάσσεται από «security» α λα τούρκα, οι οποίοι απευθύνονται στην οικογένεια ως κολλήγοι προς κοτζαμπάση, ή «αγά». Λίγο ακόμη και θα πιστέψουμε πως έχουν δικαίωμα ζωής και θανάτου επί των εργαζομένων. Περιέργως επίσης ο «γαμπρός» ως μεγαλύτερος γιός άρα «αγάς» διατηρεί το δικαίωμα να πλακώνει αγρίως στο ξύλο το άτακτο μικρό αδελφό για να τον συνετίσει. Καλλιέργεια προτύπων να σου πετύχει. Επίσης περιέργως η καλή αυτή επιτυχημένη οικογένεια διατηρεί περίεργες σχέσεις με τις παρυφές του υποκόσμου τις οποίες και χρησιμοποιεί κατά το δοκούν. Τα όπλα κυκλοφορούν και εκπυρσοκροτούν ευκολότερα και το αίμα ρέει περισσότερο και από ότι στα σπαγγέτι-γουέστερν. Οι γυναίκες της οικογένειας άσπιλες και αμόλυντες ( ο αμαρτωλός είναι ο άνδρας πάντα, αλλά τι να κάνουμε, στο κάτω-κάτω άνδρας είναι)…

Πάμε τώρα στη «νύφη». Αυτοδημιούργητη, επιτυχημένη και φορέας των «νέων ιδεών» της αναδυόμενης νέας (;)Τουρκίας. Αντιδρά στις επιλογές της οικογένειας του πλούσιου γαμπρού αλλά-προσοχή- όχι ως προς το ηθικό μέρος-κυρίως ως προς την προσωπική της ασφάλεια. Τι, να πάει και αυτή και το παιδί της από καμιά αδέσποτη σφαίρα δεν το θέλει και ο Αλλάχ….

Δεν θα προχωρήσουμε σε μεγαλύτερη ανάλυση….δεν αξίζει και τον κόπο.
Βέβαια, τα κανάλια έχουν ανάγκη από φτηνό σχετικά πρόγραμμα που να βγάλει επαξίως τα λεφτά του από τις διαφημίσεις. Και αφού οι σειρές της Γείτονος καθηλώνουν «εκατομμύρια» τηλεθεατές, why not?
Το θέμα είναι τι κάνουν οι σκεπτόμενοι Έλληνες, τι κάνουμε όλοι εμείς για τη «μαζική κουλτούρα».
Με τον πλούτο της ιστορίας και της γραμματείας μας που αρκεί για …..αιώνες σειρών. Πότε τα «Βαμμένα κόκκινα μαλλιά» και «Τα παιδιά της Νιόβης» θα βρουν μιμητές. Πότε, ας πούμε, θα επαναληφθούν εγχειρήματα σαν τις «Ακυβέρνητες Πολιτείες» και τη «Χαμένη Άνοιξη». Πότε τα έρημα παιδάκια μας θα ακούσουν το όνομα του Στρατή Τσίρκα και του κατεξοχήν εθνικού αφηγητή και πρώιμα χαμένου Νίκου Θέμελη. Πότε θα δουν το Νίκο, τη Νόνα, την Ελένη του να ζωντανεύουν.

Ας σταματήσει το παραμύθι για το κόστος. Για την ταινία του «Η Γη Τρέμει» ο Βισκόντι πούλησε μέχρι και οικογενειακά κοσμήματα. Αυτός ο «αριστοκράτης» για να καταγράψει τα δεινά των ψαράδων και την ανηλεή εκμετάλλευσή τους. Λίγο φιλότιμο, λίγο μεράκι χρειάζεται.
Όραμα χρειάζεται, όραμα σαν εκείνων των φιλολόγων
που με τη δημιουργία του νέου ελληνικού κράτους το «railway» το έκαναν «σιδηρόδρομος». Όραμα σαν του Αλέξανδρου Δελμούζου και του Δημήτρη Σαράτση που τόλμησαν το μεταρρυθμιστικό τους εγχείρημα στο Παρθεναγωγείο του Βόλου.

Που πήγαν «οι δρομείς μεγάλων αποστάσεων»; Χάθηκαν για πάντα;
Πότε θα σταματήσει το έργο μας να είναι «απολογισμός απωλειών»….Πότε θα ανιχνεύσουμε τον παρόντα χρόνο, πότε θα τον καθηλώσουμε αντί να σπεύδουμε εκ των υστέρων À la recherche du temps perdu?
Τιτίκα Μαρία Σαράτση

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr