Πάντα ήθελα να αγαπηθώ από το Κομμουνιστικό Κόμμα και τη Μητέρα Εκκλησία.
Ήθελα να ζήσω μέσα σε μια φολκ μπαλάντα όπως ο Τζο Χιλ.
Ήθελα να χύσω τα δάκρυά μου για τους αθώους που θα σακάτευε η βόμβα μου.
Ήθελα να ευχαριστήσω τον αγρότη πατέρα που μας ανάθρεψε κυριολεκτικά «στο δρόμο».
Ήθελα να κυκλοφορήσω με το άδειο μανίκι μου διπλωμένο και καρφιτσωμένο στο στήθος και να βλέπω τους ανθρώπους να χαμογελούν ενώ τους χαιρετάω με το λάθος χέρι.
Ήθελα να πολεμήσω τους πλούσιους, έστω κι αν μερικοί απ’ αυτούς ήξεραν τον Δάντη: λίγο πριν το χαμό του, ένας απ’ αυτούς θα μάθαινε πως ήξερα κι εγώ τον Δάντη.
Ήθελα το πρόσωπό μου να μεταφερθεί στο Πεκίνο με ένα ποίημα γραμμένο στον ώμο μου.
Ήθελα να χαμογελάσω ειρωνικά μπροστά στο δόγμα και, παρ’ όλα αυτά, να καταστρέψω το εγώ μου κοπανώντας το πάνω στους σκληρούς του τοίχους.
Ήθελα να αντιμετωπίσω τις μηχανές του Μπρόντγουεϊ.
Ήθελα η Πέμπτη Λεωφόρος να ξαναθυμηθεί τα ινδιάνικα μονοπάτια της.
Ήθελα να φύγω από μια πόλη ανθρακωρύχων, με τους κακούς τρόπους και τις πεποιθήσεις μου κληρονομιά από έναν άθεο θείο, έναν μεθύστακα που ήταν το μαύρο πρόβατο της οικογένειας.
Ήθελα να διασχίσω την Αμερική μέσα σε ερμητικά σφραγισμένο τρένο, να είμαι ο μόνος λευκός που οι Νέγροι θα δεχτούν στις διαπραγματεύσεις για τη συνθήκη.
Ήθελα να παρευρεθώ σε κοκτέιλ πάρτι ζωσμένος με ένα πολυβόλο.
Ήθελα να πω σε μια παλιά μου φιλενάδα που αποστρέφεται τις μεθόδους μου ότι οι επαναστάσεις δε γίνονται σε μπουφέδες, ότι δε μπορείς να διαλέξεις το ένα ή το άλλο, και να δω την ασημένια τουαλέτα της να υγραίνεται χαμηλά στον καβάλο.
Ήθελα να πολεμήσω ενάντια στη παντοκρατορία της Μυστικής Αστυνομίας, αλλά μέσα από τους κόλπους του Κόμματος.
Ήθελα μια γηραιά κυρία που είχε χάσει τους γιούς της στον πόλεμο να με μνημονεύσει στην προσευχή της σε μια εκκλησία φτιαγμένη από λάσπη, εκπληρώνοντας την επιθυμία των γιων της.
Ήθελα να σταυρωθώ σε ένα σταυρό από βρωμόλογα.
Ήθελα να ανεχτώ παγανιστικά υπολείμματα σε αγροτικές τελετές, διαφωνώντας με την Κουρία.
