Είμαι 30 και ζω το όνειρο μιας περασμένης δεκαετίας. Έχω δει το όνομα μου σε πίνακα διοριστέων του ΑΣΕΠ, έχω πτυχίο και μεταπτυχιακό, έχω παντρευτεί και ετοιμάζομαι να κάνω οικογένεια. Και μετά ξυπνάω και συνειδητοποιώ ότι το μέλλον στο δημόσιο είναι αβέβαιο ανεξαρτήτως του αν τελικά θα διοριστώ, ότι θα πρέπει να ξεχάσω τη ζωή που έκανα τόσα χρόνια, τη ζωή που ονειρεύτηκα ότι θα κάνω και αντ’ αυτού θα πρέπει να ξαναδιαβάσω ιστορία για να δω πως ζούσε ο κόσμος (δε θα πω το 1970 γιατί τότε υπήρχαν προοπτικές) το 1930.
Και κατηγορώ εμένα αποκλειστικά γιατί δέχτηκα να συνεχίσω τη ζωή των γονιών μου, γιατί ενώ έχω τόσα εφόδια δεν εκμεταλλεύτηκα κανένα, γιατί δεν πίστεψα ποτέ αυτά που διάβαζα στην ιστορία, ότι δηλαδή τα πάντα ρει. Κι έτσι βρίσκομαι εγκλωβισμένη στο όνειρο μια άλλης δεκαετίας και ακόμα περιμένω από κάποιον άλλον να μου λύσει τα προβλήματα.
Θέλω να λύσω τα προβλήματα μόνη μου. Αλλά πριν απ’ αυτό δε θέλω να δω για άλλη μια φορά όπως τόσες άλλες στην ελληνική ιστορία διχασμούς. Απλά δεν το χωράει το μυαλό μου.
Θέλω να δω έναν πολιτικό που να έχει αυτό που λέμε τσίπα.
Ξέρω ότι η γενιά μας έχει έλλειψη πολιτικής κουλτούρας και συνείδησης, γιατί πολύ απλά ποτέ δε χρειάστηκε να ασχοληθεί με τίποτα εκτός από την προσωπική πορεία του καθενός.
Ελπίζω ωστόσο πως τα πνευματικά εφόδια που μαζεύει τόσο καιρό θα χαράξουν τελικά ένα νέο πολιτικό δρόμο .
Μέχρι τότε αναγκαστικά θα περιμένω τους τωρινούς πολιτικούς να δουν κάτω απ τα κιλά λίπους που έχουν συσσωρεύσει τόσο καιρό και να θυμηθούν πως ήταν πριν αρχίσει το φαγοπότι.
Τελικά η εκμάθηση της ιστορίας κάνει κακό.
Π.Κ.
