Λύκος που τριγυρίζει, δεν μένει πεινασμένος (τούρκικη παροιμία)

Η Τουρκία τριγυρίζει, πάντα τριγύριζε, αλλά τελευταία έχει γίνει μεγάλη πορτογύρω. Όπου βρει πόρτα ορθάνοιχτη, ξεκλείδωτη, ή «αμπαρωμένη» (με απλό σύρτη) τσουπ μπαίνει, δηλαδή τι μπαίνει, κυριολεκτικά μπουκάρει, ακάλεστη και φασαριόζα. Ιδιαίτερη προτίμηση για τις μπούκες της δείχνει στην παλιά ευήλια μονοκατοικία που έχει στην δυτική πλευρά της. 

Σουλατσάρει στην βεράντα, διαμαρτύρεται ότι ο μαντρότοιχος του κήπου έχει χτιστεί μέσα στο δικό της (γειτονικό) οικόπεδο, περνάει και ελέγχει το σαλόνι, κάνει αυτοψία στην κουζίνα, εξετάζει τις κρεβατοκάμαρες και ζητάει να κάνει συζήτηση με τους ιδιοκτήτες του σπιτιού, όχι για τα ακριβή όρια του οικοπέδου την θέση του μαντρότοιχου και την διευθέτηση του πεζοδρομίου, αλλά επί της ανάγκης αναθεώρησης του κληρονομικού δικαίου και την επανεξέταση των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας που απορρέουν απ’ αυτό, για τους ενοίκους του σπιτιού.

Η Τουρκία πριν μπουκάρει στα ξένα σπίτια με το έτσι θέλω, επισκέπτεται τις ακριβές επαύλεις με τους όταν θέλουν. Σε αυτές  τις επισκέψεις της βέβαια φοράει τον φερετζέ της νομιμότητας, προσέρχεται με τον προσήκοντα σεβασμό και κουβαλάει πεσκέσια. Πλούσια πεσκέσια και πανάκριβες υποσχέσεις -για εξυπηρετήσεις και δώρα που δεσμεύεται να προσφέρει αν την βοηθήσουν στην διευθέτηση της περιουσίας των γειτόνων της.

Κι ύστερα έρχονται οι μέλισσες, των διερευνητικών, όπως αυτές που ξεκινάνε την προσεχή Δευτέρα 25 Ιανουαρίου στην Κωνσταντινούπολη. 

Κακώς; Καλώς. 

Γιατί τίποτα δεν επιλύεται χωρίς διάλογο, χωρίς διερεύνηση προθέσεων και χωρίς καλή προαίρεση για την επίλυση των διαφορών. Αλλιώς τι κάνω; 
Συζητώ για τα μάτια του κόσμου, πετάω την μπάλα στην εξέδρα για να μην κατηγορηθώ για αδιαλλαξία και αφού κάνω μια τρύπα στο νερό πέφτω μέσα της να πνιγώ.

Όταν όμως συζητάμε επί διαφορών, εννοούμε επί διαφορών (σε θέματα) που και οι δύο συμφωνούμε ότι διαφωνούμε. Άλλως ο ένας ρίχνει στο τραπέζι ότι «φανεί του λωλοστεφανή» και ο άλλος υποχρεώνεται να το συζητήσει για να μην φανεί καθολικά αρνητής του διαλόγου και προσχηματικά προσερχόμενος σε αυτόν.
Αυτό παγκοσμίως και από την εποχή  που ανακαλύφθηκαν οι λάσπες (για να συγκρατούν τους πασσάλους των συνόρων) εμπεριέχεται στην επίσημη πρόσκληση για έναρξη ή συνέχιση ενός διαλόγου και γίνεται αποδεκτό από τον αποδέκτη της πρόσκλησης. Ή με άλλα λόγια η «κλειστή ατζέντα των διερευνητικών συνομιλιών».

Στην περίπτωση μας ισχύει το αυτονόητο; Καθόλου. 

Μπορεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης -διά του εκπροσώπου του- να υπογραμμίζει ότι “οι διερευνητικές επαφές είναι άτυπες και θα εξετάσουν εάν υπάρχει δυνατότητα σύγκλισης στο «ένα και μοναδικό» θέμα διαπραγμάτευσης, την οριοθέτηση ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας”, αλλά την ίδια ώρα στην Άγκυρα ο Μεβλούτ Τσαβούσογλου φιλοξενώντας τον  Γερμανό ομόλογο του Χάικο Μάας δήλωνε ότι “η Αθήνα προσπαθεί να περιορίσει τις συνομιλίες και να υποσκάψει την όποια πρόοδο, καθώς επιμένει να συζητά μόνο ένα ζήτημα και όχι όλες τις διαφορές μεταξύ των δύο χωρών. Δεν είναι σωστό να λένε ότι ξεκινάμε διερευνητικές επαφές μόνο για ένα ζήτημα”. 

Συνεννόηση μπουζούκι (σε άλλο ρυθμό για τον καθένα)!     

Από την πλευρά του ο Χάικο Μάας  δήλωσε πως “στόχος τού Βερολίνου είναι η επανέναρξη των άμεσων συνομιλιών μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας, κάτι που γίνεται εφικτό επειδή η Τουρκία από τις αρχές του έτους στέλνει μηνύματα αποκλιμάκωσης – όχι μόνο με λόγια, αλλά και με έργα”.  

Συνεννόηση ταμπούρλο (στον ρυθμό της Γερμανίας)!

Ελπίζει κανείς σε κάτι καλύτερο από το “βαστάτε Τούρκοι τ’ άρματα”;

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr