Μ’ έναν πόλεμο ξεχνιέμαι;

Μια οπισθοχώρηση συμβαίνει. Συμβάντα και καταστάσεις, που υπό άλλες συνθήκες θα έπιαναν τόπο στην κοινωνία, δεν φαίνεται να αποτελούν λόγο ικανό για να εναντιωθεί δυναμικά ή να διεκδικήσει το δίκιο της. 
Τον τελευταίο καιρό αντιμετωπίζονται, από την πλειοψηφία των πολιτών, ως μεμονωμένα γεγονότα που προκαλούν μια πρόσκαιρη δυσφορία. Είτε αφορούν την ακρίβεια που κόβει βόλτες με το τραινάκι του τρόμου είτε αφορούν ένα εγκληματικό ξεκλήρισμα οικογένειας Αφγανών, ένα ψύχραιμο πνίξιμο των νηπίων τους από «Αίλληνα». 
Όλες οι καυτές πατάτες ενσωματώνονται στην πολεμική διένεξη μεταξύ Ρωσίας-Ουκρανίας. Μία άκρως βολική κατάσταση για την κυβέρνηση Μητσοτάκη, που αγαπά να δηλώνει ότι «έχουμε πόλεμο». Με μοναδικό στόχο να αισθανθούμε, ως πολίτες, ανήμποροι και να προκαλέσει την ανάγκη του κοινού.

Αν πρέπει σήμερα να μιλήσουμε για πόλεμο επί ελληνικού εδάφους, είναι αυτός που έχει κηρύξει η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Αλλοτριωμένος από τη δύναμη που του προσφέρει το σύστημα, ο πρωθυπουργός λεηλατεί τη χώρα και οι εστίες πολέμου που έχει ανάψει σχετίζονται με το κόστος ζωής, την υγεία, την παιδεία, τον πολιτισμό, το δίκαιο, την πρόοδο. 

Ήταν 24 Μαρτίου του 1999 όταν ξεκίνησαν οι βομβαρδισμοί της Σερβίας από τις νατοϊκές δυνάμεις. Μια περιοχή πολύ πιο σιμά στην χώρα μας από ότι η  Ουκρανία. Αλλά ουδείς αισθάνθηκε τότε ότι απειλείται η εγχώρια μας γαλήνη, διότι τότε ξεκλήριζαν τους ανθρώπους οι καλοδεχούμενες, επί ευρωπαϊκού εδάφους, νατοϊκές βόμβες. Τότε «δεν είχαμε πόλεμο». Τώρα έχουμε. 

Οι εικόνες του πολέμου από την Ουκρανία, ο θάνατος, οι πρόσφυγες, οι καταστροφές, ο φόβος, χρησιμοποιούνται ως ένα είδος εγχώριου σωφρονισμού. Ο πρωθυπουργός δανείζεται με ευκολία το χειρότερο άγχος, αυτό που προκαλεί ο πόλεμος και προσπαθεί να εμφανιστεί εκ νέου ως σωτήρας, απέναντι σε μία κοινωνία που περιορίζεται απλά να συντηρηθεί και να διατηρήσεις τις μικρές καθημερινές της ευτυχίες, όπως μπορεί. 
Και για να γίνει πιστευτός ο ισχυρισμός του, προς πάσα κατεύθυνση, μπαίνει στο πετσί του ρόλου του με τον χειρότερο τρόπο στέλνοντας όπλα στην κυβέρνηση της Ουκρανίας.  

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Κυριάκος Μητσοτάκης βουτά τα χέρια του στις λάσπες ή στα αποκαΐδια της ιστορίας προκειμένου να εξασφαλίσει την εξουσία του. Όλες οι καταστροφές τον βολεύουν.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr