Α μα πια με τους μίζερους

Εβλεπα στην τηλεόραση, 29 Μαΐου, την ηλεκτρονική «ανακατάληψη» της Αγια-Σοφιάς από τον Μωάμεθ τον Πορθητή, που σχημάτιζαν έφιππο από πάνω της τα τεχνολογικά φώτα, και σκεφτόμουν ότι η ανθρωπότητα δεν μοιράζεται μόνο σε φυλές και έθνη. Είναι κερματισμένη και από τη θέση κάθε φυλής στον χρόνο, στο σήμερα ή στο χθες, και από την ταχύτητα με την οποία κινείται κάθε έθνος προς το μέλλον. Η Τουρκία του Ερντογάν, σωβινιστικά αναθεωρητική και απολυταρχικά ανελεύθερη, κινείται ραγδαία προς τα πίσω. Προς το 1453. Το πρόβλημα δεν είναι το κιτς. Είναι ο πολιτικός πρωτογονισμός του ερντογανικού καθεστώτος και η πολιτισμική του ανωριμότητα, που οδηγούν μοιραία στο κιτς. 

Μια φορά όλη κι όλη έχω πάει στην Αγια-Σοφιά, όταν ήταν πολιορκημένο μουσείο. Με αφόπλισε. Την εξήγηση δεν την έψαξα στο Χ.Ο. της παλιάς μου ταυτότητας. Και ο Παρθενώνας, από το πρώτο προσκύνημα με αφόπλισε, άμαθο χωριατόπουλο στο παρθενικό του ταξίδι στην Αθήνα. Με τον καιρό έμαθα να μη συσχετίζω το σέβας μου με το ότι γεννήθηκα Ελληνας. Να μην το σχετικοποιώ. 

Οσα συμβαίνουν με αφορμή τη φωτογράφιση μοντέλων του Dior στην Ακρόπολη, σχετικοποιούν το απόλυτο. Το υποβαθμίζουν. Δεν είναι το ίδιο η φωτογράφιση μπροστά στο Ηρώδειο (ο κ. Ρουβάς ανέβασε κοτζάμ αυτοκίνητο) ή στο Καλλιμάρμαρο και η φωτογράφιση μόδας σε ένα μνημείο οικουμενικής αίγλης. Κάποιους λόγους είχε η UNESCO που το διάλεξε ως σφραγίδα της. 

Εμείς τώρα λέμε όχι, ο Παρθενώνας είναι αποκλειστικό κτήμα μας. Και τον νοικιάζουμε. Του αλλάζουμε γλώσσα. Μιλάει τη γλώσσα της αρμονίας, του μέτρου και της δημοκρατίας, και τον βιάζουμε να μιλήσει τη γλώσσα της αγοράς: χιλιάδες ευρώ το άμεσο κέρδος, εκατομμύρια το έμμεσο. Πλήθη τεράστια περιμένουν εναγωνίως να δουν τη νέα κολεξιόν του Dior, εμπνευσμένη από το ’21. Θα δουν, λοιπόν, πρώτη φορά τον Παρθενώνα. Και θα ’ρθουν τρέχοντας.

Α, ναι, η γκρίνια των μίζερων. Των ιδεοληπτικών. Των οπισθοδρομικών. Θυμίζω λοιπόν ότι το 2017, όταν το ΚΑΣ εξέταζε την αίτηση της Gucci να παρουσιάσει την κολεξιόν του μεταξύ Παρθενώνα και Ερεχθείου, η κ. Ελένη Μπάνου, προϊσταμένη της Εφορείας Αρχαιοτήτων Αθηνών, είπε ότι «αν δοθεί τώρα η Ακρόπολη στην Gucci, αύριο σε άλλη εταιρεία, μεθαύριο σε άλλη, το υπέρτατο μνημείο θα καταντήσει ένα σκηνικό». Είναι τόσο μεγάλες οι διαφορές στο τοτινό αίτημα της Gucci και στο τωρινό του Dior ώστε να εξηγείται η αλλαγή στάσης των ίδιων μελών του ΚΑΣ; Τα δικά μου μάτια, ιδεοληπτικώς παρθενωνολατρικά, δεν τις βλέπουν.

Πηγή: Η Καθημερινή

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr