Ο Τραμπ πανηγύρισε δεόντως, επιτέθηκε με την κομψότητα που τον διακρίνει στους πολιτικούς αντιπάλους του (θυμίζω ότι τους έχει χαρακτηρίσει κομμουνιστές!) και στα μεγάλα μέσα ενημέρωσης, τα οποία θεωρεί ότι τον υπονομεύουν συστηματικά, μίλησε για κυνήγι μαγισσών, παρουσιάστηκε στον αμερικανικό λαό ως θύμα σκευωρίας (γίνονται και κει τέτοια πράγματα, όχι μόνο εδώ) και… παραδόθηκε άσπιλος και αμόλυντος στην κοινωνία.
Αμέσως ξεκίνησε με φούρια την προεκλογική εκστρατεία του. Οπως προβλέπουν πολλοί έγκυροι αναλυτές παντού στον κόσμο -ανάμεσά τους και οι δικοί μας Τσιάρας και Καπόπουλος-, έχει σίγουρη την επανεκλογή του. Χρεώνουν στους Δημοκρατικούς εγκληματικά λάθη. Εκαναν, υποστηρίζουν, ό,τι χρειαζόταν ώστε ο Τραμπ να παίξει ακόμα μία φορά το χαρτί του αντισυστημισμού. Τον παρέπεμψαν χωρίς να έχουν εξασφαλίσει τις προϋποθέσεις τουλάχιστον για μια σωστή δίκη, αδυνατούν να απαντήσουν επί της ουσίας στο αφήγημά του («Πρώτα η Αμερική») και, το κυριότερο, κάνουν τα πάντα για να έχει αντίπαλο στις εκλογές έναν πολιτικό (Μπάιντεν) του κατεστημένου που μυρίζει μούχλα από χιλιόμετρα.
Έτσι πρέπει να συμφιλιωθούμε με την ιδέα ότι ο Τραμπ -αυτός «ο απαίδευτος, ο αμόρφωτος, ο ανάγωγος που ασκεί την εξωτερική πολιτική της πρώτης υπερδύναμης με όρους οικογενειακού συμφέροντος» (Π. Μπουκάλας «Εφ.Συν.» 8-2-2020)- θα κάνει άλλη μία θητεία. Και ο Θεός βοηθός. Θα κερδίσει λοιπόν μας λένε οι ειδικοί, αλλά κρατάνε και μια πισινή προσθέτοντας το «εκτός απροόπτου». Πόσες πιθανότητες υπάρχουν να εμφανιστεί το απρόοπτο; «Το τι θα γίνει στη συνέχεια είναι αδύνατον να προβλεφθεί, έτσι ήταν πάντοτε με τις ανθρώπινες υποθέσεις», μας ενθαρρύνει εδώ και χρόνια ο Νοάμ Τσόμσκι.
Εχει όνομα το απρόοπτο; Μπορεί να λέγεται Μπέρνι Σάντερς; Έχασε το χρίσμα την προηγούμενη φορά, γιατί η γραφειοκρατία του κόμματός του έριξε το βάρος της στην άχρωμη και μέχρι τα μπούνια συστημική Χίλαρι Κλίντον. Έχει καταφέρει να κινητοποιήσει ανθρώπους που δεν πήγαν να ψηφίσουν το 2016, το πρόγραμμά του έχει πολλές ριζοσπαστικές για τα δεδομένα των ΗΠΑ πλευρές (φορολόγηση του μεγάλου πλούτου, δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε όλους, δωρεάν παιδεία, διαγραφή των φοιτητικών δανείων).
Αυτά δεν αρέσουν καθόλου στους έχοντες και κατέχοντες, ο Τραμπ τα ακούει και βγάζει σπυράκια, αλλά προκαλούν ανατριχίλα και στους Δημοκρατικούς, δικαιώνοντας όσους τους τοποθετούν στην ίδια όχθη με τους Ρεπουμπλικανούς. Η Κλίντον έσπευσε πρώτη να αποδομήσει την υποψηφιότητα Σάντερς («δεν τον συμπαθεί κανείς, κανείς δεν θέλει να συνεργαστεί μαζί του»).
Ο Μπάιντεν, που για την αφεντιά του οργανώθηκε η επιχείρηση παραπομπής του Τραμπ, δήλωσε ότι δεν μπορεί να έχει τύχη ένας πολιτικός που υποστηρίζει τον «δημοκρατικό σοσιαλισμό» (έγκλημα καθοσιώσεως για τον τύπο που υποδύεται τον προοδευτικό). Τα φιλικά στους Δημοκρατικούς μέσα ενημέρωσης τον πριονίζουν. Αυτός όμως μάχεται με πείσμα και με νεανική ορμή (παρά το προχωρημένο της ηλικίας του). Μέχρι τώρα τα πάει πολύ καλά στις δημοσκοπήσεις. Είναι με λίγα λόγια ένας αντισυστημικός υποψήφιος, όπως ο Τραμπ, με τη διαφορά ότι η πολιτική του είναι στον αντίποδα της πολιτικής του Τραμπ. Εύχομαι οι προβλέψεις των ειδικών να διαψευστούν. Είμαι σίγουρος ότι και αυτοί το ίδιο εύχονται.
Ανάγωγα
Από προχτές που το έμαθα δεν μπορώ να ηρεμήσω. Δεν γίνεται, είπα μέσα μου. Φήμη είναι, κακόβουλη κατασκευή. Μα είναι δυνατόν; Συνταξιοδοτείται ο Πολ Τόμσεν του ΔΝΤ; Αυτός ο φωτοδότης ήλιος της οικονομικής σκέψης; Αυτός ο Δούναβης του ορθού λόγου; Αυτός ο προστάτης των φτωχών; Αυτός που έπεσε μέσα σε όλες τις προβλέψεις του για την Ελλάδα; Βουρκώνω…
Πηγή: ΕφΣυν
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
