Μαρίνα Σάττι: Θύμα

Ούτε, μέσα από ελαφρούτσικες «πρωτοπορίες» της μιας παράστασης, στην οποία τελικά επικρατούν τα «Τέρατα» και τα επιτηδευμένα woke φτιασιδώματα – ακόμη και… χωρίς φύλλο!

Το διασκεδαστικό «σαχλό» που εκπροσωπούσε κάποτε η – σχεδόν 70άρα – διοργάνωση, εχει μεταλλαχθεί σε επιτηδευόμενο θέαμα, χωρίς αισθητική, νότες και ήχο, με ονομασία προέλευσης. Γελοιογραφίες επί σκηνής, που προσποιούνται ότι αποτυπώνουν ανθρώπινες επαφές – ή εκφράζουν «αμφισβήτηση» και συναισθήματα.

Ο – τάχα – μη πολιτικός χαρακτήρας της φιέστας είχε καταλυθεί από τότε που ένας «ευρωπαϊκός» διαγωνισμός απέκλειε τη μισή Ευρώπη, λόγω των «ολοκληρωτικών καθεστώτων» της. Αλλά οι χούντες της Ελλάδας, της Ισπανίας και της Πορτογαλίας μια χαρά ήταν.

Πριν από τρεις δεκαετίες έκοβαν, λόγω πολέμου, τη Γιουγκοσλαβία. Τώρα κόβουν ότι σχετίζεται με συμπάθεια στην Παλαιστίνη και τη Ρωσία. Ο αποκλεισμός μόνο του ενός εκ των εμπολέμων – από εκείνους έχουν κόψει και τον Τσαϊκόφσκι – συνιστά υποκρισία…

Η τέχνη χάνει το οξυγόνο της ελευθέριας όταν αποκλείονται… μαντήλια και τα τατουάζ, ή λογοκρίνονται στίχοι και εκδηλώσεις των θεατών, αν έχουν «απαγορευμένα» μηνύματα.

Το κακόγουστο όμως είναι ευπρόσδεκτο…

Η συντεταγμένη αξιολόγηση των καλλιτεχνών, από κακής ποιότητας «εθνικές» Επιτροπές και άγνωστης σύνθεσης «κοινό», διαμορφώνει με φίλτρα αλλοίωσης των αποτελεσμάτων.

Στην καλλιτεχνική δημιουργία η διαφορετικότητα – ως εκδήλωση τολμηρών προτιμήσεων – αξιολογείται καλλιτεχνικά. Όχι με αδιαφανείς τηλε-ψηφοφορίες, επηρεαζόμενα σώματα, διακρατικές συμφωνίες πολιτικής σκοπιμότητας και καμπάνιες στο Διαδίκτυο.

Εφέτος η επέλαση υπέρ του Ισραήλ έβγαζε μάτι. Οι λαοί είναι εναντίον του ισραηλινού κράτους, αυτή την περίοδο – αλλά οι «εκπρόσωποι» τους το πήγαν στη κορυφή. Αλλά η «βοήθεια του κοινού» δεν μπορεί να νοείται ως στήριξη στον διεφθαρμένο Ζελένσκι και τον δολοφόνο Νετανιάχου.