Διαγωνισμός; Δεν το λες, ακριβώς. Τι διαγωνιστικό υπάρχει, όταν περνάνε στον τελικό οι πέντε χώρες που βάζουν τα λεφτά;
Τραγούδια – και μουσική; Δεν είναι εντελώς, αφού δεν αντέχουν στον χρόνο. Η τέχνη πρέπει να έχει διάρκεια για να είναι δημιουργία.
Η Eurovision στήθηκε μεταπολεμικά, για να προωθήσει την καλλιτεχνική συνεργασία ευρωπαϊκών κρατών και διασυνοριακές επαφές. Το «χαμηλό» επίπεδο συμμετοχών είχε τη γοητεία του.
Πλέον δεν μπορεί να ανταποκριθεί με σκηνικές ανοησίες, κονσερβοποιημένες φωνές, φωτορυθμικά παρακμιακής ντίσκο, σε συνδυασμό με υπερδόση ψυχρής, τεχνολογικής φαντασμαγορίας…
Ούτε, μέσα από ελαφρούτσικες «πρωτοπορίες» της μιας παράστασης, στην οποία τελικά επικρατούν τα «Τέρατα» και τα επιτηδευμένα woke φτιασιδώματα – ακόμη και… χωρίς φύλλο!
Το διασκεδαστικό «σαχλό» που εκπροσωπούσε κάποτε η – σχεδόν 70άρα – διοργάνωση, εχει μεταλλαχθεί σε επιτηδευόμενο θέαμα, χωρίς αισθητική, νότες και ήχο, με ονομασία προέλευσης. Γελοιογραφίες επί σκηνής, που προσποιούνται ότι αποτυπώνουν ανθρώπινες επαφές – ή εκφράζουν «αμφισβήτηση» και συναισθήματα.
Ο – τάχα – μη πολιτικός χαρακτήρας της φιέστας είχε καταλυθεί από τότε που ένας «ευρωπαϊκός» διαγωνισμός απέκλειε τη μισή Ευρώπη, λόγω των «ολοκληρωτικών καθεστώτων» της. Αλλά οι χούντες της Ελλάδας, της Ισπανίας και της Πορτογαλίας μια χαρά ήταν.
Πριν από τρεις δεκαετίες έκοβαν, λόγω πολέμου, τη Γιουγκοσλαβία. Τώρα κόβουν ότι σχετίζεται με συμπάθεια στην Παλαιστίνη και τη Ρωσία. Ο αποκλεισμός μόνο του ενός εκ των εμπολέμων – από εκείνους έχουν κόψει και τον Τσαϊκόφσκι – συνιστά υποκρισία…
Η τέχνη χάνει το οξυγόνο της ελευθέριας όταν αποκλείονται… μαντήλια και τα τατουάζ, ή λογοκρίνονται στίχοι και εκδηλώσεις των θεατών, αν έχουν «απαγορευμένα» μηνύματα.
Το κακόγουστο όμως είναι ευπρόσδεκτο…
Η συντεταγμένη αξιολόγηση των καλλιτεχνών, από κακής ποιότητας «εθνικές» Επιτροπές και άγνωστης σύνθεσης «κοινό», διαμορφώνει με φίλτρα αλλοίωσης των αποτελεσμάτων.
Στην καλλιτεχνική δημιουργία η διαφορετικότητα – ως εκδήλωση τολμηρών προτιμήσεων – αξιολογείται καλλιτεχνικά. Όχι με αδιαφανείς τηλε-ψηφοφορίες, επηρεαζόμενα σώματα, διακρατικές συμφωνίες πολιτικής σκοπιμότητας και καμπάνιες στο Διαδίκτυο.
Εφέτος η επέλαση υπέρ του Ισραήλ έβγαζε μάτι. Οι λαοί είναι εναντίον του ισραηλινού κράτους, αυτή την περίοδο – αλλά οι «εκπρόσωποι» τους το πήγαν στη κορυφή. Αλλά η «βοήθεια του κοινού» δεν μπορεί να νοείται ως στήριξη στον διεφθαρμένο Ζελένσκι και τον δολοφόνο Νετανιάχου.
Μια φεστιβαλική «σαχλαμάρα», που δεν αντέχει σε κριτική με βάση το πολιτισμικό υλικό των λαών της Ευρώπης – πλην εξαιρέσεων – έγινε κρεατομηχανή πολιτικών επιδιώξεων.
Η ελληνοσουδανή Μαρίνα Σάττι θεωρείται ταλαντούχα, με ευρείας κλίμακας καλλιτεχνική παρουσία. Αλλά το τραγούδι – μουσική, στίχος, χορογραφία – που της φόρτωσαν να υποστηρίξει, ως συνδυασμό τάχα συγχρόνου και παραδοσιακού, απέχει από την ποιοτική μουσική ταυτότητα της χώρας.
Κυνηγώντας νούμερα εγχώριας τηλεθέασης – και συμμέτοχές σε… στοιχήματα! – την έβγαζαν πρώτη και σφύριζαν αδιάφορα, όταν κατέληξε ενδέκατη. Της έδωσαν χώρο να εκφραστεί και μετά την έθεσαν υπό επιτήρηση για μια… γκριμάτσα εκτός σεναρίου!
Ένα ακόμη ανυποψίαστο θύμα του ψευδούς μουσικού φορτίου που παράγεται για τα θερινά κλαμπ της παραλίας και τα σουξέ της μια σεζόν…
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
