Με Βάρτζελη ή χωρίς;

Η σοσιαλδημοκρατία ριζοσπαστικοποιείται; Ή η ριζοσπαστική αριστερά σοσιαλδημοκρατικοποιείται; Αυτό δε θα το κρίνουν τα πρόσωπα, αυτό θα το κρίνουν οι πολιτικές θέσεις. Γιατί οι θέσεις και μόνο αυτές αφορούν ουσιαστικά τον πολίτη που προσδοκά και διεκδικεί κοινωνικά, εργασιακά και ατομικά δικαιώματα.

Τα πρόσωπα είναι το μέσον. Ο σκοπός όμως δεν είναι ούτε η Κυβέρνηση, ούτε η  Εξουσία. Ο σκοπός ήταν, είναι και θα είναι η Πολιτική. Σκοπός είναι η επαναπολιτικοποίηση της κοινωνίας. Όχι το πολιτικαντικάδικο παιχνίδι. Όχι η αναπαραγωγή πολιτικάντηδων μηχανισμών. Όχι, η ανταλλαγή ιδεών σε καφενειακό επίπεδο που αυτοχρίζεται φιλοσοφικό. Όχι, το παζάρι της «ιδεολογικής συνέπειας» και της «ηθικής ακεραιότητας». Όλα αυτά στην Αριστερά είναι πιο παλιά και από τις λάσπες αλλά αναπαράγονται ως τα νέα και τα επίκαιρα της εποχής. Και συμβαίνουν όταν η Αριστερά συσκέπτεται αλλά δεν σκέπτεται. 

Γιατί Πολιτική δεν είναι «η τέχνη του εφικτού», Πολιτική είναι η Απόφαση με ποιας κοινωνικής τάξης τα  συμφέροντα θα συνταθείς και θα εξυπηρετήσεις. Πολιτική δεν είναι να «είναι όλοι ευχαριστημένοι». Πολιτική δεν είναι η συναίνεση, Πολιτική είναι η κοινωνική σύγκρουση.  

Όποιο Αριστερό Κόμμα πιστεύει ότι είναι Εκκλησία και διαλαλεί από άμβωνα «άφετε τα παιδία και μη κωλύετε ελθείν προς με» κοιμάται τον ύπνο του δικαίου. Ή ακόμη χειρότερα παριστάνει ότι κοιμάται για να αναπαράγει τον εαυτό του.

Αν κάτι διαλύθηκε σε αυτή τη δεκαετία της κρίσης ήταν οι εργασιακές σχέσεις και τα εργασιακά δικαιώματα. Καμιά Κυβέρνηση δε θα τα αποκαταστήσει χωρίς ένα πανίσχυρο συνδικαλιστικό κίνημα. Κανένα αριστερό Κόμμα δεν μπορεί να ανατοκίζεται περί εργασίας, χωρίς μαζικά συνδικάτα που θα δίνουν το τέμπο της διεκδίκησης. 

Κανένα αριστερό Κόμμα δεν μπορεί να ονειρεύεται, χωρίς ισχυρό και μαζικό νεολαιίστικο, φοιτητικό  κίνημα. Κανένας ακτιβισμός δεν μπορεί να μετουσιωθεί σε πολιτική στάση από «κουρασμένα-μεσήλικα- παλικάρια».

Πρώτα οι πολιτικές θέσεις που θα συσπειρώσουν κι έπειτα τα πρόσωπα που θα τις επεξεργαστούν, θα τις διαδώσουν, θα τις υλοποιήσουν. Αυτές είναι το άλογο. Τα πρόσωπα στο κάρο δεν λείπουν. 

Η ανάγκη των  διαχωριστικών γραμμών Αριστεράς- Δεξιάς είναι σήμερα πιο αναγκαίες από ποτέ. Σήμερα που η νέα Δεξιά, επιχειρεί να πάρει τη ρεβάνς της μεταπολίτευσης απαλείφοντας κάθε σημάδι μνήμης του δημοκρατικού, προοδευτικού και αριστερού κινήματος. Κι αυτό είναι το χρέος της Κυβερνώσας Αριστεράς, να αναδείξει αυτές τις γραμμές. 

Το με ή το χωρίς ελάχιστους αφορά. Και σίγουρα όχι όσους προσδοκούν από την Αριστερά τη σωτηρία της ζωής. Γιατί η σωτηρία της ψυχής είναι… άλλου παπά ευαγγέλιο.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr