Ο πολιτισμός όπως και η εξουσία, διαμορφώνεται σταδιακά από τους κοινωνικούς όρους που τον ορίζουν.
Κάθε φορά που ένα βρέφος βαπτίζεται, βυθίζεται στη λήθη. Δημιουργώντας ισχυρά δεσμά εξάρτησης ανάμεσα στην ίδια του την ύπαρξη και την εκκλησία, από τα οποία ακόμα κι αν απαλλαγεί, διατηρούνται ανεξίτηλα τα στίγματα τους, σαν ουλές, που όσο κι αν ο χρόνος επουλώνει συνεχίζουν να αιμορραγούν.
Δεν γράφω για να εξαπολύσω ένα δριμύ κατηγορώ στο θρησκευτικό αίσθημα των πολλών. Δεν γράφω για να προσβάλω, αλλά για να στηλιτεύσω την ζοφερή πραγματικότητα μιας εκκλησίας δυνάστη της πίστης, μεταπράτη της θρησκευτικής ευαισθησίας και φορέα πολιτικών παθών.
Έγινε η εκκλησία η μητέρα της απόγνωσης, καθώς προσαρμόζεται σε κάθε απελπισία. Διότι δεν υπάρχει πραγματική απόγνωση χωρίς το ίχνος κάποιας απρόσιτης ελπίδας.
Η εκκλησία, το καταφύγιο της πολιτικής αγριότητας, συρρικνώνει τα όρια της σκέψης, αποκόπτοντας τον Ελληνισμό από τους σύγχρονους προβληματισμούς. Καθηλώνοντας τον στην ασημαντότητα ενός μικρού ελλαδισμού, ενός επαρχιωτικού ελληνοκεντρισμού που περιφρουρεί με νοσηρή επιμέλεια τον ζωτικό χώρο της εξουσίας, της καθεστηκυίας τάξης.
Από το ανάθεμα στον Ελευθέριο Βενιζέλο μέχρι τον αφορισμό του νεοελληνικού Διαφωτισμού, του Λασκαράτου και του Ροϊδη, η αδιαλλαξία της εκκλησίας δεν οδήγησε στην ενδυνάμωση της Ελλάδας, αλλά στον εξανδραποδισμό της. Έγινε η κιβωτός του ολοκληρωτισμού μεταφέροντας το σκοτεινό «θαύμα» των εκλογικών αγκυλώσεων από εποχή σε εποχή.
Έγινε ο σταυρός το χαλινάρι των μαζών και οι θρησκευτικές ευαισθησίες αδυναμία, πεδίο πολιτικής εκμετάλλευσης, καύσιμο στην ατμομηχανή της διαπλοκής, που τη συντηρεί στην εξουσία.
Αν στην αρχαιότητα θεοποιήθηκε η φωτιά, σήμερα η εκκλησία αγιοποιεί το σκοτάδι, ενεργοποιώντας μία μεταλλαγμένη , από τα πολιτικά πάθη και τους κομματικούς εκβιασμούς, κολυμβήθρα του Σιλωάμ, που νοθεύει τα κοινωνικά αντανακλαστικά με φανατισμό και τυφλώνει τους ανθρώπους που έχουν την βαθιά, αγνή και άξια σεβασμού, ανάγκη να πιστεύουν. Παραδίδοντας στην Δημοκρατία μία δεξαμενή, πνευματικά ακρωτηριαμσένων ψηφοφόρων, έρμαιο ενός παρακμιακού μηχανισμού εκμετάλλευσης της αγνότητας, που εξυψώνει μηδαμινότητες στα βουλευτικά έδρανα, στελεχώνοντας κομματικούς σχηματισμούς.
Αν μπορούσα να εκπληρώσω μία πολιτική μου επιθυμία, δεν θα ήταν η παγίωση των προσωπικών μου αντιλήψεων στην πολιτική ζωή του τόπου.
Αν μπορούσα να εκπληρώσω μια πολιτική μου επιθυμία, δεν θα ήταν η εγκαθίδρυση των ιδεολογικών μου θέσεων στον δημόσιο διάλογο.
Αν μπορούσα να εκπληρώσω μια πολιτική μου επιθυμία, θα ήταν η διεξαγωγή της δημόσιας αντιπαράθεσης απαγκιστρωμένη από θρησκευτικούς εκβιασμούς.
Ελπίζω σε έναν δημόσιο διάλογο που κινείται με όρους σεβασμού στο θρησκευτικό αίσθημα, ωστόσο δεν το χαλιναγωγεί με εξωντοντικές για την Δημοκρατία πρακτικές, δεν ευτελίζει την αγνότητα του.
Γράφω για την Ελλάδα της εντιμότητας, που παράγει πολιτική με ψυχραιμία, υψηλό αίσθημα ευθύνης και καθήκον την προάσπιση του εθνικού συμφέροντος.
Γράφω για την Ελλάδα που αντιλαμβάνεται τα κοινωνικά όρια της θρησκείας και καθορίζει την αντοχή της πολιτικής στην εκκλησία.
Γράφω για την Ελλάδα που δεν υποκύπτει σε κομματικές πλάνες, που στέκεται με οράματα αξιοπρέπειας, απαιτήσεις αξιοκρατίας και διεκδικήσεις δικαιοσύνης, όχι με τον σταυρό στην κάλπη.
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
