Άλλο η συμφιλίωση με τον θάνατο κι άλλο η εξοικείωση. Ακόμα και με έναν αιφνίδιος θάνατος, αυτόν που λέμε «πριν την ώρα του» μπορεί να υπάρξει αποδοχή. Που δεν είναι τίποτε περισσότερο παρά η αναγνώριση ότι η ο θάνατος έχει νόμους: δεν κάνει διακρίσεις, δεν εξαγοράζεται και μας εξομοιώνει όλους. Αλλά η εξοικείωση είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Εδώ έχουμε με έναν συμβιβασμό που μπορεί να φτάσει ως την αδιαφορία. Λες κι η ανθρώπινη ζωή στο χρηματιστήριο των αξιών, πέφτει χαμηλά, ειδικά στην Ευρώπη που πάντα είχε την υψηλότερη απόδοση.
Η πρώτη κηδεία νεκρού από covid στην Ελλάδα είχε προκαλέσει μεγάλη ένταση. Όπως μεγάλο ήταν και το σοκ που μας χτύπησε, βλέποντας στις ειδήσεις τα στρατιωτικά καμιόνια της Ιταλίας να μεταφέρουν αμέτρητα φέρετρα. Αλλά και το τρίτο κατά σειρά συναισθηματικό σοκ, που μας προκάλεσαν οι δικοί μας τάφοι για νεκρούς «μόνο για covid».
Στη συνέχεια ενθυμούμαι ότι νιώσαμε αδύναμοι κι αμήχανοι βλέποντας την Ελλάδα να πηγαίνει κατά διαόλου, κι οι άνθρωποι να πεθαίνουν εκατό-εκατό τη μέρα, πάρα πολλοί με άδικο τρόπο. Με την κυβέρνηση να προσπαθεί να μειώσει την ένταση αγανάκτησης και αγωνίας που προκαλούσε αυτή η έκταση θνησιμότητας, εκστομίζοντας χοντράδες.
Παράλληλα όμως κι η κοινωνία άρχισε να εμφανίζεται εξοικειωμένη με τον θάνατο. Ο αριθμός 50 νεκροί, στον ημερήσιο απολογισμό, ακουγόταν πλέον ως ένα καλούτσικο νούμερο στα αυτιά της. Λες κι οι 50 αυτές μονάδες δεν είχαν ονοματεπώνυμα, συγγενείς και φίλους για να τους θρηνήσουν. Λες και δεν αφορούσαν πρόσωπα συγκεκριμένα, λες και πάνω στην πλάκα των τάφων θα γραφόταν απλά ένας αριθμός. Οι κόκκινες γραμμές στην κοινωνική συνείδηση είχαν πλέον ξεθωριάσει. Κι η ακρίβεια του ρεύματος με τη νέα επερχόμενη φτώχεια απασχολούσε πλέον εμάς τους ζωντανούς. Και κάπου εδώ ξέσπασε ο πόλεμος Ρωσίας-Ουκρανίας.
Οι νεκροί της χώρας μας από covid, τι κι αν φτάνουν τους 70 ημερησίως, τι κι αν ετοιμάζονται να ξεπεράσουν συνολικά τις 26.000, είναι σήμερα ένα θέμα ρουτίνας. Ως να πρόκειται για μία αναγκαστική κι αναπόφευκτη ρήτρα προκειμένου να ζούμε εμείς οι υπόλοιποι. Ο φόβος του θανάτου, ως ένας ύστατος εσωτερικός φραγμός πριν την ωμή εξοικείωση, εξανεμίστηκε κι ένας άλλος άγνωστος φόβος μας κατέλαβε. Με τους δικούς μας νεκρούς, πλέον ως να τα κουτσοβολέψαμε, έχοντας κάνει μια μακάβρια έκπτωση.
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
