Με τους Πολάκηδες για τους πολλούς

Αλήθεια, από ποιους ζητούσε συγχώρεση για να πει την γνώμη του ο Γιώργος Κυρίτσης; Μα από τους ίδιους τους συντρόφους του, ορισμένοι εκ των οποίων έσπευσαν να υιοθετήσουν αυτολεξεί το κατηγορητήριο της ΝΔ και των καναλιών, κατακεραυνώνοντας μάλιστα ταυτοχρόνως τον Παύλο Πολάκη πως με την δήλωσή του εξυπηρέτησε τις δόλιες επιδιώξεις τους (ΝΔ και καναλαρχών δηλαδή) για αλλαγή ατζέντας και τα συναφή.

Βέβαια εδώ δύο τινά συμβαίνουν, όμως συμβαίνουν είτε  – είτε.

Είτε η παρέμβαση Πολάκη είναι άθλια και καταδικαστέα και «δεν απηχεί το δημοκρατικό ήθος της Αριστεράς» κατά Νίκο Φίλη, (άραγε, λοιπόν, τι ακριβώς ούτε δημοκρατικό, ούτε ήθος, ούτε της Αριστεράς απηχεί;).  Είτε γίναμε μάρτυρες ενός ακόμη επεισοδίου του μιντιακού blitzkrieg, δηλαδή του επικοινωνιακού ακαριαίου πολέμου, που  ΝΔ και  διαπλοκή  εξαπολύουν κατά κύματα.

Το τι ισχυρίστηκε ο υποψήφιος της ΝΔ Σ. Κυμπουρόπουλος και το τι αφορούσε ο σχολιασμός του αν. Υπουργού Π. Πολάκη είναι σαφή για όποιον αντιλαμβάνεται στοιχειωδώς την πολιτική αλφαβήτα. Όμως η εκμετάλλευση αυτής της αντιπαράθεσης από τα newsrooms μέχρι και τη Βουλή αποκαλύπτει ολοφάνερα  κίνητρα και προθέσεις ακόμη και σε όσους δεν γνωρίζουν ούτε καν την στοιχειώδη πολιτική αλφαβήτα.

Συνεπώς ανακύπτει το εξής προφανές: καλά οι… οχτροί, αλλά οι δικοί μας; Οι δικοί μας με ποιον είναι ακριβώς;

Αλλά ας απαντήσουμε ανάποδα. Ο Παύλος Πολάκης δεν προέρχεται, ούτε προέκυψε από καμία κομματική ή ακαδημαϊκή ή καριερίστικη επετηρίδα, καταλαβαινόμαστε. Στα φοιτητικά του χρόνια υπηρέτησε τον μαχητικό συνδικαλισμό από τις τάξεις της ΚΝΕ, μέχρι που μαζί με σύσσωμη σχεδόν την σπουδάζουσα, διαχώρισε και οργανωτικά τη σχέση του με το ΚΚΕ, με αντικείμενο την κυβέρνηση Τζανετάκη. Τα χρόνια της νοσοκομειακής ειδίκευσής του συνέπεσαν, όχι τυχαία, το αντίθετο, και με την δική του καθοριστική συμβολή με την ανάταξη ενός μαζικού και σε πολλές περιπτώσεις νικηφόρου κινήματος των ειδικευομένων ιατρών, ζωντανό παράδειγμα τόσο για το υγειονομικό κίνημα, όσο και ευρύτερα.

Μετά από ένα διάστημα μισθωτής εργασίας στον ιδιωτικό ιατρικό τομέα, πολιτεύθηκε στον τόπο του στα Σφακιά, όπου ως Δήμαρχος πλατιάς πλειοψηφικής αποδοχής, απέδειξε στην πράξη πως το διαχρονικό όραμα της Αριστεράς για μια τοπική αυτοδιοίκηση στην υπηρεσία των πολιτών, μπορεί να λάβει σάρκα και οστά. Και ύστερα ήρθε ο … ΣΥΡΙΖΑ. Ύστερα, πότε; Όταν ο Α. Τσίπρας εξήγγειλε το δόγμα – τρίπτυχο: «λαϊκή πλειοψηφία, κυβερνητική εξουσία, σύγκρουση με την διαπλοκή». Σε αυτό το απολύτως ρεαλιστικό «όραμα» στρατεύτηκε, με λάθη, με αστοχίες, με … απ’ όλα, όταν κανείς δεν διατυπώνει απλώς γενικές αρχές και  προθέσεις, αλλά βάζει το μυαλό του και την δράση του στην υπόθεση της απτής αλλαγής των πραγμάτων. Γι’ αυτό ακριβώς έχει ο ίδιος μπει στο στόχαστρο της διαπλοκής και της ΝΔ. Γιατί έχει φέρει συγκεκριμένα αποτελέσματα και στο δικαίωμα της λαϊκής πλειοψηφίας στην δημόσια υγεία και στην σύγκρουση με τα φαύλα συμφέροντα που για δεκαετίες λυμαίνονται τον χώρο. Γνωστά είναι αυτά σε πολλούς από την καλή και από την… ανάποδη.

Αλλά είπαμε, ο Παύλος Πολάκης δεν διαθέτει διαπιστευτήρια από την κομματική επετηρίδα της Αριστεράς, ή ακριβέστερα μιας πτέρυγας της Αριστεράς, του «παλιού καλού Συνασπισμού» ας πούμε, ούτε έχει θητεύσει στα πάνελ των καναλιών ώστε να ποτιστεί βαθιά με τους κανόνες «καλής» πολιτικής συμπεριφοράς. Είναι αποτελεσματική η πολιτική του υπέρ των πολλών επειδή συγκρούεται και συγκρούεται γιατί μόνο έτσι η πολιτική του είναι αποτελεσματική υπέρ των πολλών.

Ως κατακλείδα, κάτι που μες στον ορυμαγδό διαφεύγει από τους «συντρόφους», μα δεν διέφυγε από τους «οχτρούς»: υπήρξε άλλος ένας από τον ΣΥΡΙΖΑ που στάθηκε από την πρώτη στιγμή ευθαρσώς στο πλευρό του. Ποιος; Μα ο ίδιος ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας. Με σχετική καθυστέρηση και… διπλωματία τοποθετήθηκε («δεν θα διυλίσω τον Πολάκη για να καταπιώ τον Άδωνη») ο Δ. Παπαδημούλης στην ίδια γραμμή, περισσότερο σαφώς ο Χ. Βερναρδάκης. Ενώ τα πρωτοσέλιδα της ξεδιάντροπης προπαγάνδας ωρύονται: «Τσίπρας και Πολάκης σφιχταγκαλιασμένοι στον βούρκο και στην αθλιότητα». Αλήθεια τι άραγε λένε εδώ, τι είναι αυτό που δένει Τσίπρα και Πολάκη, ποιο ποταπό συμφέρον και ποια κοινή ενοχή;

Μήπως έχει ποτέ δείξει ο πρωθυπουργός την παραμικρή διστακτικότητα να συγκρουστεί με εσωκομματικούς παράγοντες ή και να ρισκάρει την ενδοκυβερνητική συνοχή και σταθερότητα (βλέπε μόνο τις πρόσφατες εξελίξεις με την παραίτηση Κοτζιά και τη ρήξη με Καμμένο και ΑΝΕΛ), προκειμένου να προωθήσει και να διασφαλίσει ό,τι ο ίδιος αντιλαμβάνεται ως μείζονα στοιχεία της πολιτικής του; Προφανώς και είναι φαιδρό πως ο Αλέξης Τσίπρας θα κωλυότανε να αποπέμψει τον Παύλο Πολάκη, ιδιαίτερα μετά και από το κύμα εσωκομματικής δυσφορίας (επιεικής ο χαρακτηρισμός). Μόνο η χυδαία γκεμπελική πλύση εγκεφάλου το ισχυρίζεται ανερυθρίαστα.

Έτσι λοιπόν, αντιστροφή στην αντιστροφή του εύστοχου «Για την Ελλάδα των πολλών» στο χλευαστικό «η Ελλάδα των Πολάκηδων» που λάνσαραν σε ομοβροντία ΝΔ και διαπλοκή: πίσω κανίβαλοι, ουαί υποκριτές, εμπρός σύντροφοι, με τους «Πολάκηδες», για την Ελλάδα των πολλών!                                   

*Ο Δημήτρης Υφαντής είναι ιατρός ΕΣΥ και μέλος της ΟΜ ΣΥΡΙΖΑ Πεντέλης. 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr