Μια βόλτα με το Α7 (ή πώς να γίνεις αυτό που δεν αντέχουν)

Το Α7 ξεκινάει από τη Στουρνάρη, διασχίζει τα Εξάρχεια, βγαίνει στην Αλεξάνδρας, στρίβει στην Κηφισιάς και ανεβαίνει μέχρι την Κηφισιά. Το Α7, μοιάζει με σύγχρονη Βαβέλ. Φιλιππινέζες με γυαλιστερά μαύρα μαλλιά και Πακιστανοί που σχεδόν πάντα μου δίνουν τη θέση τους. Την ώρα που συνήθως επιβιβάζομαι υπάρχουν πολλά μωρά στα χέρια γυναικών με πολύχρωμες μαντίλες και μπαμπάδες που προσπαθούν να χωρέσουν τα καρότσια.

Όσο ανηφορίζουμε μπαίνουν καλοχτενισμένες κυρίες που αγχώνονται μήπως και πατηθούν τα Ferragamo τους. Και εγώ θα αγχωνόμουν, ειδικά αν ήξερα ότι έδωσα δύο νοίκια για να τα περπατήσω. Μυρίζουν υπέροχα και αρκετές φορές χαμογελάνε στα μωρά που θηλάζουν στριμωγμένα δίπλα τους. 

Σήμερα, στο πρώτο ταξίδι της εβδομάδας που ξεκινά, ένας άντρας και μια γυναίκα μάλλον άγνωστοι μεταξύ τους, αναρωτιόντουσαν που πάνε όλοι αυτοί οι πειναλέοι που φορτώθηκαν στη χώρα και στο λεωφορείο μας. Κρίσιμες οι εκλογές παραδέχονται και πρέπει να βρεθεί μια κάποια λύση για όλα τα σκουπίδια που μαζέψαμε. 

Η γυναίκα με ρωτάει αν γνωρίζω που πρέπει να κατέβει. Της λέω ότι δεν καταλαβαίνω τι λέει, γιατί ακούω μουσική. Της δείχνω ότι δεν φοράω ακουστικά και ξαφνικά ένιωσα Πακιστανή, Φιλιππινέζα και γενικά κάτι που δεν αντέχει. 
Κατέβηκε και ο άντρας αρχίζει και μου μιλάει. “Φοράω ακουστικά” του λέω και του δείχνω τα αφτιά που στηρίζουν μόνο τα γυαλιά μου.

Βγάζω από την τσάντα μου το βιβλίο για τον Ζακ. Αρχίζω να το ξεφυλλίζω. Διαβάζει μαζί μου. “Θέλω να σηκωθώ, κάνε στην άκρη”, μου λέει. Έμεινε όρθιος για περίπου 11 στάσεις. Την ώρα που κατέβαινε με κοίταξε απ’ το παράθυρο και αποφάσισε να με χαιρετήσει με ένα “Πουτάνα“.
Χαμογέλασα!

Αναδημοσίευση από το facebook της Χρύσας Λύκου

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr