Μια φορά και έναν καιρό, τα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου, υπήρχε ένας έλληνας πράκτορας της Στάζι. Έξυπνος άνθρωπος και διορατικός. Η αποστολή του ήταν να μαζεύει πληροφορίες στο πεδίο της βιομηχανικής κατασκοπίας. Στην Ελλάδα έγινε μεγάλος και τρανός. Με τα λεφτά της Στάζι έστησε επιχειρήσεις, λάδωσε πολιτικούς, κατάφερε να ελέγχει πολιτικά κόμματα. Έξυπνος όπως ήταν κατάλαβε γρήγορα πως πρέπει να δουλέψει για τον εαυτό του.
Άπλωσε τα πλοκάμια του στον κρατικό μηχανισμό, όχι μόνο για να μαζεύει πληροφορίες, αλλά για να μαζεύει λεφτά. Το κράτος δούλευε γι αυτόν και αυτός για το κράτος. Έγινε ο επίσημος κρατικός προμηθευτής. Ζούσε αυτός καλά και αυτοί καλύτερα, αλλά το Τείχος του Βερολίνου έπεσε. Ο έξυπνος αυτός άνθρωπος βρέθηκε στην μέση του τυφώνα. Προσπαθούσε να μην αποκαλυφθεί, γιατί θα σήμαινε την καταστροφή
Και τότε άρχισαν οι εκβιασμοί. Οι πρώην σοβιετικοί σύντροφοι ήξεραν ποιος είναι . Το ίδιο και οι αμερικάνοι. Άρχισαν λοιπόν να του παίρνουν την περιουσία για να μην τον αποκαλύψουν. Οι Ρώσοι του πήραν τις επιχειρήσεις και οι αμερικάνοι μετρητά και τα μυστικά του.
Οι αμερικανοί για να είναι σίγουροι πως θα δουλεύει γι αυτούς, έριξαν δίπλα του μια κυρία, εκπαιδευμένο και έμπιστο άνθρωπο, που το έπαιζε τεχνοκράτης. Την είχαν βάλει παλιότερα δίπλα σε πολιτικούς και επιχειρηματίες και είχε αποδειχθεί πολύ αποτελεσματική
Συνέχισε λοιπόν αυτός να περνά καλά αλλά αυτοί ήθελαν να περνούν καλύτερα. Έτσι την κυρία αυτή την έκαναν πολιτικό. Όχι σε κάποιο μεγάλο κόμμα όπου θα μπορούσε άνετα, αλλά σε ένα μικρό ακραίο,που θα έπαιζε σημαντικό ρόλο στις μετέπειτα εξελίξεις.
Τα χρόνια περνούσαν. Ο πράκτορας της Στάζι ξεκίνησε να κάνει άλλες δουλειές και πήγαινε καλά. Δεν πήγαινε όμως η χώρα. Την είχαν ξεζουμίσει επιχειρηματίες και πολιτικοί σαν αυτόν. Έτσι ήρθε η κρίση. Η κυβέρνηση της χώρας έτρεξε σε δανειστές που ήθελαν να της πιουν το αίμα. Μεγάλα παιχνίδια παίζονταν με την κερδοσκοπία, αφού κομμάτι των πολιτικών και των τραπεζιτών τζόγαραν εναντίον της χώρας.
Η κυβέρνηση έτρεχε πανικόβλητη. Ο κόσμος έφτασε στα όριά του. Έγιναν μεγάλες συγκεντρώσεις. Οι πολίτες βγήκαν στους δρόμους. Για πρώτη φορά καταλάβαιναν πως ήταν ώρα να αλλάξουν. Κανένας όμως δεν ήξερε πώς και προς τα πού. Η κυβέρνηση προσπάθησε να περάσει κι άλλα μέτρα γιατί έτσι απαιτούσαν οι δανειστές. Δεν τα κατάφερε. Έγινε μια πρωτοφανής κινητοποίηση. Ο κόσμος αμήχανος τα ήθελε όλα και τα ήθελε εκείνη τη στιγμή. Τα κόμματα λούφαζαν. Ο πρωθυπουργός αναγκάστηκε να πάει σε εκλογές.
Στις εκλογές όπως ήταν αναμενόμενο το κόμμα που κυβερνούσε έχασε. Πρώτη δύναμη βγήκε το αντίπαλο κόμμα αλλά δεν μπορούσε να σχηματίσει κυβέρνηση. Ρυθμιστικός παράγοντας έγινε το μικρό ακραίο κόμμα στο οποίο είχε πάει η κυρία που είχαν βάλει οι αμερικάνοι στον επιχειρηματία. Αυτή κινούσε τα νήματα. Γι αυτό είχε πάει άλλωστε σε αυτό το μικρό κόμμα και όχι σε κάποιο μεγάλο. Οι αμερικανοί κερδοσκόποι έβγαλαν περί τα 150 δισεκατομμύρια από την κατάρρευση της Ελλάδας. Ήταν η ώρα της ΝΙΚΗΣ. Και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς προσπαθούσαμε να μην πεθάνουμε.
ΥΓ Όσοι θέλουν αναλυτικά τη φανταστική ιστορία , μπορούν να διαβάσουν το βιβλίο μου «Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΤΕΙΧΟΥΣ». Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο
