Ας μιλήσουμε για τις δικές μας Δημοκρατίες

Κι ενώ με φρίκη κοιτάζουμε τις χατζάρες της Ανατολής, ρίχνοντας μαύρο δάκρυ για τα δικαιώματα των Αφγανών πολιτών, ίσως ήρθε ο  καιρός να μιλήσουμε για τις δικές μας δημοκρατίες, να  συνειδητοποιήσουμε πώς είναι σήμερα οι δικές μας κοινωνίες του δυτικού «πολιτισμένου» κόσμου.

Κι αν θέλουμε πραγματικά να μιλήσουμε για Δημοκρατία και κράτος δικαίου, ας ξεκινήσουμε από τον ρόλο που παίζουν οι διάφοροι εγχώριοι διαμεσολαβητές, που με το αζημίωτο υπερασπίζονται εγχώρια και ξένα επιχειρηματικά συμφέροντα σε βάρος του τόπου τους. Εκείνοι που διαμεσολαβούν ανάμεσα στους ντόπιους πολιτικούς και τις πολυεθνικές εταιρίες. Εκείνοι που χρηματίζουν πολιτικούς και ανώτερους αξιωματούχους και παρέχουν υποστήριξη σε πρωθυπουργούς ανδρείκελα, προκειμένου να προωθήσουν  τα συμφέροντά τους.

Ας μιλήσουμε για το κομμάτι εκείνο της αστικής τάξης που είναι το ωφελούμενο υποχείριο και με το αζημίωτο παράγει πολιτικές γραμμές. Ας μιλήσουμε για τις περιουσίες που φτιάχνονται από τη μια μέρα στην άλλη. Ας αναρωτηθούμε γιατί είναι ελάχιστοι οι δημοσιογράφοι που φέρνουν στη δημοσιότητα τέτοιες περιπτώσεις. Γιατί η ανεξάρτητη ενημέρωση φυτοζωεί; Γιατί η αντίθετη άποψη συντονισμένα στοχοποιείται; Και αυτό δεν συμβαίνει κάπου στην Ασία ή την Αφρική, αλλά εδώ στην «πολιτισμένη» Ευρώπη.

Ας μιλήσουμε για το πώς η βία των κυρίαρχων τάξεων έχει αντικατασταθεί από πλύση εγκεφάλου, φοβίες, εργασιακή ανασφάλεια, αποχαύνωση, κλπ.

Ας μιλήσουμε για το κομμάτι εκείνο της κοινωνίας που τo ταΐζουν με εθνικά ιδεώδη, ενώ συγχρόνως του κλέβουν τους μισθούς, τον ελεύθερο χρόνο, τις σπουδές και το μέλλον των παιδιών του. Ας μιλήσουμε για το πώς ανατρέπεται η πολιτική απάθεια των καιρών μας. Για το πώς οι κοινωνίες αυτές ΔΕΝ μπορούν πια να λειτουργήσουν ως κοινωνίες, καθώς έχουν μετατραπεί σε εγωιστικές μηχανές επιβίωσης.

Ας αναρωτηθούμε πώς πραγματώνεται σήμερα η λαϊκή βούληση. Πόσο συμμετέχει ο λαός στην άσκηση της εξουσίας και ποιος είναι ο τρόπος να απαλλαγούν οι κοινωνίες από τις νεοφιλελεύθερες ολιγαρχίες.

Με δεδομένο ότι οι εκπρόσωποι της Αριστεράς, είναι «δύσκολοι πελάτες» στα επιχειρηματικά σχέδια, που συνήθως συγκρούονται με το συμφέρον των πολιτών, ας αναρωτηθούμε πόση Αριστερά μπορεί στ’αλήθεια να χωρέσει σ’αυτό το ευρωπαϊκό σκηνικό; Πώς μπορούμε να φέρουμε την ανατροπή;

Δεν ωφελεί να κατηγορούμε τους κυρίαρχους επειδή κυριαρχούν. Τη δουλειά τους κάνουν ως κυρίαρχοι. Όμως, τη Δημοκρατία δεν θα μας τη χαρίσει κανείς αν δεν τη διεκδικήσουμε, αν δεν την υπερασπιστούμε όταν αυτή υπονομεύεται, αν δεν δομήσουμε πάνω στα θεμέλια της Αριστεράς νέες πολιτικές, νέες δημοκρατικές κοινωνίες.

Πηγή: mplokia.gr