Κάνοντας χρήση του σύγχρονου δικαιώματος να καταθέτουμε οι άνθρωποι την υποκειμενική μας διάθεση, πολλές γυναίκες διατυπώνουν πλέον ανοιχτά ότι δεν επιθυμούν να γίνουν μητέρες. Μήπως επειδή ο βιολογικός ωρολογιακός μηχανισμός που χτυπά για αφυπνίζει στα θηλαστικά την ανάγκη να τεκνοποιήσουν, είναι ένα ψευδοεπιστημονικό αφήγημα;
Επίσης διαπιστώνουμε όλο και συχνότερα ότι πολλές γυναίκες που έχουν με χαρά επιλέξει την τεκνοποίηση, ως κορύφωση και εξέλιξη του γάμου τους, στη συνέχεια δεν αναλαμβάνουν την ευθύνη. Πέραν της στιγμιαίας ευχαρίστησης που άντλησαν, γίνονται κακοποιητικές ή απούσες μητέρες. Μήπως επειδή το πολυπαινεμένο μητρικό φίλτρο είναι άλλο ένα παρατράγουδο;
Με το πέρασμα των αιώνων συσσωρεύτηκε τόσος καταναγκασμός στη συνείδηση των γυναικών, ώστε ακόμα και στη σημερινή εποχή – μία πρακτική εποχή-, τα κορίτσια προετοιμάζονται για να τεκνοποιήσουν. Η τεκνοποίηση όμως δεν καθιστά καμία γυναίκα αυτομάτως και μάνα. Διότι η μάνα -όπως και ο πατέρας- είναι ρόλος! Ο ρόλος του φροντιστή. Αυτό δεν έχει να κάνει με βιολογία αλλά με συναισθήματα. Και το πιο σημαντικό καθήκον κάθε φροντιστή είναι η προσφορά προσωπικής αγάπης προς το παιδί, που θα του επιτρέπει παράλληλα να είναι ο εαυτός του.
Όμως το σύνηθες είναι να ονομάζονται αγάπη οι δυνάμεις βίας που ασκούνται στα παιδιά. Αυτό που υποκριτικά, πολύ συχνά αποκαλείται «μητρική αγάπη».
Όλες λένε ότι αγαπούν το παιδί τους, αλλά έχετε ακούσει καμία μάνα να παραδέχεται ότι το χρησιμοποιεί κι όλας; Ότι το καθιστά αντικείμενο της απόλαυσής της; Ή ότι το χειραγωγεί στο όνομα μιας καλής ανατροφής;
Έχετε συναντήσει κάποια μάνα που αναγνωρίζει ότι η φροντίδα της αποτελεί συνάμα μια ασυγχώρητη μανίας κατοχής; Που παραδέχεται ότι με τη συμπεριφορά της μεταδίδει στο παιδί την ανησυχία ή την ευθύνη της προσωπικής της ευτυχίας; Που ισχυρίζεται ότι άμα χρειαστεί θα το κόψει φέτες για να πάρει το αίμα της πίσω ή θα το πνίξει για να ταΐσει τον πεινασμένο ναρκισσισμό της;
Η «μάνα» είναι παγκοσμίως ο πιο ισχυρός συμβολισμός. Λογικό θα πω εγώ. Κι αν ερωτηθώ ποιος είναι ο κορυφαίος πόνος που έχω απαντήσει, της μάνας που χάνει το παιδί της, θα πω. Όμως όσο ξεχνάμε ότι η μάνα είναι ένας ρόλος -όπως και του πατέρα άλλωστε- κι όχι μία υποκριτική βιτρίνα «καλού γονέα», τόσο θα αναζητούμε σύννεφο για να πέσουμε μαθαίνοντας ότι μια μάνα, χωρίς να είναι παρανοϊκή, υπηρέτησε τον αδηφάγο ναρκισσισμό της δολοφονώντας τα τρία της παιδιά.
Σε έναν πολιτισμό που γίνεται όλο και περισσότερο πηγή της ανθρώπινης δυστυχίας, είτε αυτή έχει τη μορφή της βίας, της καταστολής, του πολέμου ή της φτώχειας, η φρίκη διαχέεται παντού. Και στις μάνες.
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
