Η σιωπή των νεκροταφείων έχει αντικαταστήσεις τη βουή των άλλοτε εξεγερμένων πλατειών. Νιώθουμε την παύση κι την αδράνεια να κυριαρχούν αντί του παλμού και της αντάρας. Αλλά κανείς μας δεν γνωρίζει αν αυτή η νεκρική πολιτική ακαμψία είναι μια ακόμα μορφή ενέργειας, που απλά δεν έχει φανερώσει τη δύναμή της.
Γνωρίζουμε όμως ότι πριν από κάθε κοινωνικό ξέσπασμα προηγούνται πολλές αδικίες, συμφορές και θάνατοι. Κι ο χρόνος που κύλησε από το 2019 ως τα σήμερα, είναι γεμάτος από τέτοιου είδους βάσανα.
Η κυβέρνηση μας απέδειξε τη λύσσα της για χρήμα και κυριαρχία.
Την αποστροφή της για τη λογική και την επιστήμη.
Την απέχθειά της για κοινωνική πρόοδο και ευημερία. Και κυρίως τον φθόνο της. Αχ! αυτός ο φθόνος που θυμίζει ΕΡΕ, με το παρακράτος της, τους χαφιέδες της, τη βία και τη νοθεία της. Απλά όλα γίνονται με σύγχρονο τρόπο, η νοθεία με κυβερνητικές δηλώσεις και fake news, η δημοσιογραφία είναι κάτι σαν χαφιεδότσουρμο και οι στημένες δίκες καλώς τες και ας άργησαν!
Το σκοτεινό της ήθος της κυβέρνησης
Οι πρόσφατες ποινικοποιήσεις της ερευνητικής δημοσιογραφίας δεν είναι το κερασάκι στην τούρτα. Το δικαστήριο που στήνεται, με το βαρύ κατηγορητήριο κατά του δημοσιογράφου Βαξεβάνη, σφραγίζει τον ολοκληρωτισμό μιας κυβέρνησης που επιθυμεί να κατέχει το σύνολο των εξουσιών, πάνω από την κοινωνία.
Ο Βαξεβάνης σε όλο τον δημοσιογραφικό του βίο, παρείχε το ίδιο δείγματα γραφής. Είναι εμμονικός σε αυτό που κάνει, πεισματικά ταγμένος στην ερευνητική δημοσιογραφία, με εκρηκτικό ταπεραμέντο. Όσο κι αν ακουστεί λοιπόν ευχής έργο, φιρί φιρί το πάει η κυβέρνηση να κάψει τη γούνα της με αυτή τη γερή φουρνιά κάρβουνο που πέταξε στον λέβητα της έντασης που έχει επενδύσει.
Το δια ταύτα: Οι πλατείες δεν γέμισαν με κοινωνική αγανάκτηση. Αντιθέτως γέμισαν τα νεκροταφεία. Ο covid και τα παρελκόμενά του προκάλεσαν σοκ, απραξία, αγωνία και στο τέλος κούραση. Και μετά την κούραση η φτωχοποίηση ως άποψη. Αλλά η οργή; Πού βρίσκεται η οργή; Υπάρχει; Κι αν ναι πού έχει χωθεί; Μα στο ίδιο το καζάνι που βράζουμε! Μαζί μας είναι και κοχλάζει μέχρι απογνώσεως. Μαζί με την περιφρόνηση, την αναπόφευκτη στέρηση, τις απαγορεύσεις, τη λογοκρισία. Γι΄αυτό κι όταν εκραγούμε και τιναχτεί όχι μόνο το καπάκι αλλά και το καζάνι ολόκληρο, το πλήθος δεν θα κοιτάξει απλά τον δρόμο. Θα τον ακολουθήσει.
* Από το διήγημα «Ο οδοιπόρος» του Φερνάντο Πεσσόα
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
