Του Κώστα Βαξεβάνη
“Θα χρεοκοπήσουμε;” με ρωτάει συνεχώς μια φίλη από τον Καναδά, η οποία ξενιτεύτηκε στα πενηντατόσα της γιατί δεν μπορούσε να ζήσει στη χρεοκοπημένη και απάνθρωπη Ελλάδα του Σαμαρά και του Βενιζέλου. “Θα χρεοκοπήσουμε;” με ρωτάει και ένας φίλος από το χωριό που έχει δυό γιούς άνεργους. “Θα χρεοκοπήσουμε;” μου λέει στο τηλέφωνο και ένας γνωστός μου επιχειρηματίας,τον οποίο θα έπρεπε εγώ να ρωτάω αν έχει χρεοκοπήσει. Το σύνολο της Ελλάδας, της πόλης, του βουνού και του λόγγου, της ξενιτιάς και της ομογένειας,κοιμάται και ξυπνάει με το ίδιο ερώτημα. Στην πραγματικότητα κοιμάται και ξυπνάει με την τηλεόραση αναμμένη.Φοβάται και τρέμει με τη νυχτερινή μορφή της Τρέμη, αγωνιά όταν η φωνή του Πρετεντέρη τσακίζει περισσότερο η τσάκιση του παντελονιού του.
Και αν χρεοκοπήσει πότε θα χρεοκοπήσει; Θα είναι 20 Φλεβάρη; Μήπως 9 Απρίλη; Υπάρχει πιθανότητα για 6 Μαίου; Θα είναι ο Κρόνος στην Αφροδίτη; Ο Ερμής ανάδρομος; Θα παίξει ρόλο ο ωροσκόπος του Βαρουφάκη; Οι Νοστράδαμοι του ΣΚΑΙ και του Mega και του ΑΝΤΕΝΝΑ, ως εσχατολόγοι της «Εκκλησίας των Τελευταίων Ημερών», προβλέπουν το μέλλον και κραδαίνουν την τιμωρία.
Η πραγματική τους αγωνία ωστόσο είναι άλλη. Και ο Μπάμπης Νοστράδαμος και ο Γιάννης Νοστράδαμος και Μαρία Νοστράδαμου αναρωτιούνται: «θα χρεοκοπήσει ο ΣΚΑΙ;», «Θα κλείσει το Mega;» , «θα πνίξουν τα χρέη τον ΑΝΤΕΝΝΑ και θα χάσουμε το παντεσπάνι μας;». Αυτός είναι ο πραγματικός φόβος και για να τον ξορκίσουν, ή μάλλον για να αποφύγουν την πιθανότητα να γίνει πραγματικότητα από αυτή την κυβέρνηση, τα βάζουν με τον αντίπαλο.
Φαντάζομαι πως ο καθένας αυτή τη στιγμή αντιλαμβάνεται τις ισορροπίες τρόμου πάνω στις οποίες απλώνεται το τηλεοπτικό τοπίο. Τα κανάλια χρωστάνε εκατομμύρια που δεν έχουν σε τέλη (αντιθέτως έχουν οι καναλάρχες σε προσωπικούς λογαριασμούς), πρέπει να πληρώσουν για τις τηλεοπτικές άδειες που θα πάρουν και πιθανόν θα χάσουν την ψηφιακή πλατφόρμα της DIGEA που εισπράττει χρήματα από εκατό και πλέον κανάλια σε όλη τη χώρα. Αν όλα αυτά εφαρμοστούν, η νομιμότητα δηλαδή και η απλή λογική, οι καναλάρχες χάνουν τα πάντα. Ταυτόχρονα ο ομφάλιος λώρος που συνδέει την οικονομική διαπλοκή με την πολιτική κόβεται δια παντός. Κάτω από αυτή την απειλή υπάρχει κάποιος ο οποίος πιστεύει πως τα συγκροτήματα Τύπου θα βγουν να παρουσιάσουν την πραγματικότητα ή να υπερασπίσουν τα συμφέροντά τους; Θα πουν μπράβο στην κυβέρνηση ή θα προσπαθήσουν να την οδηγήσουν χωρίς λάστιχο στο βενζινάδικο και το βουλκανιζατέρ;
Ο ρόλος των μιντιαρχών είναι ξεκάθαρος για όποιον αντιλαμβάνεται τι ακριβώς κάνουν τα κανάλια τόσα χρόνια και πώς τροφοδοτούν το σύστημα της διαπλοκής. Το πολιτικό σύστημα της διαφθοράς κάνει και τα κανάλια οφείλουν να πείσουν πως αυτό που κάνει είναι καλό. Φοβίζουν, τρομοκρατούν, κλείνουν τους δρόμους της λογικής αφήνοντας ως μοναδικό δρόμο αυτόν που οδηγεί στο λαγούμι στο οποίο η κοινωνία οφείλει να λουφάξει σαν τον κυνηγημένο λαγό.
Υπάρχει μία ακόμη σοβαρή διάσταση στο θέμα. Η αντιπολίτευση, είτε πρόκειται για τη ΝΔ του καταθλιπτικού πολιτικά Σαμαρά, είτε πρόκειται για το τοξικό Ποτάμι, δεν υπάρχει. Γιατί πολιτική ύπαρξη σημαίνει πρόταση που οδηγεί σε πολιτική μεταβολή και σκοπό. Ποιός είναι λοιπόν σήμερα ο πολιτικός στόχος της αντιπολίτευσης; Να πέσει η κυβέρνηση ώστε μία νέα κυβέρνηση να υπογράψει μέτρα περικοπών και απολύσεων; Αυτή η πρόταση δεν απορρίφθηκε στις πρόσφατες εκλογές;
Δεν υπάρχει αντιπολίτευση όπως δεν υπάρχει και πρόταση. Το ρόλο της αντιπολίτευσης παίζουν τα κανάλια. Αυτά ορίζουν την πολιτική ατζέντα, που μονοδιάστατα συνίσταται στην αντιπαράθεση με την κυβέρνηση για δικό τους συμφέρον. Δηλητηριάζουν την καθημερινότητα με προφητείες,βιάζονται να γίνει τώρα το τελικό χτύπημα πριν το καλοκαίρι φέρει ραστώνη και έσοδα στα ταμεία. Έχοντας παίξει το παιχνίδι του πολιτικού εκβιασμού με επιτυχία αρκετές φορές, γνωρίζουν πως αυτή τη φορά και γιατί υπάρχει αυτή η κυβέρνηση και γιατί υπάρχει πλέον αυτή η συνείδηση στον κόσμο, δεν μπορούν να επαναλάβουν το παιχνίδι. Έτσι έχουν επιλέξει τη σύγκρουση η οποία όμως απαιτεί πρώτα να αποστεθεροποιηθούν οι μάζες, να αποστασιοποιηθούν από τα αξιακά στοιχεία που τις κάνουν συναισθηματικές και ανθεκτικές και να δηλητηριαστεί η κοινωνική ζωή με ανασφάλεια και φόβο.
Γνωρίζουν πως έχουν το πλεονέκτημα της «ενημέρωσης» σε ομάδες που δεν φτάνουν τα νέα ιντερνετικά Μέσα και επενδύουν στη δύναμη της συνήθειας δεκαετιών. Το επικοινωνικό δόγμα του σοκ θα ολοκληρωθεί όταν η αμφιβολία επικρατήσει. Ως τότε η Ζωή θα παθαίνει λάστιχα, ο Κατρούγκαλος θα εμφανίζεται χειρότερος από τους διεφθαρμένους καναλάρχες και ο Παππάς άνθρωπος αόρατων συμφερόντων. Εκτός αν η κυβέρνηση εφραμόσει η ίδια το δόγμα του σοκ από την ανάποδη. Ως τότε κλείστε τις τηλεοράσεις και ανοίξτε τα μάτια.
