Το βιβλίο μιλάει για το τι σημαίνει να είσαι φτωχός και μαύρος στην Αμερική, για το πώς φτιαχνόταν η μουσική της τζαζ στις δεκαετίες ’30-’40 -κλαμπ, περιοδείες, ηχογραφήσεις, εταιρείες, κτλ.- καθώς και για τον τρόπο που μια “αρρωστημένα διεφθαρμένη κοινωνία κυνήγησε αυτή τη μεγαλοφυΐα της τζαζ σ’ ένα αυτοκαταστροφικό αδιέξοδο απ’ όπου δεν υπήρχε διαφυγή”.
Ένα απόσπασμα από τη ζωή της Μπίλι Χόλιντεϊ
Δούλεψα σαν δαιμονισμένη γιατί δεν ήμουνα καθόλου σίγουρη ότι θα τό ‘βγαζα ή ότι θα μπορούσα να μεταδώσω, σ’ ένα κοινό με παρά στο κλαμπ, τα πράγματα πού για μένα είχαν σημασία.
Φοβόμουνα ότι δεν θ’ άρεσε καθόλου στο κοινό. Την πρώτη φορά που το τραγούδησα, νόμιζα ότι ήτανε σφάλμα κι ότι είχα δίκιο να φοβηθώ.
Μόλις τελειώνω το τραγούδι, άκρα σιγή. Ύστερα μόνο ένα άτομο αρχίζει να χειροκροτάει νευρικά.
Όποτε ξαφνικά ξεσπάνε στο χειροκρότημα. Φοβόμουνα ότι δεν θα άρεσε στον κόσμο. Η βερσιόν πού ηχογράφησα στην Commodore έγινε ο πιο εμπορικός δίσκος μου.
Μου πλακώνει την καρδιά όμως κάθε φορά που το τραγουδάω. Μου θυμίζει πώς πέθανε ο Μπαμπάς. Και πρέπει να συνεχίσω να το τραγουδάω, όχι μόνο γιατί το ζητάει ό κόσμος, αλλά γιατί είκοσι χρόνια μετά το θάνατο του Μπαμπά, τα πράγματα πού τον σκότωσαν συνεχίζουν να συμβαίνουν στον Νότο.
