Νέος (;) Υπουργός Οικονομικών της παλιάς αντίληψης: "φταίνε οι Έλληνες" (video)

Τις πιο σκληρές απόψεις του νεοφιλελευθερισμού με μείωση του κακού κράτους και απελευθέρωση των επαγγελμάτων, τις οποίες έχουν εκφράσει από τον Άδωνι Γεωργιάδη ως τον Στουρνάρα, φαίνεται να εκφράζει ο καθηγητής Οικονομίδης ο οποίος εμφανίζεται ως επικρατέστερος για Υπουργός Οικονομικών.

Ο καθηγητής Νικόλας Οικονομίδης ο οποίος έχει εκφραστεί σε συνέντευξή του στον Εθνικό Κήρυκα της Νέας Υόρκης κατά του κουρέματος του χρέους της χώρας και υπέρ της πλήρους αποπληρωμής του, φαίνεται πως δεν διαφέρει σε απόψεις από όσα έχουν εκφράσει οι ως τώρα υπουργοί Οικονομικών. Το εντυπωσιακό είναι πως έχει χαρακτηρίσει τον ΣΥΡΙΖΑ και τους Ανεξάρτητους Έλληνες ως επικίνδυνα κόμματα.

Χαρακτηριστικό των Ακαδημαϊκών αντιλήψεων Οικονομίδη είναι αυτό που «ανέβασε» προεκλογικά στο Facebook. Μια γελοιογραφία όπου ένα παιδάκι κρύβει τον κουμπαρά του μπροστά στην πιθανότητα να βγει ο ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που στη γελοιογραφία εκφράζεται με την ομιλία Γλέζου.

Ο κ. καθηγητής καταφέρνει να …βλέπει και πλεόνασμα και …«success story» και σίγουρα δεν κρύβει την αντιπάθειά του για τον Αλέξη Τσίπρα και τις απόψεις του ΣΥΡΙΖΑ για την οικονομία. Μάλιστα, στη σελίδα του στο Facebook  έχει ανεβάσει την παραπάνω χαρτονόμισμα με την κεφαλή του Αλέξη Τσίπρα.

Ο κ. Οικονομίδης μιλώντας λίγο πριν τις ευρωεκλογές στον ΑΝΤ1, υπεραμύνθηκε της πολιτικής σταθερότητας και ξόρκισε τυχόν επιστροφή στην οικονομία πριν του 2009 με τους υπέρογκους δανεισμούς, τις αυξήσεις μισθών κλπ.

 

 

Σε κάποια στιγμή, μάλιστα θέλοντας να δείξει πόσο σημαντικό ήταν το πλεόνασμα που πέτυχε η κυβέρνηση του Σαμαρά αναφέρθηκε στην αύξηση στις πωλήσεις αυτοκινήτων… Η συγκεκριμένη αναφορά προκάλεσε έναν ενδιαφέροντα διάλογο στην σελίδα του στο Facebook, καθώς ο κ. καθηγητής μάλλον φάνηκε …αδιάβαστος γύρω από την ελληνική πραγματικότητα.

Εμφανίζεται οπαδός της “βεβαιότητας” και της “σταθερότητας” εννοώντας πως δεν πρέπει τίποτα να απειλεί την ως σήμερα οικονομική πολιτική. Εκφράζει τη λαϊκιστική αντίληψη για την κρίση πως φταίνε αυτοί που δανείστηκαν και κατανάλωναν περισσότερα από όσα παρήγαγαν. Μια ακόμη απόδειξη πως το θέμα δεν είναι αν κάποιος είναι καθηγητής Πανεπιστημίου, αλλά ποια πολιτική θέλει να εφαρμοστεί και ποιός καλείται να πληρώσει.