«Είναι αλήθεια: αγαπούμε τη ζωή, επειδή είμαστε συνηθισμένοι όχι στη ζωή αλλά στην αγάπη.
Πάντα υπάρχει λίγη παραφροσύνη στην αγάπη. Αλλά και πάντα υπάρχει λίγο λογικό στην παραφροσύνη. Και εμένα επίσης, που έχω καλή διάθεση απέναντι στη ζωή, μου φαίνεται ότι οι πεταλούδες και οι σαπουνόφουσκες και τα ανθρώπινα όντα που μοιάζουν μ’ αυτές γνωρίζουν περισσότερο απ’ τους άλλους την ευτυχία.
Να βλέπεις να πετούν αυτές οι ανάλαφρες ψυχούλες, τρελές, τρυφερές και ευκίνητες — αυτό προκαλεί στον Ζαρατούστρα δάκρυα και τραγούδια.
Θα πίστευα μόνο σ’ έναν θεό που θα ήξερε να χορεύει. Κι όταν είδα τον διάβολο μου, τον βρήκα σοβαρό, εμβριθή, βαθύ, επίσημο: ήταν το πνεύμα του βάρους — μέσω αυτού πέφτουν όλα τα πράγματα. Δεν σκοτώνει κανείς με την οργή αλλά με το γέλιο.
Εμπρός, ας σκοτώσουμε το πνεύμα του βάρους! Έμαθα να περπατώ: από τότε αφήνω τον εαυτό μου να τρέχει. Έμαθα να πετώ: από τότε δεν περιμένω να με σπρώξουν για να αλλάξω θέση. Τώρα είμαι ελαφρός, τώρα πετώ, τώρα βλέπω τον εαυτό μου κάτω μου, τώρα μέσω εμού χορεύει ένας θεός».
