Ντιτρόιτ: Σώζουν τις βιομηχανίες. Αφήνουν τη πόλη να πτωχεύσει

Του Χρισότομου Λουκά για το stokokkino.gr
Ντιτρόιτ 2013. Κάπου εδώ ο χρόνος σταματά για την πρώην μεγαλούπολη των δυο σχεδόν εκατομμυρίων κατοίκων –κάποτε- στην πάλαι ποτέ καρδιά της αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας, κομμάτι του αμερικανικού ονείρου και μια από τις ισχυρότερες έδρες του αμερικανικού συνδικαλιστικού κινήματος.

Με την υπογραφή του ομοσπονδιακού δικαστή Στέβεν Ρόουντς, το αίτημα υπαγωγής στο Κεφάλαιο 9, χρεοκοπία δηλαδή, έγινε δεκτό.

Η απόφαση του δικαστή είναι διάτρητη από ισοπεδωτικές αντιλήψεις και παραδοχές που αφήνουν παραθυράκι για μελλοντική έφεση, για παράδειγμα ίδια αντιμετώπιση κερδοσκοπικών funds με εργάτες και συνταξιούχους, παραδοχή ότι ο εκκαθαριστής δεν εξήντλησε διαπραγματεύσεις καλή την πίστη κτλ., όλοι όμως δείχνουν να συμφωνούν ότι ο κύβος ερίφη για το Ντιτρόιτ.

Στην «νέα σελίδα» που καλείται τώρα η πόλη να γυρίσει, οι δεκάδες χιλιάδες πιστωτές της θα μπουν στην σειρά για να διαπιστώσουν πόσα χρήματα -και εάν- δικαιούνται να εξασφαλίσουν από την διαδικασία εκκαθάρισης.

Φυσικά, μέσα στους πιστωτές συγκαταλέγονται μισθωτοί και συνταξιούχοι που πλήρωναν επί χρόνια εισφορές, πιστεύοντας -λανθασμένα όπως αποδείχτηκε- ότι το σύνταγμα της πολιτείας τους προστατεύει τους μισθούς τους.

Λάθος. Με την σφραγίδα του δικαστή, αρμόδιος για τις ζωές των (αφροαμερικανών κυρίως) κατοίκων του Ντιτρόιτ, για τα σπίτια τους, για τα μουσεία τους, γίνεται ο εκκαθαριστής Κέβιν Ορ, δικηγόρος χρεοκοπιών, που θα αποφανθεί ποιος θα πληρωθεί και πόσο…

Τον Όρ διόρισε επί τούτου ο Ρεπουμπλικάνος Κυβερνήτης του Μίσιγκαν και οι 700.000 σημερινοί κάτοικοι του ημι-εγκαταλελειμμένου Ντιτρόιτ απλώς παρακολουθούν τις εξελίξεις ανησυχώντας μήπως χάσουν και τα σπίτια τους.
Τίποτα ίσως δεν μαρτυρά περισσότερο το δράμα αυτής πόλης που αφήνεται υπό τον πρώτο αφρομαερικανο πρόεδρο να χρεοκοπήσει, από τον πλειστηριασμό που επιχειρείται του Ινστιτούτου Τέχνης.

Ένα εθνικό κόσμημα αναγεννησιακού ρυθμού, που μετράει 128 χρόνια ιστορίας, με πάνω από 65.000 εκθέματα, ανάμεσα τους έργα του Ρέμπραντ, του Μονέ, του Καραβάτζιο , του Ροντέν και άλλων πολλών και σπουδαίων.

Αυτός ο παγκόσμιας εμβέλειας θησαυρός τέχνης εκτιμάται άχαρα στο ένα δις δολάρια που ο οίκος δημοπρασιών Christie’s ετοιμάζεται να βγάλει στο σφυρί για να πληρώσει πιστωτές.

Και εδώ πάλι οι κάτοικοι του Ντιτρόιτ δεν έχουν λόγο, τι και αν το 70% και πλέον των πολιτών θέλουν να σωθεί το μουσείο τους. Οι αγορές ήδη πλανώνται πάνω από το μουσείο σαν γύπες.

Το Ντιτρόιτ πέθανε. Έστω και αν καταφέρουν τα συνδικάτα να αποδείξουν ότι το χρέος του των 18,5$ δις είναι μαγειρεμένο για να «φωνάζει» χρεοκοπία, ο δικαστής έκρινε ότι το όποιο αίτημα θα πρέπει να γίνει εντός του πλαισίου της χρεοκοπίας.
Άλλη μια τραγική ειρωνεία στην ματωμένη και αμαρτωλή ιστορία του Ντιτρόιτ είναι ότι οι τρεις μεγάλες αυτοκινητοβιομηχανίες της πόλης, GM, Ford, Chrysler, οι οποίες βρέθηκαν και αυτές να αντιμετωπίζουν το φάσμα της χρεοκοπίας, καταγράφουν σήμερα ισχυρές πωλήσεις εκμεταλλευόμενες την φτηνή χρηματοδότηση που εξασφαλίζουν.

Και αυτό μέρος της πολιτικής Ομπάμα για το Ντιτρόιτ, του «σώζουμε τις αυτοκινητοβιομηχανίες και αφήνουμε την πόλη να πτωχεύσει»…