Του vromostomou
Ντρέπομαι να λέω πως είμαι δημοσιογράφος στην Ελλάδα. Θα ντρεπόμουν λιγότερο αν έλεγα πως είμαι έμπορος ναρκωτικών ή σωματέμπορος. Οταν το κάνω, βλέπω αμέσως την αντιπάθεια στα σπάργανά της στα πρόσωπα των άλλων, οι οποίοι από μέσα τους κάνουν υπολογισμούς για το πόσα φράγκα μπορεί να τσεπώνω από τα ρεπορτάζ που βγάζω ή που δεν βγάζω στη δημοσιότητα. Το χειρότερο είναι πως δεν διαθέτω σοβαρά επιχειρήματα για να τους αντικρούω. Με ποιά παραδείγματα να τους πείθω πως δεν είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα όταν το μεγαλύτερο κομμάτι τής δικής μου δουλειάς και πολλών άλλων συναδέλφων είναι να αναπαράγουμε κοινοποιημένες ειδήσεις ή να κάνουμε ρεπορτάζ τα οποία βολεύουν ή τουλάχιστον δεν ξεβολεύουν τους εκάστοτε εργοδότες μας; Δεν αγοράζω πλέον εφημερίδες ή περιοδικά και γενικώς δεν είμαι διατεθειμένος να πληρώνω για να αποκτώ κάποιο αντίτυπο ελληνικού μέσου ενημέρωσης. Κι έχει νομίζω τη σημασία του όταν το γράφει αυτό ένας άνθρωπος που όταν ήταν μικρός κολλούσε την εφημερίδα στη μύτη του για να τη ρουφήξει όπως ο Μικ Τζάγκερ την κοκαΐνη…
Δεν με εκπλήσσει, επομένως, η καταγγελία τού Γαβριήλ Σακελλαρίδη για το νόμο τής…Ζούγκλας στα μέσα ενημέρωσης. Πόσω μάλλον όταν φωτογραφίζει έναν…Κίτρινο Τύπο που δημιούργησε σχολή εκβιασμών από την εποχή ακόμα που κατάστρεφε μουσικές κι όχι μόνο καριέρες με τη δημοσιογραφία τής κλειδαρότρυπας, την οποία βεβαίως δεν ήταν ο ίδιος που εφηύρε αλλά που την “απογείωσε” με τακτικές που θυμίζουν περισσότερο γκάνγκστερ και λιγότερο ρεπόρτερ. Αυτήν τη στιγμή, ως επί το πλείστον τουλάχιστον, μεσουρανούν στο ελληνικό δημοσιογραφικό στερέωμα είτε εγκληματίες τού κοινού ποινικού δικαίου, κοινώς λαμόγια, είτε υποκριτές τού χειρίστου είδους, που καταγγέλλουν τα μνημόνια αλλά τα εφαρμόζουν πιστά στα δικά τους μαγαζιά, είτε γλείφτες κι ομοτράπεζοι της κάθε εξουσίας…
Κι από πίσω τους ακολουθεί μια γαλέρα φοβισμένων υποτακτικών τής νοοτροπίας “μη χάσουμε τη δουλίτσα μας” και κυρίως αγράμματων παιδαρελίων, μαλωμένων με τη γραμματική και το συντακτικό κι επιρρεπών στη γλύκα που σου δίνει ο συναγελασμός με τον αρχοντοχωριατισμό, τα οποία πιστεύουν ότι η δημοσιογραφία είναι να καλύπτεις τί χρώμα βρακί φορά η Ελ. Μενεγάκη ή να αντιγράφεις μια είδηση, που ομολογουμένως δεν έχεις το χρόνο να τσεκάρεις την ορθότητά της, από κάποια άλλη ιστοσελίδα. Ακόμα και τώρα, μεσούσης της κρίσης η οποία έχει πλήξει το δημοσιογραφικό επάγγελμα περισσότερο από πολλά άλλα, βγαίνουν από τους “φούρνους” σχολών αμφίβολης ποιότητας “δημοσιογράφοι” που θέλουν να ασχοληθούν με αυτό το επάγγελμα για να βγαίνουν στο γυαλί και να τους βλέπουν σε όλη την Ψωροκώσταινα κι όχι για την ουσία του, για να γίνουν δηλαδή το κακό σπυρί στον κώλο αυτών που μας κυβερνούν…
“Κι εσύ ρε μεγάλε είσαι καλύτερος από όλους αυτούς και γίνεσαι τιμητής των πάντων;”, θα με ρωτήσετε και με το δίκιο σας. Οχι, θα σας απαντήσω με πάσα ειλικρίνεια, είμαι ο χειρότερος όλων γιατί καθημερινώς επινοώ και μια νέα δικαιολογία για τον εαυτό μου προκειμένου να μην τα παρατήσω και να ασχοληθώ με κάτι περισσότερο αξιοπρεπές, τίμιο και ηθικό. Προσπαθώ να εντοπίζω τις τρύπες τού συστήματος και να βγάζω από εκεί τα μυστικά του, καθώς και να παίρνω κουράγιο από συναδέλφους που είναι τιμή μου να έχω εργαστεί ή να εργάζομαι μαζί τους κι ακόμα περισσότερο να με θεωρούν φίλο τους. Είναι παρήγορο πως υπάρχουν ακόμα εκεί έξω δημοσιογραφικές οάσεις που δεν ασχολούνται με αυτήν τη βρομοδουλειά για να γίνουν πλούσιοι ή διάσημοι αλλά από μεράκι γι’ αυτό που κάνουν, γνωρίζοντας ότι ο Σίσυφος τους κοιτά από μια γωνιά κι ακόμα κι εκείνος τους οικτίρει…
Ξέρω, ωστόσο, ότι δεν αρκεί να μην έχεις δωροδοκηθεί ή να μην έχεις λάβει ο ίδιος κρατική διαφήμιση όταν αντιλαμβάνεσαι ότι αυτό έχει γίνει με τα αφεντικά σου, τα οποία πετούν και σε σένα ένα ξεροκόμματο δίκην μισθού. Δεν είναι αρκετό να συντάσσεις ανυπόγραφα διαφημιστικά κείμενα για τους εθνικούς μας νταβατζήδες ώστε να ξεγελάς τη συνείδησή σου πως τουλάχιστον δεν λέρωσες το όνομά σου με αυτά τα σκατά. Δεν φτάνει να σιωπάς όταν θα όφειλες να φωνάζεις. Κι αυτά δεν είναι λόγια ενός μετανοημένου εγκληματία, αλλά ενός αθεράπευτου λάτρη τής δημοσιογραφίας, ο οποίος εξακολουθεί να επινοεί λόγους για να την υπηρετεί ακόμα κι αν δεν γουστάρει πολλούς συναδέλφους του, έστω κι αν συνεχίζει πολλές φορές να εξαπατά και τη δική του συνείδηση γιατί “the show must go on”…
Πηγή:
