Ο άνδρας των γυναικών

Ήταν πριν λίγους μήνες ενώ περπατούσα στο κέντρο της Μαδρίτης, κοντά στην οδό Princesa στα παλιά μου λημέρια. Τον είδα από μακριά. Στην αρχή τον εντόπισα από το χαρακτηριστικό ατίθασο μαλλί του, που άσπρισε περισσότερο τα τελευταία χρόνια. Φορούσε τα δικά του μαύρα γυαλιά κι ας μην ήταν δυνατός ο ήλιος της πόλης. Δεν τα αποχωρίζεται σχεδόν ποτέ. Ενα δερμάτινο μαύρο μπουφάν, κασκόλ γύρω από τον λαιμό του κι ένα μάλλον φαρδύ παντελόνι.

Ερχόταν από την αντίθετη πλευρά κι έτσι είχα το χρόνο να τον παρακολουθώ καλύτερα. Με ζώσαν τα μαύρα φίδια. Πώς να τον σταματήσω; Τί να του πω έτσι στα καλά καθούμενα; Ήξερα ότι ζούσε εκεί κοντά και είχα μπροστά μου μία ανεπανάληπτη ευκαιρία να τον γνωρίσω. Περπατούσε με κανονικό βήμα και κανείς μάλλον δεν του έδινε σημασία. Ηταν και λιγοστοί οι πεζοί εκείνη την ώρα.

Ηρθε η στιγμή να συναντηθούμε και να συνεχίσουμε τις αντίθετες πορείες μας. Τον κοιτούσα έντονα αλλά και διστακτικά. Σ αυτή την απειροελάχιστη στιγμή που ένιωσα τα βλέμματά μας να συναντιούνται εκείνος χαμήλωσε το κεφάλι. Κι εγώ απόμεινα με το στόμα ανοιχτό και την ηλίθια ερώτηση που δεν εκστόμισα τελικά. Με προσπέρασε και συνέχισε το δρόμο του.

Απόμεινα σαστισμένη γιατί την τόλμη τη νίκησε η διακριτικότητα. Τον είδα να μπαίνει στο κοντινό τραπεζικό κατάστημα και σκέφτηκα ” Θα τον ψάξω άλλη μέρα, να μην τον ενοχλώ τώρα!”

Ηταν ο Πέδρο Αλμοδόβαρ!

Κι εγώ είμαι μια άτολμη ηλίθια!

Μετά πήγα σπίτι και είδα το «Δόξα και πόνος» την τελευταία του ταινία. Και χάρηκα που υπήρξα διακριτική μαζί του.

Έτσι κι αλλιώς δημοσιογραφικά αυτό θεωρείται αποτυχία.
Και καθόλου δεν με νοιάζει. Αρπακτικό δεν θα γίνω ποτέ…

* Η Δώρα Μακρή είναι δημοσιογράφος, ανταποκρίτρια της ΕΡΤ στην Ισπανία

Πηγή: Dora Makri

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr