Ο από μηχανής Θεός στην σημερινή τραγωδία έχει ρεπό.

Αντιγράφω από το wikipedia:
Από μηχανής θεός: «Προέρχεται από την αρχαία ελληνική δραματική ποίηση και ειδικότερα απ’ την τραγωδία. Συγκεκριμένα, σε αρκετές περιπτώσεις ο τραγικός ποιητής οδηγούσε σταδιακά την εξέλιξη του μύθου σ’ ένα σημείο αδιεξόδου, με αποτέλεσμα η εξεύρεση μιας λύσης να είναι πολύ δύσκολη, αν όχι αδύνατη. Τότε, προκειμένου το θεατρικό έργο να φτάσει σε ένα τέλος, συνέβαινε το εξής: εισαγόταν στο μύθο ένα θεϊκό πρόσωπο, που με την παρέμβασή του έδινε μια λύση στο αδιέξοδο και το έργο μπορούσε πλέον να ολοκληρωθεί ομαλά».

Εδώ είμαστε, λοιπόν.

Για μια ακόμη φορά. Εάν είναι η τελευταία; Αμφιβάλω. Σίγουρα, όμως, δεν είναι η πρώτη. Το έργο αυτό το βλέπουμε και το ζούμε, σχεδόν σαν μια καθημερινότητα, επαναλαμβανόμενη, αποτυπωμένη πλέον στο DNA μας. Ως λαού και ως Έθνους. Και ως ατόμων, πρωτίστως.

Μάθαμε (ή μας έμαθαν…) να ζούμε την ζωή αυτή, πιστεύοντας πως πάντα θα υπάρχει ο/η deus ex machina να απλώσει το χέρι και να δώσει ένα τέλος. Και μάλιστα, όπως μας βολεύει: Ένα τέλος γλυκό, εύκολο, έξυπνο και κολακευτικό όλων των στοιχείων “υπεροχής” μας.
Τέλεια. Ζούσαμε όχι μόνο ελπίζοντας στην λύση της Θείας παρέμβασης, αλλά έχοντας κάνει την από μηχανής Θεού παρέμβαση, μέσο, ιδανικό και αυτοσκοπό.
Όμως, εδώ και 2, σχεδόν, χρόνια φαίνεται πως εξελιχθήκαμε: Περάσαμε από την παθητικότητα της γλυκιάς αναμονής στην νιρβάνα της απόλυτης αποχαύνωσης, περιμένοντας τον από μηχανής Θεό να μας βγάλει για μια ακόμη φορά από την κρίση. Γι’ αυτό ίσως και δεν αντιδρούμε πλέον, ούτε μιλάμε, ο,τι απίστευτο και εάν μας ανακοινώνουν οι πεφωτισμένοι ταγοί μας. Τα ελατήρια έχουν κοπεί και τα όμματα είναι ήδη ψη(ι)λά, στον ουρανό. Πιστεύουμε ότι όπως συμβαίνει πάντοτε -από στιγμή σε στιγμή- θα νιώσουμε το χέρι του Θεού λίγο πριν από την κάθαρση. Δεν είναι τυχαίο πως νομίζαμε ότι Τον είδαμε στο πρόσωπο των Κινέζων (αυτοί μας έδιναν αλλά εμείς δεν θέλαμε), των Ρώσων (αυτοί μας έδιναν, αλλά δεν τους είχαμε ανάγκη), ακόμη και της αστείας υπόθεσης Σώρρα (που εζήλωσε την περιουσία και την φήμη του… συνονόματου Soros). Και σίγουρα, έπεται συνέχεια, έτι φαιδρότερη… Αν μη τι άλλο, είμαστε ευφάνταστοι, ως λαός…
Προτιμήσαμε για μια φορά ακόμη τις εύκολες προσδοκίες και πεπατημένες συνταγές από τις δύσκολες, αιματηρές και αποτελεσματικές λύσεις.

Εξάλλου, η τραγωδία τελειώνει και ο από μηχανής Θεός, όπου να ‘ναι θα ξεπροβάλλει.
Ή όχι;
Μήπως ήρθε η στιγμή να καταλάβουμε πως, παρά την αντίθετα εδραιωμένη πίστη μας, δεν έχει κάθε τραγωδία πάντοτε τον από μηχανής Θεό της;
Και ο τραγικός ποιητής της τραγωδίας τούτης, κινδυνεύει πλέον να μείνει χωρίς λύση και χωρίς Θεούς.
Ή μήπως, τελικά, από την αρχή και στον ίδιο έτσι τα υπαγόρευσε η μUSA του;