Μια διαφορετική οπτική για τον «διχασμό» που έχει προκαλέσει η παράσταση που παρουσίασε η Λένα Κιτσοπούλου στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, κατέθεσε ο Αύγουστος Κορτώ.
Ο γνωστός συγγραφέας αφού αρχικά περιγράφει την ιδιότυπη σχέση του με το θέατρο στη συνέχεια διευκρινίζει πως ο ίδιος βλέπει αισιόδοξα την συζήτηση που άνοιξε γύρω από τις Σφήκες της Κιτσοπούλου.
«Χαλάλι, λοιπόν, ένα σκάνδαλο, αν μας φέρνει πιο κοντά στο όνειρο – στον πόθο για ομορφιά και λύτρωση», σημειώνει χαρακτηριστικά κλείνοντας την παρέμβασή του ο Αύγουστος Κορτώ.
Αναλυτικά όσα έγραψε ο Α. Κορτώ:
«H σχέση μου με το θέατρο είναι τραυματική, εξαιτίας ενός κράματος αγχώδους διαταραχής και αγοραφοβίας.
Τι θέλω να πω: μόλις αρχίζει η παράσταση, με πιάνει τρόμος ότι ένα ολίσθημα σε μια ερμηνεία, ή, απεναντίας, μια εκπληκτική ερμηνεία, θα μου φέρει ασυγκράτητη αμηχανία και ταραχή, κι ότι το μίγμα αυτών των δύο θα πυροδοτήσει κρίση πανικού, και θα κάνω σκηνικό μες στην αίθουσα και θα γίνω ρεζίλι.
Έχω φύγει τρέχοντας από ένα σωρό παραστάσεις, πολλές εξαιρετικές – ακόμα κι από την Ιζαμπέλ Υπέρ στην Ψύχωση της Σάρα Κέιν. Τι να πεις, είμαι βλαμμένος: ακόμα και την Κατερίνα, παρότι ήξερα ότι η παράσταση του Γιώργου και της Λένας ήταν μια αριστουργηματική διασκευή του βιβλίου μου, την έχω δει μόνο σοβαρά χαπακωμένος.
Μακάρι να είχα έστω και μια αμυδρή ιδέα περί των Σφηκών στην Επίδαυρο, αλλά εννοείται πως αν με βάλεις σ’ έναν τέτοιο αχανή χώρο, με τόσο πολυπληθές κοινό, στο εικοσάλεπτο θα πρέπει να με πάρει το ΕΚΑΒ.
Μολαταύτα, είτε επρόκειτο για διαμάντι, είτε για ανοσιούργημα, βρίσκω τρομερά ενδιαφέρουσα την παθιασμένη κουβέντα που έχει ανοίξει με αφορμή την παράσταση.
Κατανοώ, στον βαθμό που μου επιτρέπει η άγνοιά μου, και τις δύο προσεγγίσεις: αυτούς που θέλουν προσήλωση στο πρωτότυπο κείμενο, κι αυτούς που γουστάρουν το πείραγμα, το πείραμα, τη σκανταλιά – ακόμα κι αν είναι κατά τόπους χονδροειδής.
Έτσι κι αλλιώς, το γούστο, η αισθητική μας πυξίδα, είναι ανεξιχνίαστη σαν την ερωτική επιθυμία, ή τη μεταφυσική αγωνία: η διάκριση σε ‘καλό’ και ‘κακό’ έργο τέχνης είναι ανθρώπινη, αλλά μάταιη. Η καψούρα του ενός είναι η σαβούρα του άλλου.
Ωστόσο, έπειτα απ’ το σκυλοφάγωμα περί κομμάτων και πολιτικής, βρίσκω τους καυγάδες για μια παράσταση αναζωογονητικούς, κι ελπιδοφόρους.
Δείχνουν, αν μη τι άλλο, πως πιστεύουμε στην τέχνη, πως ελπίζουμε να μεταμορφώσει, έστω και για λίγο, τη ζωή μας, και να εμποδίσει – κατά τη νιτσεϊκή ρήση – την εξολόθρευσή μας απ’ την αλήθεια.
Χαλάλι, λοιπόν, ένα σκάνδαλο, αν μας φέρνει πιο κοντά στο όνειρο – στον πόθο για ομορφιά και λύτρωση».
