Ο Αύγουστος Κορτώ γράφει για τους «δικούς μας» εμπρηστές και τους «ξένους»

Το έγκλημα του “δικού μας” έχει πάντοτε άλλο ειδικό βάρος απ’ το έγκλημα του “ξένου”.

Ταυτίσεις, δικαιολογίες, συμπόνια, θα περιβάλλουν τον ημεδαπό κακοποιό, διότι είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, που μεγάλωσε με ερεθίσματα κι απωθημένα παρόμοια με τα δικά μας, κι αν τον ξεγράψουμε, θα είναι σαν να ξεγράφουμε ένα κομμάτι του ίδιου μας του εαυτού.

Η λέξη ‘εχθρός’, απ’ την άλλη, σχεδόν πάντα παραπέμπει σε κάποιον αλλοεθνή, μοχθηρό εισβολέα, ανθρώπινο παράσιτο που βυσσοδομεί κατά της πατρίδας.

Κι ακριβώς επειδή η Ελλάδα στη σύγχρονη ιστορία της είχε πλήθος εχθρών, πολλοί άνθρωποι πάσχουν από εχθροπάθεια, κι είναι πρόθυμοι να επιρρίψουν κάθε δεινό της κοινωνίας μας στους παρείσακτους, που εξυφαίνουν ολοένα σχέδια εναντίον μας.

Καλώς ή κακώς, ωστόσο, ο αριθμός των πύρινων μετώπων, και η διάρκεια του φλογερού αφανισμού, καθιστούν αδύνατον το να προσάψεις όλες μας όλες τις φωτιές σε αδίστακτους ξένους. Ήδη, έχουν συλληφθεί Έλληνες εμπρηστές, και ουδείς εκπλήσσεται: οι δεκαετίες εμπρησμών ανά την Ελλάδα δεν μπορεί παρά να υπήρξε έργο “δικών μας”.

Όμως αυτές οι λεπτές αποχρώσεις έχουν ήδη χαθεί μες στη βουή και το μένος.

Ο κακός της ιστορίας είναι αναγκαίο να μη μας μοιάζει – κι όσο για τους ομοεθνείς μας εμπρηστές, περνάνε στα ψιλά.

Δεν γνωρίζω τις λεπτομέρειες της υπόθεσης, ώστε να μπορώ να μιλήσω μετά βεβαιότητας για το ασύλληπτο έγκλημα που συντελέστηκε στη Θράκη.

Αλλά όπως καταδεικνύει η ιστορία, το διάχυτο, αγελαίο μίσος ποτέ δεν έχει καλό τέλος.

*Αναδημοσίευση από τη σελίδα στο Facebook του Αύγουστος Κορτώ