Υπήρχε μια «σκληρή» διαφήμιση -άσε που θα μπορούσες να την πεις και ήπια- πριν από ένα-δυο χρόνια, με έναν έξαλλο νεαρό να περνάει από τα πεζοδρόμια της πρωτεύουσας και να παίρνει σβάρνα τραπέζια, καρέκλες, καφέδες, ποτά, να τα πετάει αηδιασμένος στο έδαφος, προκαλώντας την οργή των καθήμενων [για φαντάσου] σε αυτά τα τραπέζια.
Ο λόγος βέβαια ήταν ότι δεν μπορούσε να περάσει από τα πεζοδρόμια ο αδελφός του, κάποιος συγγενής του τέλος πάντων, που ήταν καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι, ούτε μόνος του αλλά ούτε και με βοήθεια κάποιου. Το μήνυμα ήταν ηχηρό αλλά, καθώς φαίνεται, ουδενός το ους ίδρωσε. Είναι πολλά ίσως τα έσοδα από τα δημοτικά τέλη, τι να πεις.
Ο νυν δήμαρχος των Αθηναίων, φιλόδοξος πολιτικός, όπως όλοι άλλωστε οι δήμαρχοι, μάλλον δεν ενδιαφέρεται να φτιάξει πεζοδρόμια με πρόσβαση σε όλους τους ανθρώπους, οπότε θα λέγαμε ότι ποιεί έργα πολιτισμού· τώρα, όμως, επιδίδεται σε έγχρωμα «έργα» κομπογιαννιτών του πολιτισμού, έργα άχρηστα -αυτή τουλάχιστον είναι η πρώτη εντύπωση- για τους πέντε εκατομμύρια κατοίκους της Αθήνας.
Ισως φαντάζεται ο νεαρός δήμαρχος ότι η Αθήνα είναι μια επαρχιακή πόλη της Ευρώπης και θέλει να την «αναβαθμίσει», να της δώσει ευρωπαϊκό αέρα. Αποκαρδιωτικό αυτό γιατί η προσπάθειά του είναι ξέφρενη -δεν ακούει κανέναν. Φαντάζει [και μάλλον είναι] τυφλός τα τ’ ώτα, τον τε νουν, τα τ’ όμματα, που έλεγε και ο Σοφοκλής. Δεν έχει μακρόπνοη σκέψη, ούτε ο ίδιος αλλά ούτε και οι συνεργάτες του.
Χαμογελάνε καμιά φορά γνωστοί μου όταν τους λέω ότι θεωρώ την οδό Αχαρνών έναν από τους πιο ωραίους δρόμους της Αθήνας. Πλατιά πεζοδρόμια, τεράστιες ακακίες με πλούσια σκιά από τις δύο πλευρές, άφθονα μαγαζάκια, που δεν εμποδίζουν όμως την κυκλοφορία των πεζών.
Εχει σημασία ότι τα περισσότερα από αυτά τα μαγαζάκια ενοικιάζονται από αλλοδαπούς και αυτός ίσως να είναι ένας από τους λόγους που εμφανίζονται μειδιάματα στα πρόσωπα των γνωστών όταν εκθειάζω αυτόν τον δρόμο. Και οι παράλληλοι δρόμοι είναι δεντροφυτεμένοι, με στενά όμως πεζοδρόμια. Με αυτούς τους δρόμους τι θα γίνει; Ακούει ο δήμαρχος;
Οπως Ελλάδα δεν είναι [λέμε…] μόνο η Αθήνα, έτσι και Αθήνα δεν είναι μόνο το κέντρο της. Τι να τους κάνεις τους χρωματισμένους δρόμους όταν δεν μπορείς να διασχίσεις αυτούς τους δρόμους; Φύκια για μεταξωτές κορδέλες πουλάει ο δήμαρχος και φαίνεται να το απολαμβάνει κιόλας -εμ, βέβαια, αφού δεν αντιδράνε οι πολλοί, καλά κάνει. Είπαμε να περιμένουμε λίγο και μετά να κρίνουμε.
Βρέθηκα όμως εκεί, στον τόπο της «ανάπλασης», και η απογοήτευση ήταν πλήρης -δεν ξέρεις τι να κάνεις, πού να περπατήσεις, πού να βρεις λίγη σκιά μέσα στις αφόρητα ζεστές μέρες του καλοκαιριού. Αποπροσανατολίζεσαι επιπλέον, δεν καταλαβαίνεις πού θα πάρεις το λεωφορείο σου ή το ταξί σου -μάλλον κινδυνεύεις και λίγο από τα οχήματα που πάνε πέρα-δώθε, πάνω-κάτω. Μια παρέα νεαρών, χαριεντιζόμενοι όλοι τους, εξέταζε από τι υλικό είναι φτιαγμένες οι σίγουρα ακαλαίσθητες ζαρντινιέρες -ελπίζω από περιέργεια και μόνο…
Λοιπόν, ακούει ο δήμαρχος; Μπορεί να οραματιστεί μια ανθρώπινη πόλη και όχι να φτιάξει μια ευρωπαϊκή καρικατούρα;
Πηγή: Η Εφημερίδα των Συντακτών
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
